tag:blogger.com,1999:blog-14635204764454001882024-03-06T00:49:57.186+03:00Τα νεύρα μουtanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-1278620488177355972013-09-20T12:07:00.000+03:002013-09-20T12:07:02.147+03:00Embryo Design<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuN7GqXtF1YYtUw9gUxknkPrK3OEhPGzdMiUEMcmY8KiHoDBrMKpgr0Dgw_11vSlmllHLypRVthu6EfqxT0-9R3ayUPeLIUgsEn_P0zlwaKMHi-W9zyqLOx-4njXh2L1qkdcRdNsTV4aE/s1600/Embryo+Comparisons+%2528Large%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuN7GqXtF1YYtUw9gUxknkPrK3OEhPGzdMiUEMcmY8KiHoDBrMKpgr0Dgw_11vSlmllHLypRVthu6EfqxT0-9R3ayUPeLIUgsEn_P0zlwaKMHi-W9zyqLOx-4njXh2L1qkdcRdNsTV4aE/s640/Embryo+Comparisons+%2528Large%2529.jpg" width="598" /></a></div>
<a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=27750">Πηγή</a></div>
tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-69966027075695410052010-06-10T23:35:00.000+03:002010-06-11T10:00:59.737+03:00Η διάρκεια του σεξ<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>“Που είναι ο κόσμος;” ρωτάω την γκαρσόνα, μόλις βολεύομαι στο αγαπημένο μου σκαμπό μπροστά στο μπαρ και συνειδητοποιώ ότι οι μοναδικοί πελάτες στο μαγαζί είναι:<br/><br/>α. ο κύριος Μάκης, που είναι ήδη τόσο τύφλα στο μεθύσι που έχει εγκαταλείψει την ομιλία και συνεννοείται αποκλειστικά και μόνο με χειρονομίες, σαν κωφάλαλος<br/>β. ο Άγνωστος Γέρος Αλκοολικός με Τιράντες που παλαντζάρει μπρος-πίσω συνέχεια, διατηρώντας προς το παρόν σταθερή γωνία ταλάντωσης 16.5ο (απέχοντας, όπως μπορώ να υπολογίσω, μόλις ένα ουίσκι και μισή τεκίλα σφηνάκι από την τελική πτώση)<br/>γ. ο τοπικός ζητιάνος που τρώει φιστίκια κερασμένα από την γκαρσόνα<br/>δ. εγώ<br/><br/>“Κρίση ε;” λέω στην γκαρσόνα δείχνοντας προς το άδειο μπαρ και ευελπιστώντας να την παρασύρω σε μια έστω και ανούσια κουβέντα.<br/>“Άμα κάνεις κανένα εξυπναδίστικο σχόλιο του στυλ '<i>αν έχεις ανάγκη από λεφτά έλα από το σπίτι μου να σε δανείσω</i>', σου ορκίζομαι ότι θα σε χαστουκίσω και θα σου πάρω και την μπύρα. Και δεν πρόκειται να σου δώσω άλλη.” μου απαντάει σκύβοντας προς το μέρος μου με απειλητικό ύφος.<br/>“Πως σου ήρθε αυτό; Σιγά μην έχω λεφτά για να σε....δανείσω. Πάνε αυτές οι πολυτέλειες.” διαμαρτύρομαι.<br/>Με κοιτάει με έντονο βλέμμα αποδοκιμασίας.<br/>“Και ακόμα και αν είχα – λεφτά – δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να σου κάνω τέτοιου είδους εεε, πρόταση.” προσθέτω γρήγορα. <br/>Το βλέμμα αποδοκιμασίας δεν υποχωρεί. Τι θέλεις, γαμώ το κέρατό μου; Α, ναι.<br/>“Τις μπύρες έχω να τις πληρώσω όμως, μην ανησυχείς.” συμπληρώνω.<br/>Μου ρίχνει μια τελευταία άγρια ματιά και ξεκινάει να πάει στην άλλη άκρη του μπαρ όπου βρίσκεται η λάντζα. <br/>Ναι, άιντε, πήγαινε να πλύνεις κανά ποτήρι, βρομίσαμε εδώ μέσα. Άντε ντε, ανεπρόκοπη. Ψηλή. Βυζαρού. Με ωραίο κώλο. <br/>Ξαφνικά κοντοστέκεται και με ρωτάει:<br/>“Σίγουρα έχεις να πληρώσεις;”<br/>“Ναι, φυσικά, δηλαδή, για την ακρίβεια όχι, θα μου δανείσει όμως ο κολλητός μου όταν έρθει. Σε λίγο.”<br/>“Ποιος κολλητός;”<br/>“Έλα, μωρέ, τον ξέρεις, ο.... ο καράφλας, κατάλαβες;” <br/>Να πάρει ο διάολος, ξέχασα το όνομα του.<br/>“Ωχ, μόνο αυτός μας έλειπε τώρα.” βογκάει με απόγνωση η γκαρσόνα. “Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει η μέρα μου;” <br/>Ένας δυνατός γδούπος, που συνοδεύεται από ήχο γυαλιού που σπάει, με διακόπτει την ώρα ακριβώς που ετοιμάζομαι να υπερασπιστώ τον επιστήθιο φίλο μου - του οποίου το όνομα συνεχίζει να μου διαφεύγει - απέναντι στην ανοίκεια επίθεση της γκαρσόνας. <br/>“Τι έγινε;” φωνάζει τρομαγμένη η γκαρσόνα<br/>“Α, τίποτα. Ο Α.Γ.Α.Τ, έπεσε. Λίγο νωρίτερα από ότι είχα υπολογίσει ομολογώ.” λέω με το βλέμμα μου καρφωμένο στο μπουκάλι της κιτρινωπής τεκίλας που αναπαύεται στο ράφι απέναντί μου. <br/>“Ο ποιος; “<br/>“Ο Α.Γ.Α.Τ. Άγνωστος Γέρος Αλκοολικός με Τιράντες.” <br/>“Μα τι βλακείες λές τώρα; Τι περιμένεις; Βοήθησε τον να σηκωθεί.”<br/>“Εγώ; Δε θα 'σαι με τα καλά σου. Θα με πέρασες για κάποιον άλλον μου φαίνεται. Ξέχασε το.” <br/>Ο κατηγορηματικός τόνος της φωνής μου αναγκάζει την γκαρσόνα να βγει βλαστημώντας μέσα από την μπάρα και να πάει προς το μέρος του σωριασμένου στο έδαφος Α.Γ.Α.Τ. <br/>“Λες να έπαθε τίποτα;” λέει αφού τον περιεργάζεται για λίγη ώρα με προφανή αναποφασιστικότητα. <br/>“Είμαι σίγουρος. Πρέπει να του δώσεις τις πρώτες βοήθειες. Το φιλί της ζωής!”<br/>Ένα δυνατό χτύπημα στην πλάτη, προφανώς από την εξοργισμένη γκαρσόνα που δεν έχει όρεξη για αστειάκια, κάνει την μπύρα να αναπηδήσει στα χέρια μου. <br/>Για μια στιγμή βρίσκομαι αντιμέτωπος με την φρικιαστική πιθανότητα του να χαθεί για πάντα, πάνω στην ξεθωριασμένη καφέ επιφάνεια της μπάρας, ποσότητα του υπερπολύτιμου υγρού. Με μια κοφτή επιδέξια κίνηση, βγαλμένη από κινηματογραφική ταινία του Τζον Γου, καταφέρνω να αποσβέσω τον κυματισμό της νερουλής μπύρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε με αστραπιαία ταχύτητα να προλάβω να φέρω το στόμα μου στο χείλος του ποτηριού και να ρουφήξω γρήγορα το χρυσαφένιο νέκταρ βύνης και λυκίσκου που απειλούσε να ξεφύγει από τα δεσμά του ποτηριού. <br/>Α,...μια μαγική στιγμή...αντάξια της κλάσης μου. <br/>Που δυστυχώς δεν την είδε κανείς. <br/>Εκτός από τον κο Μάκη. <br/>Που δεν την είδε κανείς λοιπόν.<br/>Στην απόκοσμη σιγή που ακολουθεί την ηρωική διάσωση της μπύρας, η σέξυ, καυτή ανάσα της γκαρσόνας -ο μοναδικός ήχος που φαίνεται να ακούγεται μέσα στο έρημο μπαρ- σφυροκοπεί το κεφάλι μου με ένταση ανάλογη αυτής του εκσκαφέα που κάθε πρωί στις 7:15 ξεκινάει το σκάψιμο στο διπλανό οικόπεδο του σπιτιού μου. <br/>Ανάβω ένα τσιγάρο με δυσκολία - το </font><font face='verdana'>ανεξέλεγκτα </font><font face='verdana'>τρεμάμενο χέρι μου με τον αναπτήρα, δυσκολεύεται να βρει τον στόχο.<br/>Ταυτόχρονα ο κος Μάκης επιδίδεται σε φρενιτιώδη νοήματα προς τον καθρέφτη στο εσωτερικό της μπάρας, μάλλον πιστεύοντας ότι απευθύνεται σε κάποιον άλλον από τον εαυτό του. <br/>“Μια μπύρα” ακούγεται σιγανά η φωνή της γκαρσόνας σπάζοντας την απόκοσμη σιγή.<br/>Με το άκουσμα των λέξεων να βγαίνουν από το καλοσχηματισμένο ζουμερό στόμα της, οι αισθήσεις μου οξύνονται σε τέτοιο βαθμό, που για μια στιγμή έχω την αίσθηση – παραίσθηση θα ήταν η πιο ακριβής περιγραφή – ότι βρίσκομαι μέσα στο σώμα ενός καφετιού κυνηγόσκυλου με μακρόστενη μουσούδα, που ανάμεσα στις χιλιάδες μυρωδιές του δάσους, οσμίζεται ξαφνικά την ανεπαίσθητη και ελαφριά ξινή μυρωδιά του φόβου μιας μικρόσωμης αλεπούς. <br/>Και αυτό μου θυμίζει την εποχή που ένα εξαιρετικής ποιότητος τρυπάκι, από αυτά που σπάνια πέφτουν στα χέρια μου, με είχε οδηγήσει να ζήσω για 12 ώρες την ζωή ενός σκύλου σε μια απομακρυσμένη ορεινή περιοχή της Αρκαδίας, ώσπου με βρήκε ένας τσομπάνης να μυρίζω τα πρόβατά του και νόμιζε ότι προσπαθούσα να τα πηδήξω και με κλώτσησε τόσες πολλές φορές και τόσο δυνατά που τελικά η επίδραση από το τρυπάκι έσβησε κάτω από την αίσθηση του οξύ πόνου. <br/>Όταν ύστερα από λίγο κουράστηκε να με κλωτσάει, και κάθισε λαχανιασμένος σε μια πέτρα να καπνίσει ένα τσιγάρο ρίχνοντάς μου άγριες ματιές, δεν έχασα την ευκαιρία να προσπαθήσω να τον πείσω για το αγαθό των προθέσεων μου απέναντι στα πρόβατα του, προσφέροντας του έναν από δύο τελευταίους , βαρβάτους, καλαματιανούς μπάφους μου - για τις ιδιότητες των οποίων δεν είχε την παραμικρή ιδέα - κάτω από την επήρεια των οποίων θεωρήσαμε καλή ιδέα να προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πρόβατα να χορέψουν Τσακώνικο υπό τους ήχους της αγριοφωνάρας του τσομπάνη.<br/>(από εκείνη την ημέρα μιας μακρινής ανέμελης εποχής, ο τσομπάνης εντρύφησε στην τέχνη της καλλιέργειας της φούντας και πια αποτελεί, σε περιόδους οικονομικής στενότητας όπως η τωρινή, την ύστατη άκρη μου – καθώς χρειάζεται να κάνω 4,5 ώρες διαδρομή για να φτάσω στο ορεινό χωριό του.)