Σε μια συζήτηση στο blog του Μίμη Ανδρουλάκη στην οποία ένας από τους συν-σχολιαστές αναφέρεται συστηματικά στα θετικά της εφαρμογής της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, έγινε αναφορά σε ένα άρθρο του Einstein πριν από 60 χρόνια, που κατέληγε στο ότι η η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας ήταν η απάντηση στα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο κόσμος τότε. Προηγουμένως είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του Λυσενκοϊσμού στην επιστήμη, που κατά την γνώμη μου είναι χαρακτηριστικό των ποικίλων διαστροφών που προκύπτουν από την εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Ο Lysenko, βιολόγος και αγρονόμος, απέρριπτε - λανθασμένα- την θεωρία της γενετικής του Mendel και υιοθέτησε τις θεωρίες υβριδοποίησης του Ivan Vladimirovich Michurin.
Θα ήταν μια συνηθισμένη επιστημονική διαμάχη, κατά την οποία ένας επιστήμονας, ο Lysenko, είχε διαλέξει λάθος πλευρά (άλλωστε σε όλους έχει συμβεί, ακόμα και στον Einstein με την απόρριψη της ερμηνείας της Κοπεγχάγης), που δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν άλλον παρά μόνο για τους βιολόγους και που αργά ή γρήγορα θα έληγε υπό το βάρος των αντικειμενικών πειραματικών δεδομένων.

Όμως, επειδή η άποψη του Lysenko θεωρήθηκε, από το Σοβιετικό κράτος, ότι ήταν συμβατή με την ιδεολογία του μαρξισμού-κομμουνισμού (σε αντίθεση με την γενετική του Mendel), υιοθετήθηκε και επιβλήθηκε ως η επίσημη και αδιαμφισβήτητη επιστημονική αλήθεια στον τομέα της βιολογίας.
Ο ίδιος ο Lysenko ανέλαβε να επιβάλει την θέληση του κράτους. Εξόρισε, φυλάκισε και εξόντωσε εκατοντάδες επιστήμονες (Isaak Agol, Georgii Nadson, Nikolai Vavilov κα) που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη. Εξαφάνισε κάθε έρευνα σε σχέση με την γενετική του Mendel, την ανακήρυξε “Μπουρζουάδικη ψευδοεπιστήμη” και την απαγόρευσε.
Το δόγμα ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις ήταν αποδεκτές μόνο εφ' όσον ήταν συμβατές με την ιδεολογία του κράτους, έγινε γνωστό ως Λυσενκοϊσμός και σύντομα εξαπλώθηκε.

Στα πλαίσια του Λυσενκοϊσμού, το Σοβιετικό κράτος απέδωσε τον τιμητικό τίτλο της “Μπουρζουάδικης ψευδοεπιστήμης” σε μια σειρά επιστημών που θεώρησε ότι ήταν ασύμβατες με την μαρξιστική-κομμουνιστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα η κυβερνητική , η κοινωνιολογία, η σημειωτική, η συγκριτική γλωσσολογία κλπ.
Κανένας τομέας της επιστήμης όμως δεν έμεινε ανεπηρέαστος καθώς, εφαρμόστηκε ασφυκτικός ιδεολογικός έλεγχος με την επιβολή της φιλοσοφίας του διαλεκτικού υλισμού ως βάση για οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα, ενώ όλες οι θεωρίες στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες έπρεπε να ελέγχονται για την συμβατότητα τους σε σχέση με τις αρχές του ιστορικού υλισμού.

Ο Λυσενκοϊσμός είχε τεράστιες επιπτώσεις – οι οποίες έγιναν ξεκάθαρες μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού οικοδομήματος- στην επιστημονική αλλά και την οικονομική ανάπτυξη στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. (η αιτία της σημαντικής υστέρησης των χωρών αυτών στα πεδία της επιστήμης των υπολογιστών, στην μικροηλεκτρονική, στην βιοτεχνολογία κλπ κλπ οφείλεται στην πιο πάνω θεώρηση της επιστήμης)
Οι δε συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πολιτών στα κράτη αυτά, ήταν τρομακτικές. Οι λεπτομέρειες που συνοδεύουν την πρακτική, για παράδειγμα, της επιστήμης της Ψυχιατρικής στην Σοβιετική Ένωση, είναι φρικιαστικές.

Στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, οι οπαδοί της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας,
συνήθως επιρρίπτουν όλα τα κακώς κείμενα των κομμουνιστικών καθεστώτων στον Στάλιν και την παρανοϊκή του προσωπικότητα.
Κανείς δεν φαίνεται να θυμάται ότι ο Λένιν ήταν υπεύθυνος για τις εκατόμβες θυμάτων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν ήταν που εμπνεύστηκε το περίφημο άρθρο 58 που χρησιμοποιήθηκε για όλα τα φρικτά εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο Λένιν που καθιέρωσε το αυτοκρατορικό σύστημα στο κομμουνιστικό κόμμα που αργότερα εκμεταλλεύτηκε ο Στάλιν, ο Λένιν που, όπως έλεγε ο Μολότοφ, περιφρονούσε τον Στάλιν για την μαλακότητα(!) και τον φιλελευθερισμό(!) του .

Το δε άρθρο του Einstein το οποίο γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, λίγη αξία έχει στην σημερινή πραγματικότητα - άλλωστε ξεκινάει και με την φράση “ ...η καπιταλιστική κοινωνία όπως υπάρχει σήμερα...” (πριν από 60 χρόνια) - καθώς έχω την αίσθηση ότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε.
Το ενδιαφέρον όμως με το άρθρο είναι, ότι θέτει δυο ερωτήματα που σήμερα πια έχουν απαντηθεί. Αναρωτιέται ο Einstein:
“...πως θα ήταν δυνατόν, κάτω από το πρίσμα της πλήρως κεντροποιημένης διαχείρισης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (που προβλέπει ο μαρξισμός-κομμουνισμός) να εμποδιστεί η γραφειοκρατία από το γίνει παντοδύναμη και ισοπεδωτική; Πως θα ήταν δυνατόν τα ατομικά δικαιώματα να προστατευθούν και να εξασφαλιστεί ένα δημοκρατικό αντίβαρο απέναντι στις υπερεξουσίες της γραφειοκρατίας;...”
Και η απάντηση είναι: Δεν είναι δυνατόν.
Οριστικά, αμετάκλητα και με τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές, η ιστορία, η επιστήμη, η φιλοσοφία έχουν αποφανθεί.
Τόσο αμετάκλητα, όσο ότι ο αιθέρας δεν υπάρχει, η ταχύτητα του φωτός είναι απόλυτη και ο Newton έκανε λάθος.
Καθώς ένα από τα πιο δημοφιλή επιχειρήματα, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για την αποτυχία της κομμουνιστικού πειράματος συνίσταται στο ότι οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, (είτε οι ιστορικές, είτε της χώρας στην οποία έγινε τελικά) πρέπει να σημειώσω ότι ο πιο συνηθισμένος λόγος για την αποτυχία ενός πειράματος είναι η λάθος θεωρία.
Έτσι απλά. Λάθος θεωρία.
Στην πραγματική επιστήμη συμβαίνει συχνά, πολύ πιο συχνά από όσο φαντάζεται ο κόσμος. Στην ντετερμινιστική θεώρηση των πραγμάτων του ιστορικού αλλά και του διαλεκτικού υλισμού όχι και τόσο.
Η μοναδική δύναμη όμως της επιστημονικής διαδικασίας κρύβεται εκεί: στην αποδοχή του λάθους, στην δυνατότητα της ανατροπής της ίδιας σου της σκέψης και στην δημιουργική ενσωμάτωση της αποτυχίας στην συνεχιζόμενη εξερεύνηση.

Όμως αφού, όπως ισχυρίζομαι, έχει οριστικά και αμετάκλητα κριθεί η εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, γιατί κρίνω απαραίτητο να εμπλακώ σε αυτού του είδους την συζήτηση;

Γιατί στην Ελλάδα, κυρίως λόγω της διακυβέρνησης της χώρας επί 20 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ, έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή εικόνα στην κοινωνία για την ιστορική κατάληξη και τις συνέπειες των σοσιαλιστικών πειραμάτων.
Γιατί η επιβεβλημένη δικαίωση όλων των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου, η αναγνώριση της συνεισφοράς των αριστερών στην Εθνική Αντίσταση και η καταδίκη των εγκλημάτων που το Ελληνικό κράτος διέπραξε εναντίον των πολιτών με αριστερές πεποιθήσεις επί σειρά ετών, δυστυχώς εμφανίστηκε στην Ελλάδα, λίγο-πολύ, ως αναγνώριση της ορθότητας της μαρξιστικής -κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Γιατί αυτό οδήγησε σε μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, που σε συνδυασμό με τις ιστορικές ιδιαιτερότητες της δημιουργίας και της διαμόρφωσης του Ελληνικού κράτους, έχει οδηγήσει στα σοβαρά προβλήματα που σαν κοινωνία αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Γιατί αναφορές στα θετικά της εφαρμογής της συγκεκριμένης ιδεολογίας, χωρίς πλήρη και ξεκάθαρη αντίληψη των συνεπειών που είχε, είναι επιζήμιες, προσβλητικές για την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων και οπισθοδρομική αναζήτηση την ώρα που πρέπει να κοιτάμε μπροστά.
Γιατί δυστυχώς αυτή η θεώρηση στην Ελλάδα παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής, όπως φαίνεται και από τις εγκωμιαστικές αναφορές του, υψηλής δημοτικότητας και αποδοχής, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Μάο (ο οποίος παρεμπιπτόντως υιοθέτησε τις θεωρίες του Lysenko κατά την εφαρμογή του “Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός” που οδήγησε στον θάνατο από πείνα εκατομμύρια ανθρώπους), αλλά και από την ίδια την ιδεολογική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην βάση των αρχών της Οκτωβριανής επανάστασης.
Γιατί είμαι βέβαιος ότι η απόρριψη της κυρίαρχης αυτής ιδεολογικής κατεύθυνσης από την ελληνική κοινωνία, αποτελεί το πιο σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει αν ευελπιστούμε να ζήσουμε κάποτε σε μια καλύτερη, δικαιότερη, δημοκρατικότερη κοινωνία ισότητας μέσα στην οποία κάθε πολίτης θα μπορεί να πραγματώσει πλήρως τις ατομικές του δυνατότητες.

Επισήμως, η κατάληψη των τηλεοπτικών συχνοτήτων από τους Μουσάτους έφτασε στο τέλος της.
Επί μια βδομάδα, όποιο κανάλι και να έβαζες το βράδυ, έπεφτες πάνω στους Άντρες με Μούσια Ολίγων Ημερών. (για συντομία οι Μουσάτοι). Ο συνδυασμός των Μουσάτων με τον συνεχόμενο ήχο των καμπάνων και τους σποραδικούς πυροβολισμούς, δημιουργούν μια ευχάριστη οπτικοακουστική παραίσθηση, αντάξια αυτών που μπορείς να απολαύσεις καταφεύγοντας στην χρήση LSD.
Α, ο θαυμάσιος, φιλεύσπλαχνος, τηλε-ελληνο-χριστιανικός πολιτισμός.
Αυτός, που δίνει την ευκαιρία σε κάθε φτωχομπινέ ξενέρωτο προλετάριο, έστω και για μια φορά τον χρόνο, να ζήσει την παραίσθηση του στην Ελλάδα. Χωρίς να καταφύγουμε στην ακραία λύση της ρίψης LSD στην λίμνη του Μαραθώνα, που πρότεινε προ ετών κάποιος σπουδαίος καλλιτέχνης και φιλάνθρωπος συμπολίτης μας.
Γιατί, γιατί όμως να κρατάει μόνο μια βδομάδα; Γιατί να μην κρατάει όλο τον χρόνο;
Γιατί να ζούμε την απογοήτευση από την την έλλειψη των Μουσάτων κάθε φορά που χτυπάει μια καμπάνα στην γειτονιά μας; Γιατί να σκιρτάει η καρδιά μας περιμένοντας μάταια τον ήχο του πυροβολισμού; Γιατί δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια κρατική υπηρεσία που να αναλάβει την προσφορά της παραίσθησης όχι μόνο στους ημεδαπούς αλλά και σε, πρόθυμους να πληρώσουν ένα συμβολικό αντίτιμο, αλλοδαπούς τουρίστες;
Τώρα που το σκέφτομαι μήπως να μετακομίσουμε όλοι στην Κρήτη που και περίσσεια μουσάτων έχει και καμπάνες αλλά και πυροβολισμούς σε κατοικημένες περιοχές;
Τώρα που το σκέφτομαι μήπως στην Κρήτη είναι συνέχεια όλοι λιώμα;
Τώρα που το σκέφτομαι μήπως αύριο θα ξυπνήσω πάλι στην ίδια Σκατούπολη που λέγετε Αθήνα;