<br/>“Μια μπύρα και μια τεκίλα” λέει η γκαρσόνα, με φωνή που τρέμει ελαφρά από την προσπάθεια να κρύψει την αγωνία της και με επαναφέρει στην τωρινή πραγματικότητα του φτηνού μπαρ και της νερουλής ζεστής μπύρας.<br/>Μένω ακίνητος και σιωπηλός.<br/>Πλησιάζει το πρόσωπό της στο δικό μου. Τα χείλη της μια ανάσα από τα χείλη μου. Τα τέλεια στήθη της, να πιέζουν το στέρνο μου. Η όραση μου θολώνει, μαζί της και η κρίση μου. <br/>“Μια μπύρα, μια τεκίλα και αυτή η στιγμή. Τελευταία προσφορά.”<br/>Τα ρουθούνια μου ανοίγουν και υγρός αέρας – τόνοι από αυτόν μου φαίνεται- ποτισμένος με την ζαλιστική μυρωδιά της, πλημμυρίζει κάθε ίνα του σώματος μου.<br/>“Έλα, κάν' το. Κάν' το τώρα!” ψιθυρίζει χωρίς να μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό.<br/>Σαν υπνωτισμένος από βλέμμα βρικόλακα, σηκώνομαι, προχωράω και σκύβω πάνω από το σώμα του ΑΓΑΤ χωρίς να πω κουβέντα. Η μπόχα από την, τουλάχιστον, 700 ημερών απλυσιά του με επαναφέρει με τον πιο σκληρό τρόπο στην πραγματικότητα. <br/>Συνειδητοποιώ αμέσως την μαεστρία με την οποία με χειρίστηκε η γκαρσόνα – σαν άβουλη κούκλα στα επιδέξια χέρια ενός επαγγελματία μαριονετίστα. Αλλά είναι πια πολύ αργά για να κάνω πίσω...<br/>Με την ήττα να καθρεφτίζεται στο βλέμμα μου – αλλά πάντα δεν είναι εκεί ούτως ή άλλως; - σηκώνω με δυσκολία, βογκώντας, τον λιπόθυμο ΑΓΑΤ και τον στοιβάζω στο μοναδικό σκαμπό του μπαρ που διαθέτει πλάτη.<br/>Πιάνω ένα ποτήρι νερό και του το πετάω στα μούτρα.<br/>“ΞΥΠΝΑ!” ουρλιάζω μέσα στο πρόσωπο του και τον κοιτάζω καθώς ανοίγει τα μάτια του. Σταγόνες νερού κυλάνε στο ταλαιπωρημένο του πρόσωπο. “Είναι ώρα να φύγεις!”<br/>“Ε, περίμενε!” φωνάζει από πίσω μου η γκαρσόνα. “Πρέπει να πληρώσει πρώτα. Χρωστάει τριάντα ευρώ.”<br/>Ο ΑΓΑΤ βγάζει από την τσέπη του ένα μάτσο τσαλακωμένων χαρτονομισμάτων και τα τείνει προς το μέρος μου. <br/>Ξεδιαλέγω τριάντα ευρώ για το λογαριασμό και με μια γρήγορη κίνηση, χωρίς να με πάρει κανείς είδηση, τσεπώνω και ένα δεκάρικο για τον κόπο μου.<br/>Τον κοιτάζω σιωπηλά να βάζει τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα στην τσέπη του και να </font><font face='verdana'>βγαίνει από την πόρτα του μπαρ </font><font face='verdana'>σηκώνοντας το χέρι του σε έναν τελευταίο ασθενικό χαιρετισμό.<br/>Συνεχίζω να τον παρακολουθώ μέσα από το παράθυρο καθώς απομακρύνεται με τα αργά, προσεχτικά βήματα του αλκοολικού. Δεν πάει όμως μακριά, καθώς στο πρώτο παγκάκι που βρίσκει μπροστά του, στην πλατεία απέναντι από το μαγαζί, ξαπλώνει και κουλουριάζεται στην στάση του εμβρύου.<br/>Καθισμένος πια στην θέση μου στο μπαρ, ρίχνω μια τελευταία ματιά προς το μέρος του, μόνο για να διαπιστώσω, ότι κάποιοι πιτσιρικάδες - από αυτούς που φαίνεται να βρίσκονται όλες τις ώρες και τις μέρες στην πλατεία - τον έχουν ήδη κυκλώσει με τα μάτια καρφωμένα στα χαρτονομίσματα που εξέχουν από την τσέπη του. <br/>Με τα περίεργα, για τα γούστα μου, κουρέματα τους, τα σκισμένα μπλουζάκια, τα skateboard στα χέρια τους και τα σκληρά σαν ατσάλι εφηβικά βλέμματα, μοιάζουν να είναι αδιαχώριστο μέρος της τσιμεντένιας, βρόμικης και μαυρισμένης από το καυσαέριο θλιβερή πλατείας.<br/>Ανασηκώνω τους ώμους μου ανέμελα και γυρνάω το βλέμμα μου προς την γκαρσόνα που μετράει τα λεφτά που άφησε ο ΑΓΑΤ -για την ακρίβεια, που άφησε ο ΑΓΑΤ μέσω εμού.<br/>“Τον τσίπη” μουρμουρίζει, “φιλοδώρημα μηδέν...” <br/>Βάζει τα λεφτά στο συρτάρι και γυρνάει προς το μέρος μου. <br/>Κοιταζόμαστε για λίγη ώρα σιωπηλοί με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.<br/>Ύστερα από λίγο αναστενάζει επιδεικτικά. <br/>“Η συμφωνία, είναι συμφωνία” λέει και παίρνει το ποτήρι μου να το γεμίσει με μπύρα. Την ακουμπάει μπροστά μου και μετά μου φέρνει, με προφανή απροθυμία, και το σφηνάκι τεκίλα που μου υποσχέθηκε.<br/>Την στιγμή ακριβώς που το χέρι μου ακουμπάει πάνω στο ποτήρι της φρεσκο-γεμισμένης μπύρας, το δικό της χέρι την αρπάζει εμποδίζοντας με από την να την φέρω στο στόμα μου.<br/>Με κοιτάει βαθιά στα μάτια με έναν τρόπο που με συγκλονίζει – αν κάτι με συγκλονίζει με ευκολία, είναι οι ψηλές, βυζαρούδες, με ωραίο κώλο γυναίκες που μου προσφέρουν αλκοόλ. Ή απλά οι γυναίκες που μου προσφέρουν αλκοόλ.<br/>“Για μια στιγμή, μου πέρασε από το μυαλό” ξεκινάει να λέει, αλλά διστάζει. "Να, δηλαδή, σκέφτηκα σοβαρά -για μια στιγμή μόνο - ακόμα και, ακόμα και να σου κάτσω...Αν με βοηθούσες...με τον ΑΓΑΤ...” <br/>Αφήνει την μπύρα μου και την τελευταία στιγμή πριν το χέρι της απομακρυνθεί για πάντα, νιώθω την άκρη των δαχτύλων της να σέρνονται για μια στιγμή μόνο πάνω στην ανάστροφη της παλάμης μου. <br/>Αναστενάζω βαθιά και κλείνω τα μάτια μου φέρνοντας την μπύρα στο στόμα μου.<br/>Τι να κάνεις, σκέφτομαι καθώς οραματίζομαι τα καλοσχηματισμένα στήθια της γκαρσόνας.<br/>Τουλάχιστον, το μεθύσι μου, διαρκεί περισσότερο από το σεξ.<br/><br/></font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-78644371457000621002009-11-01T22:56:00.001+02:002009-11-01T23:04:51.013+02:00Παράσταση "Ξένη Γλώσσα" στο Kinitiras Studio<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Θέλω να ευχαριστήσω θερμά το Γκουγκλ, τον Λάρυ και τον Σεργκέι, που μου δίνουν την ευκαιρία από αυτό εδώ το βήμα να απευθύνω πρόσκληση σε όλους σας να έρθετε και να παρακολουθήσετε την παράσταση <b>"Ξένη Γλώσσα" </b>που θα παίζεται στο <a href='http://www.kinitirastudio.com/'>Kinitiras Studio</a>, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης, κάθε <b>Δευτέρα και Τρίτη του Νοέμβρη. </b>(εώς και 24/11)<br/>Σας προσκαλώ να παρακολουθήσετε αυτήν την συγκεκριμένη παράσταση, γιατί..<b>γιατί έχω γράψει τα κείμενα της συγκεκριμένης παράστασης!</b> (τώρα αν αναρωτιέστε ποιος τρελός βρέθηκε και μου ανάθεσε να γράψω κείμενα για μια παράσταση, ε ναι λοιπόν! το ομολογώ, η σκηνοθέτης είναι ερωμένη μου! Αγαπιόμαστε και αδιαφορώ για την κοινωνική κατακραυγή!)<br/><br/>Και τώρα λίγα λόγια για το έργο:<br/><br/>Πρόκειται για μια παράσταση που συνδυάζει την παράδοση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με την σπιρτάδα του καραγκιόζη, ενώ ταυτόχρονα εξερευνάει σε βάθος τις μεταφυσικές ανησυχίες του αυθεντικού αμερικάνικου καράτε ( βλ. Στίβεν Σίγκαλ) κάτω από την αισιόδοξη προοπτική των μεγάλων σοβιετικών δημιουργών ( Ταρκόφσκι, Μιχάλκοφ, κλπ) <br/>Μια παράσταση που θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ως η μεταφορά του μύθου του Κλούβιου και της Σουβλίτσας στον Ιαπωνικό μεσαίωνα, αν μόνο δεν διαδραματιζόταν στην Αθήνα του 2009. (ατυχία!)<br/><br/>Μια παράσταση εμπνευσμένη από την βαθιά ζάλη της γενιάς του τζελ και των ροζ αντικαταθλιπτικών, των ανθο-ιαμάτων του Bach και των κονκάρδων με την φάτσα του Αντρέα και βεβαίως της κολόνιας Azzaro. <br/><br/>(μετά από παράκληση της σκηνοθέτριας του έργου, που για ευνόητους λόγους δεν μπορούσα να αγνοήσω, πρέπει εδώ να σημειώσω ότι την παράσταση μπορούν να παρακολουθήσουν <i>και φυσιολογικοί άνθρωποι</i>, πέραν των αναγνωστών του blog που εξ' ορισμού λογίζονται ως διαταραγμένοι και μη φυσιολογικοί)<br/><br/>Τέλος πάντων, όπως και να έχει, ελάτε όλοι, φυσιολογικοί και μη, καθώς με τους αναγνώστες μόνο του blog δεν βγαίνουν τα έξοδα της παράστασης! (έχουμε κάνει και υπερ-παραγωγή... Τι τον ήθελες αγάπη μου τον Μπεν Χουρ...)<br/><br/>Ελάτε λοιπόν για να ανακαλύψετε πως μια απίθανη αλλά και ταυτόχρονα αναπόφευκτη συνάντηση, μπορεί να είναι μια συνάντηση χωρίς μήνυμα - για όλους μας!<br/>Και πως, αυτό που δεν μπορεί ποτέ να ειπωθεί, είναι τελικά το πιο σημαντικό.