Θα ήταν ένα ήσυχο βαρετό βράδυ, ένα από εκείνα τα βράδια που περνάω την ώρα μου προσπαθώντας να υπολογίσω τον ρυθμό μεταβολής της μπύρας σε ούρα στον οργανισμό μου, όταν δίπλα μου ήρθε να σταθεί το αγαπημένο μου ζευγάρι. Η Ξανθιά -γκομενάρα- και ο Εκνευρισμένος Τύπος, τοπικά celebrities, που συνηθίζουν να εμπλέκονται σε συναρπαστικές πολίτικο-κοινωνικό-οικονομικές συζητήσεις που μπορείς να παρακολουθήσεις ακόμα και πιωμένος.
Παράγγειλα γρήγορα γρήγορα καινούριο ποτό, φιστίκια, καρφώθηκα στα μακρυά πόδια της Ξανθιάς και έγειρα προς το μέρος τους για να ακούσω καλύτερα τον Εκνευρισμένο Τύπο να ωρύεται:

-“...Τι είναι αυτές οι αηδίες που λες; Ποιος νομίζεις ότι είμαι; Καμία από αυτές τις νοικοκυρές ή τους λιγούρηδες στους οποίους απευθύνονται τα χαμηλού επιπέδου διαφημιστικά που γυρίζεις;”
-”Α, να μου κάνεις την χάρη. Τα διαφημιστικά μου αποτελούν υπόδειγμα δημιουργικής έμπνευσης.”
-“Ναι σιγά την έμπνευση. Αυτές δεν είναι διαφημίσεις είναι τρέιλερ για τις αισθησιακές βραδιές του Filmnet.”
-“Υπερβολές.”
-“Τι υπερβολές μωρέ. Πάρε παράδειγμα το διαφημιστικό για τα δημητριακά που κάνατε τώρα τελευταία.”
-“Ε, ποιο είναι το πρόβλημα; Παιδάκι παίζει στο διαφημιστικό.”
-“Ναι, αλλά το παιδάκι έχει και μαμά. Που τι μαμά δηλαδή, φτυστή η Traci Lords στα νιάτα της η μαμά.”
-“Έλα τώρα...”
-“Ναι παιδί μου σου λέω. Άσε το άλλο. Το ύφος της το πρόσεξες όταν χάιδευε το παιδάκι στο κεφάλι; Έτοιμη να το αρπάξει ήταν η λυσσάρα.”
-“Υπερβάλλεις.”
-“Υπερβάλω; Άι, παράτα με. Θα παραγγείλω κάτι να πιω. Κοπελιά. Ένα Black Russian. Άσε που σας βλαστημάνε όλα τα βιντεοκλάμπ γιατί από τότε που εξελίχθηκε η ελληνική διαφήμιση έπεσε η κίνηση στις τσόντες.”
-“Άντε πάλι το ίδιο βιολί.”
-“Καταντήσατε την ελληνική κοινωνία, κοινωνία ματάκηδων και παθητικών... αυνανιστών. Τέτοιων.”
-“Ώρα είναι να αρχίσεις τώρα και το κήρυγμα για την σοσιαλιστική κοινωνία”
-“Ναι κορόιδευε εσύ. Την είδες την κατάντια της Ρωσίας;”
-“Ναι, άσχημα σου έκατσε η κατάντια της Ρωσίας. Που αν δεν έπεφτε ο σοσιαλισμός θα έκανες σεξ στην επόμενη πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα.”
-“Τι εννοείς;”
-“Ωχ, μωρέ, τι εννοώ τώρα…”
-“Πάλι αυτή η καταραμένη ιστορία; Πόσα χρόνια θα με κυνηγάει; Λες να το ‘ξερα ότι θα τύχαινε η πρώτη φορά που πήγα με γυναίκα να ήταν το βράδυ που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου; Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή.”
-“Ε, καλά τώρα δεν περίμενε εσένα ο Χόνεκερ για να ρίξει το τείχος. “
-“Έτσι λες εσύ. Για αυτό δε με έφτυσε η Μαρία; Γιατί της θύμιζα την χειρότερη μέρα της ζωής της; Τι εννοούσε δηλαδή ε; Τι;”
-¨Την πτώση του Τείχους, είμαι σίγουρη.”
-“Άσε που από τότε μου κόλλησε η φήμη του γκαντέμη. Μέχρι και από την ΚΝΕ με διαγράψανε για αυτόν τον λόγο. Λες και ήμουνα ο μοναδικός σύντροφος που πηδούσε εκείνο το βράδυ. Όλοι οι άλλοι φύλαγαν Θερμοπύλες... “
Έχω μείνει αποσβολωμένος από την εξέλιξη της συνομιλίας. Ποιος να φανταζόταν τις ιστορικές στιγμές που θα ζούσα εδώ, μέσα σε ένα τρίτης κατηγορίας μπαρ.
Μπροστά μου, ολοζώντανος, πιωμένος και εκνευρισμένος όσο ποτέ, στέκεται ο πραγματικός υπεύθυνος για την κατάρρευση του σοσιαλιστικού παράδεισου.
Ο Μητσοτάκης του Σοσιαλισμού.
Χαίρε.