<br/><b><br/>Πληροφορίες - κρατήσεις στο 210 9248328</b></font><br/><br/><div class='zemanta-pixie'><img src='http://img.zemanta.com/pixy.gif?x-id=7b7679c4-3b60-8316-94e9-0710bfeea165' alt='' class='zemanta-pixie-img'/></div></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-18020960075629150442009-03-29T00:05:00.000+03:002009-03-29T12:52:13.855+03:00Αποτοξίνωση<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Κοιτάζω την φάτσα μου στον καθρέφτη και αμέσως καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά.<br/>"Γάμησέ με" λέω και σβήνω το τσιγάρο μου στον νιπτήρα. Διασχίζω την απόσταση μέχρι το παράθυρο του δωματίου με δυσκολία. Βουνά ρούχων και άδειων δοχείων φύλαξης αλκοόλ μπαίνουν στον δρόμο μου. Τραβάω με δύναμη τον ιμάντα που ανοίγει τα σκούρα του παραθύρου. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου μπαίνει στο δωμάτιο συνοδευόμενο από τον εκκωφαντικό θόρυβο του μισό-διαλυμένου μηχανισμού.<br/>"Γάμησέ με." Στο απέναντι μπαλκόνι - τόσο κοντά στο δικό μου που σχεδόν μπορώ να το αγγίξω - μια άγνωστη γκόμενα με μαύρα γυαλιά λιάζεται κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. <br/>Ο ανατριχιαστικός ήχος την κάνει να αναπηδήσει τρομαγμένη από την πλαστική καρέκλα που κάθεται, μόνο για να αντικρίσει την μούρη μου σε απόσταση αναπνοής. Όχι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί σ' αυτήν την ζωή.<br/>"Εγγονή της κυρα Βασιλικής είσαι;" ρωτάω μετά από μια στιγμή αμηχανίας.<br/>"Ποιά είναι αυτή; Α, εννοείς την γιαγιά που έμενε εδώ πριν από μένα; Όχι, πάει η γιαγιά, πέθανε. Πάνε δυό μήνες τώρα. Εγώ έχω κανά μήνα που μετακόμισα εδώ."<br/>Γάμησέ με, πάνε οι τράκες από την γριά που της θύμιζα τον άντρα της. <br/>"Μαλακία. Ε, για την γιαγιά εννοώ." <br/>Τι διάολο, πότε συνέβησαν όλα αυτά και δεν πήρα χαμπάρι; <br/>"Πρώτη φορά σε βλέπω πάντως. Έλειπες;" λέει ξαπλώνοντας ξανά πίσω στην καρέκλα.<br/>"Ε, όχι, που να πάω; Θα έχουμε διαφορετικά ωράρια φαίνεται. Που δουλεύεις; " Κάτι η απροσδιόριστη προφορά της, κάτι το καλλίγραμμο σώμα της, κάτι το υποτιμητικό ύφος με το οποίο με κοιτάζει, αρχίζω να ψήνομαι τρελά ότι η γειτόνισά μου είναι μπαργούμαν. <br/>"Που δουλεύω; Εδώ, στο σπίτι."<br/>"Α, μάλιστα, τέλεια. Βολικό."<br/>Αμυδρές ηχητικές αναμνήσεις από ιδρωμένα βογκητά που μου διακόπτουν τον ύπνο, αναδύονται από την μνήμη μου. Τρομαγμένος, τις ξανα-στέλνω βιαστικά στον πάτο του μνημονικού μου πηγαδιού. Οκ μνήμη, ευχαριστώ πολύ, το 'πιασα το νόημα. <br/>Ρίχνω μια ματιά στον πεντακάθαρο γαλάζιο ουρανό. Ανάμεσα στα κορναρίσματα και τον θόρυβο των βενζινοκινητήρων, νομίζω πως μπορώ να διακρίνω κελαηδήματα πουλιών. <br/>"Ήρθε η άνοιξη;" ρωτάω.<br/>"Έτσι φαίνεται. Άλλωστε, Μάρτης πια." απαντάει νωχελικά. <br/>"Μάρτης; Πόσο; Πόσο του μήνα έχουμε;"<br/>"Μμμμ, δεκατέσσερις νομίζω, όχι, ναι, σίγουρα δεκατέσσερις. "<br/>"Γάμησέ με, τώρα" λέω δυνατά, με την απελπισία να χρωματίζει την φωνή μου και γυρίζω να μπω στο δωμάτιο.<br/>"6775-775-775. Μετά τις 9 το βράδυ. Ειδικές τιμές για γείτονες. " ακούω την βαριεστημένη φωνή της από πίσω μου.<br/>Λοιπόν, χαίρομαι που η γειτονιά σημαίνει ακόμα κάτι για μερικούς ανθρώπους. <br/>Μπαίνω στο δωμάτιο και αρχίζω να ψάχνω φρενιασμένα το τηλέφωνο του Γιατρού μέσα στο χάος.<br/>Κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, μόλις μπει η άνοιξη και αρχίζω να οραματίζομαι καλοκαιρινά μπεκρουλιάσματα σε απόμακρες παραλίες που ποτέ δεν πραγματοποιούνται, κάτι μυστήριο συμβαίνει. Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση, ο Φόβος αποκτά ανοσία απέναντι στις περίπλοκες τεχνικές καταπολέμησης του, που με την πάροδο του χρόνου έχω αναπτύξει.<br/>Απίθανοι συνδυασμοί αλκοόλ και ναρκωτικών σε μεγάλες ποσότητες, που στο παρελθόν με έχουν οδηγήσει, όχι μία αλλά δύο φορές, στην πλατφόρμα του bungee jumping με μακάριο χαμόγελο, δεν έχουν καμία επίδραση πάνω του. <br/>Αυτός, παραμένει εκεί, αμίλητος, ανέκφραστος, απειλητικός - τι θέλεις επιτέλους ρε;<br/>Μια φορά τον χρόνο. Μια βδομάδα ακριβώς πριν την εαρινή ισημερία, εξαναγκάζω τον εαυτό μου σε επτά συνεχόμενες μέρες χωρίς αλκοόλ, μπάφους και χάπια. Και γενικές εξετάσεις.<br/>Βρίσκω το χαρτί με το τηλέφωνο του Γιατρού κάτω από το κουτσό πόδι της μοναδικής καρέκλας που διαθέτω. <br/>Πηγαίνω στο τηλέφωνο και σηκώνω το ακουστικό διστακτικά. Χα, δεν είναι κομμένο. Σχηματίζω το νούμερο του Γιατρού στο καντράν της αρχαϊκής τηλεφωνικής συσκευής. <br/>“Καλώστονα. Ακόμα σπίτι είσαι ρεμάλι; Σε μισή ώρα έχεις ραντεβού στο νοσοκομείο. Ξεκίνα. Σ' αφήνω τώρα, έχω δουλειά.” λέει ο Γιατρός από την άλλη άκρη της γραμμής πριν προλάβω να πω κουβέντα. Μα πως στο διάολο το κάνει ο πούστης;<br/>“Περίμενε, περίμενε, που πρέπει να πάω;”<br/>“Εκεί που πήγες και πέρυσι. Θυμάσαι ή θέλεις και οδηγίες;”<br/>“Θυμάμαι,νομίζω. Να σου πω, τι δουλειά έχεις; Νόμιζα ότι σε είχαν ακόμα σε καραντίνα.”<br/>“Με έχουν οι πούστηδες, γάμησέ τους. Όλη μέρα κάθομαι σε ένα γραφείο και ξύνω τ' αρχίδια μου. Έχει έρθει όμως μια καινούρια νοσοκόμα, φοβερή γκόμενα, και η χειρουργική αίθουσα 1 θα είναι άδεια για τις επόμενες δύο ώρες. Οπότε βιάζομαι, γιατί αλλιώς θα πρέπει να την πηδήξω στο νεκροτομείο και τώρα τελευταία έχω αρχίσει και φρικάρω εκεί μέσα.”<br/>“Α, εντάξει. Γιατρέ;”<br/>“Έλα, με γάμησες, φέρε τις εξετάσεις αύριο το βράδυ στο μπαρ να τις δούμε, εντάξει;”<br/>“Ναι οκ, απλώς ήθελα να σου πω, ότι, ξέρεις, αν χρειαζόταν ποτέ να κάνω εγχείρηση, μόνο σε σένα θα ερχόμουν. Ακόμα και στο σπίτι σου θα καθόμουν να με ανοίξεις. Και όχι απλώς δεν θα με πείραζε, για την ακρίβεια θα <i>απαιτούσα</i> να έχεις πιεί δυο ποτά πριν ξεκινήσεις. Οπότε...γάμησέ τους τους μαλάκες. Δεν ξέρουν την τύφλα τους.”<br/>“Ναι, εντάξει, εντάξει μην σε πάρουν και τα ζουμιά τώρα. Εντάξει είσαι, τίποτα δεν έχεις. Άντε, γαμήσου τώρα. Τα λέμε.”<br/>Ξαναβάζω το χαρτάκι με το τηλέφωνο του Γιατρού κάτω από το πόδι της καρέκλας και από πάνω του προσθέτω ένα καινούριο χαρτάκι με το τηλέφωνο της γειτόνισσας. <br/>Δυο ώρες αργότερα κάθομαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο κάτω από το νοσοκομείο, ζαλισμένος από την έλλειψη αλκοόλ και καφεΐνης. Ο όγκος του τρισάθλιου γαμηστρώνα πολυτελείας, που κάποτε απέναντι του στάθμευε η καντίνα με το καλύτερο βρώμικο της Αθήνας, γεμίζει το οπτικό μου πεδίο, κρύβοντας τον ανοιξιάτικο ήλιο. Πάλι καλά. <br/>Εικόνες από βελόνες και καλώδια και απειλητικά μηχανήματα και τσαχπίνες γκόμενες που φοράνε μόνο άσπρες ποδιές και τίποτα από κάτω και ξανά τσαχπίνες γκόμενες που φοράνε μόνο άσπρες ποδιές και τίποτα από κάτω, περνάνε με αστραπιαία ταχύτητα μπροστά από τα μάτια μου. Οκ μνήμη, μας γάμησες τα πρέκια σήμερα, χαλάρωσε. <br/>Κοιτάζω το ρολόι μου, όπως ξέρω ότι θα κάνω χιλιάδες φορές μέσα στις επόμενες μέρες. Έχουν περάσει μόλις 3 ώρες από την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου, ανάθεμα την ώρα, αλλά η πραγματικότητα με χτυπάει σκληρά. <br/>Η ζωή είναι αφόρητη χωρίς αλκοόλ. <br/>Και το μπαρ είναι μόλις 5 λεπτά μακριά.<br/><br/></font><br/><br/><div class='zemanta-pixie'><img src='http://img.zemanta.com/pixy.gif?x-id=2d46a847-1ed4-87dd-8509-fe69efd56262' class='zemanta-pixie-img'/></div></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-83698882660545964232009-01-23T22:48:00.001+02:002009-01-23T22:59:35.713+02:00Η κατάρα της μάνας (Πιάνει)<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Το χέρι της τρέμει λίγο καθώς φέρνει το ποτήρι με το ουίσκι στο στόμα της.<br/>Καθώς το βλέμμα της καρφώνεται στο παγάκι που σιγολιώνει μέσα στην κιτρινωπή Ιρλανδική λίμνη που κρατάει στα χέρια της, βρίσκω την ευκαιρία να χαζέψω λίγο καλύτερα το πρόσωπο της.<br/>Σαραντάρα, μάλλον- σίγουρα, έτσι μου φαίνεται. Συμμετρικό πρόσωπο, ίσια μύτη, αψεγάδιαστο δέρμα, κατάμαυρα μαλλιά. Και τα μάτια της, πράσινα, μυστήρια, θολά, ίσως απ' το ουίσκι. Ίσως.<br/>Όμορφη. Ναι, όμορφη. Σίγουρα.<br/>"Η κατάρα της μάνας" λέει και αδειάζει το ποτήρι της με μια γουλιά.<br/>"Πιάνει" λέω δυνατά, κοιτώντας τα μπουκάλια που κρύβουν το πρόσωπο μου από τον καθρέφτη.