“Για πες μου πάλι, που είπαμε ότι είναι το Βουκουρέστι;” ρωτάει ο εύσωμος ενοχλητικός του μπαρ στριμωχνοντάς με πάνω στην μπάρα.
Κάθε μέρα, τέτοια ώρα, οκτώ με οκτώμισι το βράδυ, όταν η ποσότητα αλκοόλ έχει φτάσει σε ικανά επίπεδα συσσώρευσης στον εγκέφαλο του, έχει την τάση να γίνεται χοντρό-μαλάκας.
“Ρώτα τον Γιατρό, εκεί σπούδασε” του λέω, όχι μόνο για να τον ξεφορτωθώ, αλλά και για να την σπάσω στον Γιατρό. Ο άτιμος έχει διπλαρώσει, με σχετική επιτυχία, το γκομενάκι που ζαχάρωνα από μακριά όλο το απόγευμα.
Πέραν αυτού, ο Γιατρός είναι μια αυθεντική εκδοχή του αντιπαθητικού χρήσιμου μαλάκα. Η παρουσία του, που αποτελεί πρόκληση για τους μόνιμους θαμώνες του μπαρ μιας και γαμάει συνέχεια, γίνεται ανεχτή μόνο και μόνο για το σχετικό αίσθημα ασφάλειας που προσφέρει.
Όσο να 'ναι, αν κάτι χρειαστεί, μια τεχνητή αναπνοή, μια τραχειοστομία, κάτι βρε αδερφέ, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι ο Γιατρός θα είναι αρκετά νηφάλιος ώστε να προλάβει να επέμβει.
Μικρή πιθανότητα βέβαια, αλλά οι αλκοολικοί δεν έχουν πρόβλημα με τις μικρές πιθανότητες. Είναι ο τρόπος ζωής τους.
Ως εκ τούτου, το να την σπάσεις στον Γιατρό αποτελεί μια περίπλοκη άσκηση διπλωματίας, τόσο περίπλοκη όσο και ο χορός των μελισσών, και αποτελεί προσφιλές θέμα συζήτησης ανάμεσα μας, κατά την διάρκεια του πρώτου ποτού της ημέρας.
“Στη Βάρνα, στη Βάρνα” φωνάζει προς το μέρος μου ο Γιατρός και μου κλείνει το μάτι αγκαλιάζοντας το γκομενάκι.
“Ναι, ναι, άντε γαμήσου” σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου και χαμογελάω απολογητικά, δείχνοντας ταυτόχρονα το φρεσκογεμισμένο με αλκοόλ ποτήρι μου.
Τι να κάνεις. Απούσας της κρατικής πρόνοιας, που ουδέποτε έσκυψε με συμπάθεια πάνω από τα προβλήματα της ευγενούς τάξης των αλκοολικών, είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε την σατανική ιδιωτική πρωτοβουλία.

Απόσπασμα από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 16/3/2008 σε σχέση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο:

"...Από τις 215 σελίδες της μεταρρύθμισης, οι 208 αφορούν τη διοικητική οργάνωση των νέων ταμείων και οι 7 (ναι, επτά!) τις ασφαλιστικές διατάξεις.Η δε γραφειοκρατική λογική είναι τόσο βαθιά που το νομοσχέδιο προβλέπει μέχρι και πού θα στεγαστούν -με οδό και αριθμό!- τα νέα διοικητικά συμβούλια των νέων οργανισμών...
...Το πρόβλημα και με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι η σοβιετικής υφής λογική του. Η κεντρική διοίκηση προσπαθεί να ρυθμίσει τη ζωή και τη σύνταξη στην πιο απίθανη λεπτομέρειά τους. Κυρίως προβλέπει να μην χαθεί ο ασφυκτικός έλεγχος της κυβέρνησης στα Ταμεία. Ο υπουργός δεν διορίζει απλώς τις διοικήσεις. Θα ασχολείται και με το δώρο των Χριστουγέννων των εφημεριδοπωλών! Δεν αστειευόμαστε. Το άρθρο 43 της «μεταρρύθμισης» προβλέπει: «Το ύψος των καταβαλλόμενων δώρων εορτών από το Λογαριασμό Δώρου Εορτών Εφημεριδοπωλών καθορίζεται με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας». Έλεος..."