<br/>"Πως είπατε;" με ρωτάει.<br/>Μετακινούμαι σαν χέλι στο σκαμπό δίπλα της και κάνω νόημα στην μπαργούμαν να μας ξαναγεμίσει τα ποτήρια. Αυτή με κοιτάει με το ύφος "άσε ήσυχη την θλιμμένη κύρια, μίζερε κανάγια" το οποίο αγνοώ προκλητικά. Άι στο διάολο, πότε θα αλλάξει επιτέλους η βάρδια;<br/>"Η κατάρα της μάνας..." λέω "..πιάνει."<br/>Με κοιτάει απορημένη. Την κοιτάω και την λιγουρεύομαι. Την κοιτάω και ελπίζω. Την κοιτάω και ονειρεύομαι.<br/>Το τρανταχτό της γέλιο με βγάζει απότομα από την ονειροπόληση, αλλά μου δίνει την ευκαιρία να καρφωθώ για λίγα δευτερόλεπτα στο 4.000 ευρώ στητό στήθος της, δίχως να με πάρει χαμπάρι. Μάλλον.<br/>Όταν σταματάει να γελάει, με κοιτάει ίσια στα μάτια. "Εύα" λέει και απλώνει το χέρι της προς το μέρος μου.<br/>Το χέρι μου, το βρόμικο μουσκεμένο από την μπύρα χέρι μου πρέπει τώρα να απλώσω προς το μέρος της. Το σκουπίζω με μια γρήγορη κίνηση στο παντελόνι μου και πιάνω το χέρι της. Λείο, ζεστό, ίσια λεπτά δάχτυλα που σφίγγουν απαλά αλλά δυνατά και μια αίσθηση μετάλλου στο εσωτερικό της παλάμης μου. Μμ, δαχτυλίδι, λες να 'ναι βέρα; Ποιός νοιάζεται...<br/>"Χάρηκα" λέω, και αυτό αποτελεί συγκρατημένη περιγραφή του τι ακριβώς συμβαίνει εκείνη την στιγμή στο σώμα μου. <br/>Με κοιτάει με το χέρι της μέσα στο δικό μου και περιμένει. Να πω το όνομα μου. Αλλά δεν θα το πω. Της σφίγγω ελαφρά το χέρι και τότε αυτή, η Εύα, το τραβάει αργά μέσα από το δικό μου.<br/>"Λοιπόν, η κατάρα που λέγαμε; Η κατάρα; Της μάνας;" την ρωτάω.<br/>Κάνει μια αδιάφορη χειρονομία και χαμογελάει θλιμμένα. "Δεν έχει σημασία" μου λέει.<br/>Ναι καλά αυτό το ξέρω, σκέφτομαι. Αλλά έτσι μας τελειώνουν τα θέματα για συζήτηση. Κατάρα-ξεκατάρα πες κάτι, πες κάτι τώρα πριν χαθεί η στιγμή. <br/>"Άσε με να μαντέψω" λέω γρήγορα. "Δεν θα ποντάρω στο ότι κατεβάζεις τα ουίσκια πιο γρήγορα και από εμένα γιατί ο 15χρονος γιος σου αυτή την ώρα ρίχνει πέτρες και μολότοφ σε κάποιο σημείο της Αθήνας που δεν γνωρίζεις - αφού το κωλόπαιδο έχει απενεργοποιήσει το location awareness του iphone του, κρίμα τα λεφτά που έχωσες. Όχι, θα αρνηθώ μετά βδελυγμίας την ευκολία του μαύρου-κόκκινου. Αργά, αλλά μεθοδικά θα στρώσω τον δρόμο μου προς το ζερό.” Ή το πολύ-πολύ προς το 32 κόκκινο, σκέφτομαι. <br/>Ένα γελάκι ξεφεύγει από το στόμα της. Τινάζει τα μαλλιά της προς τα πίσω με μια ελαφριά κίνηση και συνεχίζει να με κοιτάει χαμογελώντας.<br/>Νιώθω τον λαιμό μου να έχει στεγνώσει και πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου. Την ίδια στιγμή, η αγαπημένη μου μπαργούμαν, η Στέβη, παίρνει την θέση της πίσω από την μπάρα και αυτό σε συνδυασμό με το παράλογο ενδιαφέρον που φαίνεται να επιδεικνύει η σαραντάρα καταραμένη ή μάνα, αναπτερώνει το καταρρακωμένο εκ γενετής ηθικό μου. Μια νέα μπύρα εμφανίζεται ως δια μαγείας μπροστά μου. <br/>"Άιντε να δούμε..." ψιθυρίζει η ξανθιά λεπτοκαμωμένη μπαργούμαν με το σπιρτόζικο βλέμμα και μου κλείνει το μάτι.<br/>Ανάβω και τσιγάρο για να κάνω την παύση μου πιο δραματική και να κερδίσω και λίγο χρόνο, αφού φαίνεται να με παίρνει. <br/>"Λοιπόν;" λέει ανυπόμονα η σαραντάρα.<br/>"Λοιπόν" λέω αργά, "δεν πιστεύω επίσης ότι έχει σχέση με κάποια φίλη σου, που της έτυχε κάποια δυστυχία παρόμοια με την προηγούμενη. Δεν πιστεύω ότι έχεις τέτοιου είδους φίλες. Ή ότι έχεις καθόλου φίλες για την ακρίβεια. Ή ότι αφορά την μάνα που “καθάρισε” η 16χρονη κόρη της και ήταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις τις τελευταίες μέρες. Δεν νομίζω ότι δίνεις δεκάρα για κάτι τέτοια."<br/>"Ωχ" βογκάει σιγανά η μπαργούμαν που παρακολουθεί με στατιστικό ενδιαφέρον τη συζήτηση. <br/>Η βυζαρού σαραντάρα με κοιτάει χωρίς να χαμογελάει πια. Βγάζει ένα τσιγάρο από την ταμπακιέρα της και σκύβει προς το μέρος μου να το ανάψω. Της ανάβω το τσιγάρο κρατώντας καρφωμένο το βλέμμα μου στην κορυφή του κεφαλιού της.<br/>"Λοιπόν, τώρα που αποκαλύφθηκε ότι δεν είμαι κάποια που έχει φίλες, ή κοινωνικές ευαισθησίες, καθώς και ότι δεν είμαι ικανή να έχω αποκτήσει παιδιά στην ηλικία μου, μπορείς να μας αποκαλύψεις και κάτι που είμαι;" λέει με ειρωνικό ύφος και φυσάει τον καπνό του τσιγάρου της σε μια λεπτή τέλεια στήλη καπνού η οποία αιωρείται μπροστά της σαν να αγνοεί τους νόμους της φυσικής.<br/>"Ωχ" ξαναλέει η μπαργούμαν και μου χώνει ένα σφηνάκι τεκίλα στο χέρι. <br/>Πίνω το σφηνάκι με μια γρήγορη κίνηση αντάξια της κλάσης μου, κρατώντας το βλέμμα μου καρφωμένο στα καταπράσινα μάτια της εκρηκτικής σαραντάρας.<br/>"Ξανθιά" λέω κοφτά. "Είσαι ξανθιά." <br/>Η δήλωση μου πέφτει σαν βόμβα στο μισό-άδειο μπαρ. Λέμε τώρα. Η ξανθιά ή μελαχρινή, μάνα ή καταραμένη, σαραντάρα με τέλειο στήθος σίγουρα, με κοιτάει αποσβολωμένη. <br/>Η μπαργούμαν μου κάνει ένα απορημένο νόημα.<br/>"Οι ρίζες των μαλλιών της...είναι ξανθές. Χα." λέω. <br/>"Touché. Το παραδέχομαι. Αυτό δεν σε φέρνει όμως πιο κοντά στο αγαπημένο σου 32 κόκκινο" ακούγεται η φωνή της σαραντάρας που στο μεταξύ έχει ανακτήσει την ψυχραιμία της.<br/>"Έτσι νομίζεις. Αφού λοιπόν απέκλεισα με μαεστρία όλες τις εύκολες εξηγήσεις, τι απομένει; Το απίθανο. Το απίθανο λοιπόν, πρέπει να εξηγεί το μυστήριο της κατάρας της μάνας. Και ποιό είναι το πιο απίθανο στην περίπτωση μας; Το ότι θα κάνω σεξ σήμερα το βράδυ; Το ότι θα με κεράσουν έστω και ένα ποτό κάποτε σ' αυτό το μπαρ; Το ότι θα ξαναφυτρώσουν τα μαλλιά μου; Το ότι θα κάνω επιτέλους μπάνιο κάποια στιγμή; Όλα τα προηγούμενα μαζί;" <br/>“Λοιπόν...δεν θα πόνταρα στο κέρασμα.” βιάζεται να σχολιάσει η μπαργούμαν.<br/>“Ούτε στο σεξ” συμπληρώνει η σαραντάρα.<br/>Εγώ δεν θα πόνταρα στο μπάνιο αλλά τέλος πάντων, σκέφτομαι. “Κι αν όμως, όλα αυτά, συν το γεγονός ότι είσαι ξανθιά, συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον μυστήριο και απόκοσμο τρόπο; Ε; ”<br/>Φυσάω τον καπνό του τσιγάρου μου με δύναμη και κοιτάω την μπαργούμαν.<br/>“Δεν μου έχεις ξανακλείσει ποτέ το μάτι” της λέω. Η Στέβη αλλάζει ύφος στην στιγμή. Το βλέμμα της γίνεται παγωμένο σαν ρώσικο ατσάλι.<br/>“Δεν σου έκλεισα το μάτι” λέει η Βασίλισσα του Χιονιού που φαίνεται να έχει καταλάβει αιφνιδίως το σώμα της αγαπημένης μου μπαργούμαν. <br/>Ξαφνικά, μια απίστευτη διαύγεια, που μόνο η ικανή ποσότητα αλκοόλ ή της προκοπής ecstasy μπορεί να σου χαρίσει, με πλημμυρίζει. Και όλα μπαίνουν στην θέση τους.<br/>“Λοιπόν” λέω. “Στέβη.”<br/>“Ναι;”<br/>“Να σου γνωρίσω την Έυα. Την αδερφή σου, που ζει στην Νέα Υόρκη και ήρθε στην Ελλάδα για τις γιορτές.”<br/>“Τι πες τώρα...” ακούγεται η φωνή του Γιατρού, αξιοσέβαστου μέλους της μικρής μας κοινότητας του αλκοόλ, που έχει γλιστρήσει στο διπλανό σκαμπό δίχως να τον πάρω χαμπάρι. <br/>“Και αυτό το συμπέρανες από τι; Από τις ξανθές...τρίχες;” λέει η παγο-μπαργούμαν επιθετικά.<br/>“Το λάθος σου Στέβη, το μοιραίο σου λάθος θα έλεγα αν υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος για να το χαρακτηρίσω ως τέτοιο, είναι ότι πιστεύεις ότι είμαι συνέχεια πολύ λιώμα για να ακούσω οτιδήποτε.“<br/>“Και κάνω λάθος; Σιγά.”<br/>“Όχι ακριβώς. Αλλά δεν είχες υπολογίσει ότι στην διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που μπεκρουλιάζω στα μπαρ, ανέπτυξα μια αξιοθαύμαστη ικανότητα. Το μυαλό μου καταγράφει αυτόματα, σε ότι κατάσταση και αν βρίσκομαι, την παραμικρή λεπτομέρεια που έχει σχέση με το γυναικείο φύλλο.”<br/>“Το επιβεβαιώνω” λέει ο Γιατρός. “Πάντα θυμάται το όνομα της γκόμενας με την οποία έφυγα το προηγούμενο βράδυ. Εγώ σχεδόν ποτέ. “<br/>“Ευχαριστώ Γιατρέ. Λοιπόν τι έλεγα; Α, ναι. Θυμάσαι εκείνη την φορά που με είχε πάρει ο ύπνος πάνω στην μπάρα;”<br/>“Ποιά από όλες;” με ειρωνεύεται η Στέβη.<br/>“Χα χα χα χα χρρρρρ- εκείνη την φορά που ξύπνησα ακριβώς την στιγμή που έλεγες στον Γιατρό <i>'Η αδερφή μου, που ζει στην Νέα Υόρκη, αφού έδωσε ένα σωρό λεφτά για να φτιάξει τα<b> βυζιά</b> της αποφάσισε να γίνει μελαχρινή. Δεν είναι απίστευτο; Δεν έχω ιδέα τι θα αντικρίσω τώρα που θα 'ρθει για τις γιορτές.' </i>Εκείνη την φορά από όλες.”