Έλεος λέω και εγώ... Σε λίγο και λόγω και της αυξανόμενης καταστροφής του περιβάλλοντος, θα γίνουν πραγματικότητα οι προφητικοί στίχοι (αρχές του '80) του ποιητή Δημήτριου Πανούση:

"..Το κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο
τρεις μήνες το χρόνο στα μέλη του μόνο.."

Ε, δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα μ' αυτήν την λούγκρα τον Βγενόπουλο.
Διαβάζω στα ΝΕΑ (11/4/08):
“...O κ. Βγενόπουλος εξήγγειλε ότι θα κάνει μήνυση και αγωγή αποζημίωσης ενός εκατομμυρίου ευρώ κατά του Αλ. Τσίπρα...ενώ είπε χαρακτηριστικά «στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα στοχεύουμε να δικαστούν ηθικά και όλοι αυτοί που σήμερα καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία»...”
Τι λέει μωρέ αυτός ο χτικιάρης;
Μήνυση και αγωγή αποζημίωσης, ρε σάχλα, πρέπει να γίνει κατά του πατέρα σου, που δεν τραβήχτηκε όταν έπρεπε.
Αλλά βέβαια, όταν κάποιος πάει να καταστεί ντε φάκτο εθνικός ντίλερ όπως ο Βγενόπουλος, όταν συναλλάσσεται με την διεφθαρμένη κρατική εξουσία με αυτόν τον τρόπο και απολαμβάνει την προστασία της, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Αλλά αδέρφια, όταν κολλάμε στους φόβους μας, όταν φοβόμαστε την αλλαγή, όταν έχουμε παγώσει σαν τον λαγό μπροστά στους προβολείς του αυτοκινήτου, δίνουμε χώρο σε τέτοιου είδους χταποδο-ανθρώπους να απλωθούν.
Εμείς που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, ή που είμαστε μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που δουλεύουμε χωρίς ωράρια, χωρίς ουσιαστικό δικαίωμα στην απεργία, χωρίς κάπου να αφήσουμε τα παιδιά μας όταν πρέπει να πάμε στην δουλειά, χωρίς προνόμια, πολλές φορές ανασφάλιστοι, με την απειλή κάθε λαμόγιου δημόσιου υπάλληλου πάνω από το κεφάλι μας, με τα χαράτσια υπέρ χρεοκοπημένων οργανισμών που τίποτα δεν μας προσφέρουν, τι έχουμε να φοβηθούμε από τις απαραίτητες αλλαγές;
Ως πότε θα περιμένουμε τους πολιτικούς με αριστερές καταβολές να κάνουν την ψυχολογική υπέρβαση που απαιτείται απέναντι στο χαμένο όνειρο του κολεκτιβισμού; Πότε επιτέλους θα αποδεχτούν ότι αριστερή πολιτική σήμερα στην Ελλάδα, είναι όλα αυτά που πριν 25 χρόνια πολεμούσαν; Ως πότε θα αδυνατούν να κάνουν αυτό, που μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν, να εκφράσουν δηλαδή την νέα κοινωνική ανάγκη και να οδηγήσουν την χώρα στις αναγκαίες αλλαγές χωρίς ακρότητες και εξαθλίωση της κοινωνίας;
Και πόσο θα πρέπει να περιμένουμε πριν πέσουμε στην πρέζα και αρχίζουμε να ψηφίζουμε μαζικά μια κάποια Γιάννα;

Ως πότε πρέπει να περιμένουμε ώστε να γίνει:
Ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, ώστε να αποκτήσουμε το κοινωνικό συμβόλαιο που αρμόζει σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Ώστε να απαλειφθούν όλες οι αναφορές σε θρησκείες και λιβανιστήρια, να καταργηθεί το άρθρο 16 (ναι το άρθρο 16, ξέρεις φίλε τι λέει για να δικαιολογήσει την απαγόρευση των μη κρατικών πανεπιστημίων; Μάθε λοιπόν: “...H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό .....την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης....” - σοβαρά; αυτή είναι η αποστολή της παιδείας;) και άλλα όμοια που καταπιέζουν τις ατομικές ελευθερίες.