<br/>“Τι; Πότε έγινε αυτό; Δεν θυμάμαι Χριστό. Γιατί δεν μου είπε κανείς τίποτα;” διαμαρτύρεται έντονα ο Γιατρός.<br/>Το γαργαριστό γέλιο της Εύας με εμποδίζει από το να διαολοστείλω τον Γιατρό με τον πρέποντα τρόπο. <br/>“Λοιπόν αδελφούλα, τα σκάτωσες. Σε πήραν χαμπάρι. Και για να σου πω, τι κάθεσαι και λες στον κάθε άσχετο ότι έφτιαξα τα βυζιά μου; Είσαι με τα καλά σου;”<br/>“Συγνώμη, ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον και ο Γιατρός από δω ήταν η πιο σίγουρη επιλογή. Ποτέ δεν θυμάται τίποτα την επόμενη μέρα. Ε, και δεν είναι και ο κάθε άσχετος.”<br/>“Να σου πω, έχω πάρει και την Στέβη;” ψιθυρίζει ο Γιατρός στο αυτί μου.<br/>“Αλλά και εσύ τα σκάτωσες Εύα” λέω αγνοώντας τον Γιατρό, που σε άλλη περίπτωση θα του έριχνα ένα φούσκο όλο δικό του.<br/>¨Εγώ; Πότε;”<br/>“Εκτός και αν διαβάζεις την σκέψη, δεν θα μπορούσες να ξέρεις το κόλλημα μου με το 32 κόκκινο – ανάθεμα την ώρα. Όσο μιλούσαμε, ποτέ δεν ανέφερα κάτι για το 32 κόκκινο - ανάθεμα την ώρα. Που σημαίνει τι; Ότι κάποιος σου είχε ήδη μιλήσει για αυτό.”<br/>“Πω μαλάκα το μυαλό μου πάει να σπάσει. Σαν να βλέπω <i>Ατίθασα Νιάτα</i>.” λέει εντυπωσιασμένος ο Γιατρός. “Είναι μη ταυτόσημες δίδυμες, η Εύα και η Στέβη, έτσι δεν είναι; Αλλά κανένας δεν το ήξερε - μέχρι σήμερα που ξεσκέπασες το βρώμικο παιχνίδι τους. Πουτάνες. Για τα λεφτά τα κάνανε όλα.”<br/>“Γιατρέ, έχεις ξεφύγει. Δεν έχω ιδέα τι λες και δεν νομίζω ότι έχει και σημασία. Άσε κάτω το σφηνάκι, θα το αναλάβω εγώ.” λέω και στουμπώνω το σφηνάκι στο στόμα μου με μια κίνηση κατ' ευθείαν από τις μέρες μου ως ταχυδακτυλουργός.<br/>“Και η κατάρα της μάνας; “ λέει η Εύα που φαίνεται να το διασκεδάζει, σε αντίθεση με την αδερφή της που σκυλοβαριέται εμφανώς και πρέπει να φτιάξει και δύο μοχίτο για το μαλακισμένο ζευγάρι που χαμουρεύεται στην πιο απόμακρη γωνία του μπαρ. <br/>“Η κατάρα της μάνας είναι <i>αυτός</i>.” λέει η Στέβη δείχνοντας με. <br/>Ανάβω ένα τσιγάρο μέσα στην σιωπή με τα βλέμματα όλων καρφωμένα πάνω μου - η στιγμή των αποκαλύψεων φαίνεται να το απαιτεί.<br/>“Ναι,” λέω “η κατάρα της μάνας... είμαι εγώ. Για την ακρίβεια, η κατάρα της μάνας, που έριξε η γιαγιά μου στην μάνα μου, έτσι δεν είναι Στέβη; Η αδερφή σου, βλέποντας με, δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει με όσα της είχες πει για μένα. Εγώ είμαι λοιπόν η κατάρα της μάνας. Η κατάρα, που όπως φαίνεται πιάνει. “<br/>“Έτσι φαίνεται” λέει η Στέβη και ακουμπάει μπροστά μου ένα σφηνάκι με το καλύτερο μαλτ ουίσκι του μπαρ. <br/>Κοιταζόμαστε στα μάτια. <br/>Ο Γιατρός δίπλα μου έχει πλευρίσει την Εύα-με-τα- τέλεια-βυζιά και ήδη χαχανίζουν με τα ανόητα αστεία του. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ότι ενώ το μαλακισμένο αρσενικό του μαλακισμένου ζευγαριού έχει χώσει το χέρι του κάτω από την μπλούζα του μαλακισμένου θηλυκού, τα μοχίτο τους βρίσκονται ανέγγιχτα πάνω στο τραπέζι. <br/>Μπροστά μου, ξανθιά και με σπιρτόζικο βλέμμα στέκεται η αγαπημένη μου, καταραμένη κι αυτή, μπαργούμαν. <br/>Σηκώνω το σφηνάκι στην υγειά της. <br/>Το πίνω προς τιμήν της.<br/>Αααααααα.<br/> <br/><br/></font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-85213979069449644632008-12-21T14:44:00.001+02:002008-12-21T14:44:54.287+02:00Γκλινκ - γκλινκ και αντίο<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Γκλινκ γκλινκ, κάνουν τα παγάκια χτυπώντας στα πλαϊνά του ψευτο-κρυστάλλινου ποτηριού και με βγάζουν από το χάσιμο. Πως διάολο βρέθηκα με το ουίσκι στο χέρι, αναρωτιέμαι. Κοιτάω με ερωτηματικό ύφος την γκαρσόνα που ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους της. <br/>Γκλινκ γκλινκ σαν τα καμπανάκια του Αη Βασίλη. Αν πιστεύεις στον Αη Βασίλη. Γκλινκ γκλινκ μας ζάλισες, σκέφτομαι και αδειάζω το ουίσκι στην στοματο-καταβόθρα. Ορίστε πάει. <br/>Κάνω νόημα στην γκαρσόνα να μου βάλει μια μπύρα αλλά δεν κουνιέται από την θέση της. Της ξανακάνω νόημα πιο έντονα αυτή την φορά. Τινάζει τα ξανθιά της μαλλιά, σηκώνει βαριεστημένα το λεπτό της χέρι και κάνει την χαρακτηριστική κίνηση που υποδήλωνει το χρήμα - για την ακρίβεια στην περίπτωση μας, την έλλειψη αυτού- τρίβωντας τον αντίχειρά της πάνω στον δείκτη και τον μέσο της.<br/>"Τι;" ρωτάω και αντιμετωπίζω το ειρωνικό της χαμόγελο. "Τι;" την ξαναρωτάω "Έψαξες τις τσέπες μου;"<br/>"Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε αγγίξω ποτέ ξανά" μου απαντάει συγχυσμένη.<br/>"Βάλε μου μια μπύρα και δεν πρόκειται να μάθει ποτέ κανείς τι έγινε εκείνο το βράδυ " λέω με συνωμοτικό ύφος σκύβοντας προς το μέρος της.<br/>"Σιγά που θυμάσαι. Τίποτα δεν θυμάσαι. Λιώμα ήσουν. Εξάλλου ποιός θα σε πιστέψει;"<br/>Μένω σιωπηλός και την κοιτάω επίμονα μέσα από τον καπνό του τσιγάρου μου. Μπλοφάρω τρελλά. Αλλά αυτή δεν το ξέρει. Και δεν αντέχει να το ρισκάρει,<br/>Αργά, χωρίς να κουνηθεί από την θέση της, πιάνει το μπουκάλι του ουίσκι.<br/>"Μπύρα είπα" της υπενθυμίζω δοκιμάζοντας την τύχη μου.<br/>Με αγνοεί και βάζει μια γενναία δόση στο ποτήρι. Προσθέτει και δύο παγάκια. Γκλινκ γκλινκ... Απλώνει το ποτήρι με το ουίσκι προς το μέρος μου και τελευταία στιγμή το τραβάει πίσω αφήνοντας το χέρι μου μετέωρο στον αέρα. <br/>"Το ξέρω " μου λέει κοιτώντας με στα μάτια " ότι το ουίσκι και ο ήχος που κάνουν τα παγάκια όταν χτυπάνε στο ποτήρι σε κάνει να 'χάνεσαι'. Το ξέρω ότι το ξέρεις και εσύ. Το ξέρω ότι κάθε φορά που βγαίνεις από το χάσιμο, ένα μικρό κομμάτι της μνήμης σου έχει εξαφανιστεί για πάντα. Και ξέρω ότι το ξέρεις και εσύ. Για αυτό σου δίνω ουίσκι, αντί για την μπύρα που κάθε φορά ζητάς. Αλλά το ξέρεις αυτό. Και ξέρω, ότι παρόλο που το ξέρεις, θα το πάρεις και θα το πιείς."<br/>Τείνει το ποτήρι προς το μέρος μου και εγώ το παίρνω χωρίς δισταγμό. <br/>"Σ' αγαπώ, αλλά δεν θυμάμαι γιατί." της λέω κρατώντας το ποτήρι στα χέρια μου.<br/>"Το ξέρω, όπως ξέρω και ότι σε λίγο δεν θα θυμάσαι ούτε αυτό. Αλλά και αυτό το ξέρεις."<br/>Πίνω μια γουλιά και η ζεστασιά του αλκοόλ με πλημμυρίζει.<br/>Γκλινκ γκλινκ...<br/></font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-3418507237661396602008-12-09T18:56:00.001+02:002008-12-09T19:05:15.179+02:00Το Ζεν και η τέχνη της κατασκευής μολότωφ<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>"Οι άνθρωποι είναι βάνδαλοι, δεν έχουν ιερό και όσιο. Πήγαν να κάψουν την Εθνική Βιβλιοθήκη. Καταλαβαίνεις, την Εθνική Βιβλιοθήκη!" λέει ο τύπος που κάθεται στο διπλανό σκαμπό. Φανερά δυσαρεστημένος, πίνει μια μεγάλη γουλιά από το μοχίτο του.<br/>Του ρίχνω μια ματιά. Φοράει πολιτικό γκρι παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και μπλε σακάκι. Όλα αγορασμένα από κάποιο φτηνο-μάγαζο της Ομόνοιας, από αυτά που ο πωλητής περιμένει έξω από το μαγαζί να σε αρπάξει από το χέρι. Η δεξιά τσέπη του σακακιού του είναι φουσκωμένη, σίγουρα από την κουβαριασμένη δήθεν μεταξωτή γραβάτα του. Ψηλόλιγνος με κοντό μαλλί, ξύρισμα που φωνάζει ξυριστική μηχανή από μακριά, - υποθέτω μέσα στο αμάξι το πρωί, όταν είναι ακινητοποιημένος στην κίνηση κάποιου Αθηναϊκού δρόμου - ηλικία τριάντα-φεύγα. <br/>Ο φίλος του, ίδια κοψιά στο πιο κοντό του, κουνάει το κεφάλι του αγανακτισμένος. Το έμπειρο μάτι μου δεν τους κόβει για πολύ μαλάκες. Πιο πολύ για κακομοίρηδες. Όπως όλοι μας.<br/>"Στ' αρχίδια μας" λέω αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσουνε. Κοιτάω ευθεία στο μπαρ και ανάβω τσιγάρο.<br/>Τσιμπάνε αμέσως. Τέλεια.<br/>"Μα πως είναι δυνατόν να λες κάτι τέτοιο φίλε; Αυτά τα κτίρια είναι η κληρονομιά μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά και ανήκουν σε όλους μας. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τα καταστρέψει. Αυτά τα κάνανε μόνο οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν." λέει ο ψηλός, αρκετά ευγενικά, οφείλω να παραδεχτώ, πάρα την προφανή προκλητικότητα της δήλωση μου. <br/>Γυρνάω προς το μέρος του.<br/>"Θέτεις ουσιαστικά ερωτήματα συνάδελφε." του λέω "Και όχι παράλογα. Όμως θα πρέπει να επιμείνω στην αρχική μου δήλωση. Για την ακρίβεια, θα προχωρήσω λίγο παραπέρα ακόμα και θα σου πω ότι στ' αρχίδια μου αν καεί και η ίδια Ακρόπολη. Το μουσείο πολιτισμού, το μαντείο των Δελφών, η Βεργίνα και το Ακρωτήρι στην Σαντορίνη. Χέστηκα. Το ερώτημα μου όμως είναι, εσένα γιατί σε νοιάζει;"<br/>"Τι εννοείς τι με νοιάζει, αυτά τα κτίρια, αυτά τα θαύματα, είναι σύμβολα της χώρας μας, του τόπου που ζούμε, είναι ανεκτίμητα κειμήλια του παγκόσμιου πολιτισμού. Και σε κάθε περίπτωση αν για αυτά δεν σε νοιάζει, για την περιουσία, την ίδια την ζωή του κακομοίρη του εμποράκου που του κάψανε το μαγαζί δεν σε νοιάζει;"<br/>"Ο εμποράκος, που λες συνάδελφε, επιβιώνει όπως όλοι μας στην Ελλάδα. Η ζωή μας είναι ανά πάσα στιγμή στο έλεος της μπίλιας. Ζαπ, γυρνάει ο τροχός, κάθεται η μπίλια και ένας τρελαμένος μπάτσος σε καθαρίζει στα δεκαπέντε σου. Ένας αφιονισμένος πιτσιρικάς σου καίει το μαγαζί. Ένας καθίκης γιατρός σε αφήνει να λιώνεις στο ράντζο του νοσοκομείου γιατί δεν τον λαδώνεις. Ένας γαμιόλης δικαστής σε προφυλακίζει για 18 μήνες για κάτι που δεν έκανες. Ζαπ, γυρνάει ο τροχός και παρ' τα αρχίδια μου. Ζαπ."<br/>"Μα..." λέει ο ψηλός αλλά τον διακόπτω.<br/>"Θα μου επιτρέψεις όμως να γυρίσω για λίγο στο θέμα των μνημείων και της πολιτιστικής κληρονομιάς που έθεσες πριν σου αναπτύξω την θεωρία μου περί μπίλιας. Τι σημαίνει πολιτιστική κληρονομιά φίλε; Που είναι στην ζωή μας σήμερα η πολιτιστική κληρονομιά; Πόσο μας επηρεάζει; Καθόλου. Δεν υπάρχει. Το μόνο που έχει μείνει είναι τα φράγκα που εισπράττουμε κάθε χρόνο από τους τουρίστες. Αυτή είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά. Και για αυτό κλαίμε. Για τα φράγκα."<br/>"Αυτό νομίζω ότι είναι υπερβολή. Για κάποιους έχει σημασία. Τους επηρεάζει."<br/>"Ναι, καλά."<br/>"Τέλος πάντων τώρα, η ουσία είναι ότι εγώ σαν πολίτης απαιτώ από το κράτος να προστατεύσει την κοινωνία. Δεν μπορώ να δεχθώ αυτήν την χωρίς νόημα καταστροφή."<br/>Πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου, για την ακρίβεια την πίνω όλη, παραγγέλνω καινούρια και ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο. Αναστενάζω βαθιά και κοιτάζω την γκαρσόνα που παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Χμμμ, απρόσμενο.<br/>"Συνάδερφε, υπάρχει μια ουσιαστική παρανόηση στο μυαλό σου. Επέτρεψε μου να σου εξηγήσω τι εννοώ." λέω. "Είναι φανερό ότι βρίσκεσαι σε σύγχυση όσον αφορά το ποια είναι η πραγματική φύση της κοινωνίας. Η σύγχυση αυτή σε εμποδίζει να κατανοήσεις την αιτία των πρόσφατων γεγονότων. Ξέρεις συνάδελφε, η πραγματική κοινωνία δεν είναι ένα υλικό αντικείμενο. Δεν είναι ένα σύνολο κτιρίων που μπορεί να υπερασπιστεί η αστυνομία. Η πραγματική κοινωνία δεν έχει ιδιοκτησία, δεν πληρώνει μισθούς, δεν εισπράττει φόρους. Η πραγματική κοινωνία, είναι μια κατάσταση του νου. Είναι αυτή η κληρονομιά, η πολιτιστική κληρονομιά που λες και εσύ, που έχει φτάσει σε εμάς δια μέσου των αιώνων και που σήμερα έχει χάσει την νομιμοποίηση της στα μάτια των πολιτών. Και ξέρεις, όταν η πραγματική κοινωνία χάνει την νομιμοποίηση της, την επικύρωση της θα έλεγα καλύτερα, δεν έρχεται κάποιος να την καταργήσει με μια κάποια νομοθετική πράξη. Δεν συμβαίνει κάποια οφθαλμοφανής αλλαγή. Τα πάντα δείχνουν να είναι τα ίδια και όλα συνεχίζουν όπως πριν. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να πηγαίνουν στην δουλειά τους, να πληρώνουν φόρους, να γεννάνε παιδιά, να αρρωσταίνουν, να πεθαίνουν. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι μια ασυνείδητη, κυρίως, αναγνώριση της κατάστασης που υπάρχει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η πραγματική κοινωνία, αυτή που κανένα νομοθετικό σώμα δεν μπορεί να διατάξει και να ορίσει, αυτή που δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα τούβλα τα σανίδια και τα τζάμια, εξαφανίζεται. Παφ, έτσι, και σε μια στιγμή χάνεται. “<br/>Ο ψηλός, ο κοντός και δυο τρεις άλλοι θαμώνες που έχουν σταματήσει και ακούνε την συζήτηση μας, με κοιτάνε σκεφτικοί. Η γκαρσόνα μου φέρνει μια μπύρα ακόμα, χωρίς καν να την ζητήσω.<br/>“Παράλληλα με αυτήν την κατάσταση του νου,” συνεχίζω, αφού πάρω μια ανάσα “υπάρχει μια οντότητα, που αποτελεί την φυσική εκδήλωση αυτής της άυλης κατάστασης, την οποία ονομάζουμε κράτος. Πολλές φορές δυστυχώς, τελείως λάθος, την ταυτίζουμε με την πραγματική κοινωνία. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Το κράτος, δεν παράγει ευτυχία, ελπίδες, συμπόνοια, δημιουργικότητα, ιδέες, αξίες. Το κράτος, χωρίς την πραγματική κοινωνία, δεν έχει νόημα ύπαρξης. Είναι άψυχο κουφάρι. Ζόμπι, και όχι χορτοφάγο. Όταν απέναντι σου βρίσκεται αυτό το κράτος-ζόμπι δεν έχεις δικαίωμα – αν όχι υποχρέωση - να του επιτεθείς με λύσσα, να το κάψεις, να το καταστρέψεις, να το ξεριζώσεις; Ιδιαίτερα αν αυτό το κράτος-ζόμπι, φαίνεται να κρατάει φυλακισμένη την δεσποσύνη-κοινωνία μέσα στο σκοτεινό του κάστρο; Τι θα κάνουν όμως οι αυτόκλητοι ιππότες όταν διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα για να σωθεί μέσα στα αποκαΐδια και τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους; Τι θα κάνουμε όλοι μας όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που μας υποσχέθηκαν, αυτό που μας διαβεβαιώνανε από μικρά παιδιά ότι υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, η πραγματική κοινωνία, έχει εξαφανιστεί;”<br/>Κοιταζόμαστε μεταξύ μας στην σιωπή. Και είμαστε όλοι ξένοι.<br/></font><br/></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-17291121063554549402008-08-10T00:10:00.000+03:002008-08-09T15:24:25.849+03:00Τσίπρας, μπαρ και αγοραίος έρωτας<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>"Ποιος μωρέ, ο <i>Γιωργάκης</i>;" είναι οι πρώτες λέξεις που ακούω μόλις μπαίνω στο μπαρ. <br/>Κοντοστέκομαι στην πόρτα και ρίχνω μια ματιά στη μπάρα. Την καλύτερη θέση του μπαρ, την <i>θέση μου</i> δηλαδή, έχουν καταλάβει αυτοί οι δυο πολιτικό-μαλάκες, που τελευταία τους πετυχαίνω όλο και πιο συχνά. Τι γαμίδια, σπίτια δεν έχουνε να πάνε; <br/>Η προοπτική να ακούω τις μαλακίες τους όλο το βράδυ σε συνδυασμό με την ανενδοίαστη και επαίσχυντη κατάληψη της θέσης μου, προκαλεί την ακαριαία απελευθέρωση αδρεναλίνης στον οργανισμό μου. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πιο γρήγορα, η αναπνοή μου επιταχύνεται, αίμα και οξυγόνο διοχετεύονται στους μυς μου. Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται. <br/>Αρπάζω αστραπιαία μια χούφτα φιστίκια, τα χώνω στο στόμα μου και στριμώχνομαι δίπλα τους με τον πιο ενοχλητικό τρόπο που μπορώ να επινοήσω.<br/><br/>" Η Φάνη Πάλλη Πετραλιά είναι καραφλή -ναι ντε, περούκα φοράει- και την γαμάει ο Καστανίδης, επίσης καραφλός με περούκα.” λέω με μπουκωμένο στόμα, ενώ κομματάκια κονιορτοποιημένων φιστικιών εκτοξεύονται, καθώς μιλάω, με προορισμό τα πρόσωπα τους. “Σαββατοκύριακα, αργίες και εθνικές εορτές. Αμέ τι. Γεια σου Μαράκι, μπύρα-τεκίλα παρακαλώ."<br/>"Τι σχέση έχει τώρα αυτό;" ρωτάει ο Πασόκος πολιτικό-μαλάκας, ελαφρά ζαλισμένος από την βίαιη είσοδο μου στην συζήτηση και την ριπή σαλιωμένων φιστικιών που δέχτηκε στην φάτσα.