Ως πότε πρέπει να περιμένουμε να γίνει εξορθολογισμός της νομοθεσίας ώστε να απαλειφθεί ο λαβύρινθος αυτός, που μόνο στόχο έχει την διατήρηση της εξουσίας της γραφειοκρατίας πάνω στον πολίτη; Το ξέρεις ότι περίπου το 70% της υφιστάμενης νομοθεσίας θα μπορούσε να καταργηθεί, μιας και πρόκειται για αλληλοκαλυπτόμενες, αντικρουόμενες και απαρχαιωμένες διατάξεις;

Πότε θα καταργηθεί κάθε νόμος που περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα ώστε να σταματήσει επιτέλους το κράτος να ρυθμίζει την ηθική μας, την σεξουαλικότητα μας κλπ κλπ.;

Πότε θα γίνει διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας και κατάργηση όλων των προνομίων της εκκλησίας; Πότε θα καταργηθεί ο νόμος της σαρίας στην Θράκη; (ακούει κανείς ρε, συμπολίτες μας, Έλληνες πολίτες υπόκεινται στην δικαιοδοσία του μουφτή και όχι στους νόμους του κράτους. Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, την Σαουδική Αραβία, το Ιράν και την Υεμένη)

Πότε θα καταργηθεί η άθλια φορολογική νομοθεσία και θα αντικατασταθεί με νέα, γραμμένη από την αρχή; (ξέρεις, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, ας κάνουμε και κάνα copy-paste).

Πότε θα καταργηθούν όλες οι ρυθμίσεις που επιβάλλουν μονοπώλια σε διάφορους τομείς της οικονομίας και εκμεταλλεύονται οι διάφοροι Βγενόπουλοι, πότε θα γίνει απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων και πραγματικός έλεγχος του ανταγωνισμού;

Πότε θα γίνει ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών επιχειρήσεων (ιδιωτικοποίηση ε, όχι ντιλς με επίδοξους εθνικούς ντίλερ-ιδιοκτήτες ΠΑΕ). Πότε θα δοθούν κίνητρα και αντί-κίνητρα με στόχο την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (όχι εθελούσιες και άλλα τέτοια κόλπα.). Ως πότε θα περιμένουμε να απαλλαγούμε από το βάρος χρηματοδότησης 1.000.000 (αν δεν είναι παραπάνω, κανείς δεν ξέρει πόσοι ακριβώς είναι) υπαλλήλων που εργάζονται στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνούν τα 2.000.000;

Άιντε να δούμε.
Καλημέρα. (λέμε τώρα)

Τα νεύρα μου με έχουν πιάσει πρωί πρωί. Πρέπει να την κόψω την ρημάδα την εφημερίδα.
Διαβάζω στα ΝΕΑ 10/4/08:
"Ανοίγουν παράθυρο για λαδώματα με την ενεργειακή ταυτότητα των κτιρίων...αν δεν μπουν σύντομα κανόνες υπάρχει ο κίνδυνος φαινομένων συναλλαγής και παραοικονομίας στη φάση των επιθεωρήσεων που προβλέπονται για την έκδοση πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης...
...Επιφυλάξεις διατύπωσε και ο εκπρόσωπος του ΤΕΕ κ. Σπύρτζης, σημειώνοντας πως ούτε οι Πολεοδομίες είναι έτοιμες, ενώ κάλεσε την Πολιτεία να δώσει «το καλό παράδειγμα υποχρεώνοντας να εφαρμόσουν τον κανονισμό κατά προτεραιότητα τα δημόσια κτίρια, τα νοσοκομεία και τα κτίρια συνάθροισης κοινού, όπως τα εμπορικά κέντρα, που θεωρούνται ενεργοβόρα». Ο ίδιος εξέφρασε την απορία γιατί εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του νομοσχεδίου οι εκκλησίες..."
Γαμώ το κράτος και την εκκλησία μου μέσα.
Διαβάζω επίσης ότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος θέλει να πάρει την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού.
Κοίτα τώρα μπελάς που μας βρήκε.
Δεν μας έφτανε ο εθνικός προμηθευτής με τον κόκκινο ιδιωτικό στρατό του, τώρα θα αποκτήσουμε και εθνικό ντίλερ (αυτόν που στήνει τα ντιλς ντε...) με πράσινο ιδιωτικό στρατό.
Και ο εθνικός πετρελαιάς; Αυτός τι θα απογίνει τώρα;
Ε, ας πάρει την ΑΕΚ. Ή ας πάρει τον ΠΑΟΚ να βοηθήσει και το εθνικό μας θέμα.
Ακόμα καλύτερα, μπορεί να ξεκουμπιστεί από την Ελλάδα και αυτός και όλο του το σόι (εκτός από την Μαριάννα), όπως προτείνει και ο Ανδρέας Βγενόπουλος (ο ντίλερ) σύμφωνα με τα ΝΕΑ (10/4/08):
“...'Συνεργαστείτε ή φύγετε επιτέλους να ησυχάσουμε!' άστραψε και βρόντηξε ο Ανδρέας Βγενόπουλος στο τέλος της συζήτησης με τους παλαίμαχους του Παναθηναϊκού,...Στο τέλος σε πηγαδάκι (ο ντίλερ ντε...) ρωτούσε τους δημοσιογράφους, ανάβοντας το τεράστιο πούρο του (απαραίτητο αξεσουάρ κάθε καλού ντίλερ ντε...), αλλά δείχνοντας καλή και φιλική διάθεση: «Πώς το είδατε εσείς; Ήθελα να περάσω μήνυμα ενότητας»...”
Κοίτα, μιας και ρώτησες, άι στο διάολο πρωινιάτικα.

ΥΓ: προς τον δημοσιογράφο του τελευταίου δημοσιεύματος: να ξέρεις ότι τα αφεντικά πάντα δείχνουν καλή και φιλική διάθεση προς τους υπαλλήλους τους, μέχρι βέβαια να έρθει η κακιά η ώρα. (για τον υπάλληλο)

Κάθε φορά που πηγαίνω για τσιγάρα, περνάω μπροστά από το σχολείο στην γειτονιά μου και κάθε φορά νιώθω ρίγη συγκίνησης. Νιώθω να ξεχειλίζω από εθνική υπερηφάνεια για το θέαμα, από μια ανάταση που μου υπενθυμίζει γιατί αξίζει να ζεις, να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους, να τα καταφέρνεις...
Είναι τόση η χαρά και η αισιοδοξία που με γεμίζει το θέαμα, που με εμποδίζει να κόψω το τσιγάρο, γιατί τότε δεν θα έχω την μοναδική ευκαιρία να νιώθω καθημερινά με αυτόν τον τρόπο.
Α, ναι, τα σχολικά κτίρια...
Τι δόξα, τι τιμές και αυτές...
Κατατροπώσαμε -χωρίς ντόπα- ακόμα και την παντοδύναμη Σοβιετία, με την καταπληκτική ελληνικότατη πατέντα μας.
Οι εκπληκτικοί μηχανικοί μας-δημόσιοι υπηρέτες, δούλεψαν πυρετωδώς κάτω από την ζεστή θαλπωρή του ελληνικού Κράτους. Στην προσπάθεια τους να σχεδιάσουν το τέλειο σχολικό κτήριο, μίλησε η αθάνατη ελληνική ψυχή! Πέτυχαν το θαύμα, κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, σκαρφάλωσαν στις κορυφές του Ολύμπου!
Η αρμονική συνύπαρξη του Bauhaus με την παράγκα του Καραγκιόζη, το ιερό δισκοπότηρο της αρχιτεκτονικής, ήταν πια πραγματικότητα!
Το όραμα τους εξαπλώθηκε αστραπιαία απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα, σαν φωτιά που καίει την Πελοπόννησο.
Τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει -ποιος να το φανταζόταν άλλωστε- για το εκπληκτικό μπόνους, την απόλυτη επιβράβευση αυτής της αρχιτεκτονικής μας επιτυχίας.
Την κατασκευή ψυχωτικών παιδιών!
(και έτσι μπορούμε να τους πουλάμε με ευκολία, ναρκωτικά, αναβολικά, ανθοιάματα του Bach...,ή απλώς, να τα διορίσουμε στο Δημόσιο!)
Έξω από το σχολείο, τα γουργουρητά ικανοποίησης που βγάζουν οι γάτες καθώς κυλιούνται πάνω στους σωρούς σκουπιδιών, σιγοντάρουν τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν στο προαύλιο.
Ενώ η μυρωδιά της σαπίλας, καλύπτει τα πάντα.