<br/>"Ε ναι καλά, που να την δεις την σχέση εσύ." σχολιάζει ο έτερος σπαζαρχίδης, οπαδός του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κατά δήλωση του και μεγάλος μαλάκας κατά κοινή ομολογία. Τα πορτοκαλί παπουτσάκια του, που ούτε θα διανοούνταν να φορέσει πριν δυο χρόνια, είναι σήμα κατατεθέν του πόσο πολύ έχει πάρει τα πάνω του τον τελευταίο καιρό. Να δεις που θα βάζει και κρέμες νυχτός ο μαλάκας, σκέφτομαι. <br/>Την ίδια στιγμή προσέχω ότι δίπλα του στέκεται η Σιμόν, η μοναδική Κονγκολέζα πόρνη της περιοχής, που το μαυριδερό προσωπάκι της και ο τρόπος που μιλάει αυτήν την καυλιάρικη γλώσσα – την γαλλική φυσικά – την έχουν αναγορεύσει σε τοπική διασημότητα της κοινότητας των αλκοολικών. Λίγα πράγματα μπορώ να ανασύρω από την ομίχλη της μνήμης μου στις δυο η ώρα το βράδυ, όταν πια το αλκοόλ έχει καταλάβει τον εγκέφαλο μου για τους δικούς του σκοπούς – τα νούμερα του τηλεφώνου της όμως, καίνε στο μυαλό μου σαν πυρωμένα κάρβουνα. <br/>Α, μην ξεχάσω και τα τεράστια στήθη της -τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογίας.<br/>Βέβαια τώρα που την βλέπω ξενέρωτος, μου φαίνεται να έχει το χάλι της. Θα το διορθώσω, σκέφτομαι και ρουφάω μονομιάς την μπύρα και το σφηνάκι τεκίλα. <br/><br/>"Μωρό μου, τι κάνεις με αυτόν τον μαλάκα απογευματιάτικα;" της λέω με τα τουριστικά γαλλικά μου, η γνώση των οποίων αποτελεί μυστήριο ακόμα και για μένα.<br/>"Δουλειά γλυκό μου αγόρι. Δουλειά. Δεν ξέρω τι έχει πάθει αυτός, αλλά τις τελευταίες μέρες με θέλει συνέχεια δίπλα του. Μέχρι και σε κάτι γραφεία σε μια πλατεία με πήγε. Χάλια ήταν. Μου είπε ότι ήταν τα γραφεία κάποιου κόμματος, αλλά εγώ δεν τον πίστεψα. Μόλις είδα κόσμο μέσα, νόμιζα ότι με πήγε για παρτούζα, αλλά τελικά κανείς δεν ζήτησε να με πηδήξει. Μόνο τα βυζιά μου κοιτάγανε συνέχεια και μια κοπέλα με κοντά μαλλιά μου έδωσε τσάι, σταφίδες και μια κουβέρτα. Αυτή <i>σίγουρα</i> ήθελε να με πηδήξει. Τέλος πάντων, μετά φύγαμε και όλοι με αγκάλιασαν λες και δεν θα με ξανάβλεπαν πότε. Θα τα ξαναπούμε, τους είπα εγώ, εδώ απέναντι κάνω πιάτσα, αλλά δεν νομίζω ότι καταλάβανε τίποτα."<br/>"Είμαι σίγουρος. Πάλι καλά που δεν σε πήγε και στους γονείς του ο μαλάκας. Δηλαδή, σήμερα το βράδυ είσαι <i>engagé</i>; Πάλι απενεργοποιημένο θα είναι το κινητό σου;"<br/>"Α, όχι γλυκέ μου. Μην ανησυχείς. Στις μια σχολάω. Θες να το κανονίσουμε;"<br/>"Ε, όχι καλύτερα, που να υπολογίσω τι λεφτά θα μου έχουν περισσέψει στη μια η ώρα το βράδυ...Ξέρεις τώρα..."<br/>"Όπως θες γλυκέ μου. Αλλά να ξέρεις, αν με πάρεις τελευταία στιγμή, είναι δύσκολο να βγει ραντεβού. Η δουλειά είναι μια τρέλα τον τελευταίο καιρό."<br/>"Ε, ναι, το φαντάζομαι, ας είναι καλά ο Τσίπρας. "<br/>"Τσίπρας; Τι είναι αυτό, δεν καταλαβαίνω."<br/>"... αφού Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι 35 χρόνια τω... Τι έγινε με τον Τσίπρα; Τι λέτε για τον Τσίπρα ρε; Τον ξέρει αυτή τον Τσίπρα;" τσιμπάει ο Συριζιώτης μαλάκας, αμέσως μόλις ακούει τη Σιμόν να εκστομίζει το όνομα του αρχηγού.<br/>"Ναι, αμέ πως δεν τον ξέρει, τώρα δα μου έλεγε ότι είναι τακτικός της. Τρεις φορές την βδομάδα, στάνταρ. Αμέ. Κάθε φορά, λέει, που το κάνουνε, μετά αυτός βάζει τα κλάματα και της δίνει μια εικονίτσα με έναν ήρωα του Μαρξισμού - Λενινισμού. Την τελευταία φορά όμως, της έδωσε μια με έναν σκύλο και η κακομοίρα αγριεύτηκε, γιατί σε τέτοια κόλπα δεν μπλέκει και πήγε να φωνάξει τον νταβά της. Αυτός τότε έπεσε στα πόδια της κλαίγοντας και επαναλάμβανε συνέχεια <i>chien de l'espace</i>, <i>chien de l'espace</i>, σκύλος του διαστήματος δηλαδή, οπότε αυτή τον λυπήθηκε και του είπε να κόψει την πρέζα γιατί δεν θα έχει καλό τέλος και μετά αυτός έφυγε τρέχοντας φωνάζοντας <i>chien de l'espace</i>, <i>chien de l'espace</i>, μέχρι που κάποιος γείτονας του φώναξε να το βουλώσει γιατί θα του γαμήσει την Παναγία, οπότε και το βούλωσε."<br/><br/>Ο νέο-αριστερός αρχίδης με κοιτάει με κενό βλέμμα καθώς φυσάω τον καπνό του τσιγάρου μου στα μούτρα του. Ο Πασόκος, εκπαιδευμένος στα νιάτα του από τον ίδιο τον Αντρέα, αντιλαμβάνεται ακαριαία την φύση του επαγγέλματος της Σιμόν και της πιάνει με την μια την κουβέντα.<br/>"Μα τι λες τώρα;" καταφέρνει να ψελλίσει ταραγμένα η αποτυχημένη κόπια του Τσίπρα.<br/>"Εμ, έτσι είναι. Αμέ. Τι νόμιζες;" λέω και κουνάω το κεφάλι επιτιμητικά. "Κοίτα όμως, θα στο φάει το κορίτσι ο Πασόκος. Ξέρεις τώρα, αυτοί είναι λαμόγια, κονομημένοι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα" βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω λάδι στην φωτιά.<br/>Το θέαμα της Σιμόν να χαχανίζει με τον ξεπουλημένο Πασόκο που σημειώνει το τηλέφωνό της, αναγκάζει ένα σωρό αίμα από το σώμα του Συριζιώτη να ανηφορίσει προς το κεφάλι του. Εκεί, συναντιέται με μια παρέα από αλκοόλ και το πράγμα στραβώνει χοντρά. <br/>Ο Συριζιώτης, γίνεται έξαλλος. <br/>“<i>Πουτάνα</i>“ λέει με έντονο ύφος στην Σιμόν, σπρώχνει τον Πασόκο με τον ώμο του και φεύγει από το μπαρ σχεδόν τρέχοντας.<br/>Την θέση του καλύπτει γρήγορα ο Γιατρός με μια επιδέξια κίνηση. <br/>“Να σου πω τώρα“ μου λέει, “αυτός ο μαλάκας, ο κολλημένος με τον Τσίπρα, μόλις έβρισε την πουτάνα, πουτάνα, ή πάλι κάτι έχασα;” <br/>“Μάγκες έφυγα, πάω να ρίξω έναν ύπνο να είμαι φρέσκος το βράδυ να το φχαριστηθώ” παρεμβαίνει ο Πασόκος με αυτάρεσκο ύφος πριν προλάβω να απαντήσω στον Γιατρό.<br/>“Ψιτ, που είσαι, ο φίλος σου έφυγε χωρίς να πληρώσει. Κανόνισε, μην τα βάλει το Μαράκι από την τσέπη της.” του λέω.<br/>“Ε, ναι βέβαια, βέβαια. Μαρία τι χρωστάμε;”<br/>“70 ευρώ” λέει η Μαρία χαμογελώντας και μου κλείνει το μάτι. <br/>“<i>70</i>; Μα τον βόθρο, τι πρόλαβε και ήπιε; Τέλος πάντων” μονολογεί τσουρουφλισμένος ο Πασόκος. Δίνει τα λεφτά στην Μαρία και βάζει ένα ευρώ στο ποτήρι με τα φιλοδωρήματα. Αι στο διάολο τσίπη. <br/><br/>Καταλαμβάνω με αυτοκρατορικό τρόπο την κενή θέση του αποχωρήσαντα Πασόκου. Ο Γιατρός συνοδεύει την ενθρόνιση μου απαγγέλοντας χωρία βασικής παθολογοανατομίας στα Βουλγάρικα, προς τιμή της ένδοξης επικράτησης μου απέναντι στους μαλακαρχίδες. Μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα, η μπύρα μου βρίσκει την ευκαιρία να κορτάρει ασύστολα με το σφηνάκι τεκίλα, παρά τα δυο επίπεδα γυαλιού που μεσολαβούν ανάμεσα τους. <br/>Με μεγαλοκαρδία, αφαιρώ τα εμπόδια αναμεταξύ τους και τα στέλνω στο στομάχι μου να ζήσουν τον έρωτα τους. <br/><br/><br/></font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-44342502715680559642008-08-07T09:00:00.000+03:002008-08-06T21:25:28.506+03:00Ένας άντρας με χτυπάει στο κεφάλι με μια ομπρέλα<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Είδα ένα video που συμμετέχει στον διαγωνισμό <a href='http://publicdff.gr'>Public Digital Film Festival</a> και έσκασα στα γέλια. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το διήγημα του <a href='http://www.badosa.com/bin/obra.pl?id=n084-en'>Fernando Sorrentino ''There's a man in the habit of hitting me on the head with an umbrella''</a>. Μπράβο μάστορα!<br/><br/>Δείτε το όλο και μετά διαβάστε αν θέλετε το διήγημα σε ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά από την αρχοντομουτσουνάρα μου. Όλε.</font><br/><br/><br/><br/><div class='youtube-video'><object width='425' height='355'><param value='http://www.youtube.com/v/nrQTwzZUYLA' name='movie'> </param><param value='transparent' name='wmode'> </param><embed width='425' height='355' wmode='transparent' type='application/x-shockwave-flash' src='http://www.youtube.com/v/nrQTwzZUYLA'> </embed> </object></div><br/><br/><br/><div align='center'><font face='verdana'><b>Υπάρχει ένας άντρας που έχει την συνήθεια να με χτυπάει στο κεφάλι με μια ομπρέλα.</b></font><br/></div><div align='center'><b>by Fernando Sorrentino<br/><br/><br/></b><div align='left'><font face='verdana'>Υπάρχει ένας άντρας εκεί έξω που έχει την συνήθεια να χτυπάει το κεφάλι μου με μια ομπρέλα. Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς πέντε χρόνια από την πρώτη φορά που με χτύπησε στο κεφάλι με την ομπρέλα του. Στην αρχή δεν μπορούσα να το αντέξω- τώρα πια όμως το έχω συνηθίσει<br/><br/>Δεν γνωρίζω το όνομά του. Έχει συνηθισμένη εμφάνιση, φοράει ένα γκρι κοστούμι, έχει γκρίζους κροτάφους και μια ολότελα κοινή φάτσα. Τον γνώρισα πριν από πέντε χρόνια ένα ζεστό και υγρό πρωινό. Καθόμουν σε ένα σκιασμένο παγκάκι στο Palermo Park και διάβαζα την εφημερίδα μου. Ξαφνικά ένιωσα κάτι να με αγγίζει στο κεφάλι. Ήταν ο ίδιος άντρας που ακόμα και τώρα, την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, συνεχίζει να με χτυπά στο κεφάλι, μηχανικά και εντελώς απαθής, με μια ομπρέλα.<br/><br/>Θυμάμαι ότι γύρισα προς το μέρος του γεμάτος αγανάκτηση, ενώ αυτός συνέχιζε να με χτυπάει. Του φώναξα αν είναι τρελός, αλλά δεν φάνηκε ούτε καν να με ακούει. Τον απείλησα ότι θα καλούσα την αστυνομία. Ατάραχος σαν δροσερό αγγούρι, συνέχισε το το έργο του. Μετά από λίγα λεπτά αναποφασιστικότητας, και συνειδητοποιώντας ότι δεν επρόκειτο να σταματήσει, σηκώθηκα και του έριξα μια γροθιά στην μύτη. Ο άνδρας έπεσε κάτω και βόγκηξε σιγανά. Αμέσως μετά, σηκώθηκε όρθιος, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια, και χωρίς να πει ούτε μια λέξη άρχισε πάλι να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα. Η θέα της μύτης του που αιμορραγούσε με έκανε να νιώσω άσχημα. Ένιωσα μετανιωμένος που τον χτύπησα τόσο δυνατά. Στο κάτω κάτω αυτό που μου έκανε δεν πονούσε - το χτύπημα της ομπρέλας ήταν απλώς ένα απαλό άγγιγμα στο κεφάλι χωρίς ιδιαίτερη δύναμη. Φυσικά, αυτό το χτύπημα ήταν εξαιρετικά ενοχλητικό. Όπως όλοι γνωρίζουμε, όταν μια μύγα κάθεται στο μέτωπο σου δεν αισθάνεσαι πόνο. Αυτό που νιώθεις είναι ενόχληση. Ε, λοιπόν, το χτύπημα με την ομπρέλα ήταν σαν μια τεράστια μύγα να προσγειώνεται συνεχώς στο κεφάλι μου σε τακτά χρονικά διαστήματα.<br/><br/>Πεπεισμένος ότι είχα να κάνω με κάποιον τρελό, προσπάθησα να ξεφύγω. Όμως ο άντρας αυτός συνέχισε να με ακολουθεί και να με χτυπάει χωρίς να λέει κουβέντα. Έτσι άρχισα να τρέχω (σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι λίγοι άνθρωποι τρέχουν τόσο γρήγορα όσο εγώ). Άρχισε να τρέχει και αυτός από πίσω μου, λαχανιάζοντας σχεδόν αμέσως. Ξεφυσούσε τόσο δυνατά και δυσκολευόταν να ανασάνει τόσο πολύ, που σκέφτηκα ότι αν συνέχιζα να τον πιέζω να τρέχει τόσο γρήγορα, ο βασανιστής μου θα έπεφτε κάτω νεκρός στη στιγμή.<br/><br/>Γι 'αυτό επιβράδυνα τον ρυθμό μου σιγά σιγά ώσπου κατέληξα να περπατάω. Κοίταξα το πρόσωπο του. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος έκφρασης ευγνωμοσύνης ή δυσαρέσκειας. Απλώς συνέχισε να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν εμφανιζόμουν στο αστυνομικό τμήμα και έλεγα "Αυτός ο άντρας με χτυπάει στο κεφάλι με μια ομπρέλα». Θα ήταν μια πρωτοφανής υπόθεση. Ο υπάλληλος θα με κοίταζε ύποπτα, θα ζητούσε τα χαρτιά μου, και θα άρχιζε να μου κάνει ενοχλητικές ερωτήσεις. Μπορεί να συλλαμβανόμουν κιόλας.<br/><br/>Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν καλύτερα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Μπήκα λοιπόν στο λεωφορείο 67, ενώ αυτός, συνεχίζοντας να με χτυπάει με την ομπρέλα, με ακολούθησε από πίσω. Κάθισα στην πρώτη θέση που βρήκα. Αυτός στάθηκε όρθιος δίπλα μου και πιάστηκε από την χειρολαβή με το αριστερό του χέρι. Με το δεξί του χέρι, συνέχισε να με χτυπάει ακούραστα με την ομπρέλα. Στην αρχή, οι επιβάτες του λεωφορείου αντήλλασαν μεταξύ τους δειλά χαμόγελα. Ο οδηγός άρχισε να μας παρατηρεί από το καθρεφτάκι του λεωφορείου. Σιγά σιγά όλο το λεωφορείο παρασύρθηκε σε έναν παροξυσμό γέλιου,σε ένα μεγάλο, δυνατό, ασταμάτητο παροξυσμό γέλιου. Το πρόσωπο μου έκαιγε από την ντροπή. Ο διώκτης μου, ανεπηρέαστος από τα γέλια, συνέχισε να με χτυπάει.<br/><br/>Κατέβηκα -μαζί κατεβήκαμε δηλαδή- στην στάση του Pacífico Bridge. Αρχίσαμε να περπατάμε στην λεωφόρο Santa Fe. Όλοι οι περαστικοί μας κοιτούσαν σαν βλάκες. Μου ήρθε να τους φωνάξω "Τι κοιτάτε, βρε ηλίθιοι; Δεν έχετε ξαναδεί ποτέ έναν άνθρωπο να χτυπάει έναν άλλο άνθρωπο στο κεφάλι με μια ομπρέλα;" Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι πιθανότατα δεν θα είχαν ξαναδεί ποτέ ένα τέτοιο θέαμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, πέντε ή έξι μικρά αγόρια άρχισαν να τρέχουν από πίσω μας ουρλιάζοντας σαν μανιακά.<br/><br/>Είχα όμως ένα σχέδιο. Μόλις έφτασα σπίτι μου, προσπάθησα να του κλείσω κατάμουτρα την εξώπορτα. Δεν τα κατάφερα όμως. Σαν να είχε διαβάσει την σκέψη μου, πρόλαβε να αρπάξει το πόμολο της πόρτας και σπρώχνοντας με να μπει μαζί μου μέσα στο σπίτι.<br/><br/>Από εκείνη τη στιγμή και μετά, συνέχισε να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα ασταμάτητα. Από όσο ξέρω, δεν σταμάτησε πότε για να φάει ή να κοιμηθεί. Η μοναδική, αποκλειστική δραστηριότητα του είναι να να χτυπάει το κεφάλι μου με την ομπρέλα. Είναι μαζί μου συνέχεια, ότι και αν κάνω, ακόμη και στις πιο προσωπικές μου στιγμές. Θυμάμαι ότι στην αρχή τα χτυπήματα με κρατούσαν άγρυπνο όλη τη νύχτα. Τώρα πια είναι αδύνατο να κοιμηθώ χωρίς αυτά.<br/><br/>Παρ' όλα αυτά οι σχέσεις μας δεν ήταν πάντα καλές. Τον έχω ρωτήσει, πολλές φορές, σε όλους τους δυνατούς τόνους, να μου εξηγήσει τους λόγους της συμπεριφορά τους. Μάταια. Χωρίς να πει ούτε μια λέξη συνέχιζε να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Πολλές φορές τον έχω κλωτσήσει, γρονθοκοπήσει, τον έχω χτυπήσει ακόμα και - ο Θεός να με συγχωρέσει -με την ομπρέλα. Πάντα δεχόταν τα χτυπήματα χωρίς καμία διαμαρτυρία. Σαν να ήταν απλώς κομμάτι της δουλειάς που είχε να κάνει. Και αυτή ακριβώς είναι η πιο περίεργη πτυχή της προσωπικότητάς του: η ακλόνητη πίστη στο έργο του, σε συνδυασμό με μια πλήρη έλλειψη εχθρότητας. Εν ολίγοις, φαίνεται πεπεισμένος ότι εκτελεί κάποια σημαντική μυστική αποστολή και είναι υπόλογος μόνο απέναντι σε κάποια ανώτερη δύναμη.<br/><br/>Παρά την φαινομενική έλλειψη φυσιολογικών ανθρωπίνων αναγκών που επιδείκνυε, γνωρίζω ότι όταν τον χτυπάω, νιώθει πόνο. Ξέρω επίσης ότι είναι αδύναμος. Ότι είναι θνητός. Ξέρω επίσης ότι θα μπορούσα να απαλλαγώ από αυτόν με μία και μόνη σφαίρα. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν αυτή η σφαίρα θα ήταν καλύτερα να σκοτώσει εμένα ή αυτόν. Όπως δεν ξέρω αν όταν και οι δύο μας θα είμαστε νεκροί, θα συνεχίσει να με χτυπάει στο κεφάλι με την ομπρέλα. Αλλά δεν έχει σημασία. Γνωρίζω ότι ποτέ δεν θα τολμούσα είτε να τον σκοτώσω είτε να αυτοκτονήσω..<br/><br/>Από την άλλη μεριά, πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω πια χωρίς αυτά τα χτυπήματα στο κεφάλι. Τελευταία, όλο και πιο συχνά, μια αδιόρατη αίσθηση τρόμου με καταλαμβάνει. Ένας νέος φόβος με στοιχειώνει: ο φόβος που απορρέει από τη σκέψη ότι αυτός ο άντρας, ίσως όταν θα τον χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ, θα φύγει για πάντα και εγώ πια δεν θα αισθάνομαι αυτά τα ελαφρά χτυπηματάκια της ομπρέλας στο κεφάλι, που με βοηθάνε να απολαμβάνω τους πιο τέλειους ύπνους.</font></div></div></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-72877908695288772142008-06-02T17:16:00.001+03:002008-06-02T17:22:30.605+03:00Χαμογελάστε βρε!<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><div style=''><font face='verdana'><i>"Να πάρει η ευχή, αν μπορούσαμε μόνο να έχουμε περισσότερο κέφι, θα ήμασταν το καλύτερο δελτίο της Ελληνικής τηλεόρασης."</i> ακούγεται να λέει μια γυναικεία φωνή από την δυτική πλευρά της μπάρας.<br/>Κοιτάζω ερωτηματικά την τσαχπίνα γκαρσόνα και καθώς το βλέμμα της στέκεται πάνω μου για περισσότερο από 1/20 του δευτερολέπτου, το εκλαμβάνω ως πρόσκληση να ανοίξουμε κουβέντα.<br/>"Να σου πω, από τι ώρα πίνει αυτή η βλαμμένη και έχει αρχίσει ήδη να μονολογεί;" την ρωτάω.<br/>"Μπα, πριν από λίγο ήρθε, δεν την πρόσεξες; Να σου πω, δε σου θυμίζει τίποτα;"<br/>"Τώρα που το λες, απολύτως τίποτα."<br/>"Καλέ, αυτή είναι που λέει τις ειδήσεις στην κρατική τηλεόραση."<br/>"Α, την κακομοίρα, έτσι εξηγούνται όλα."<br/>Της ρίχνω και μια ματιά για να σιγουρευτώ. Ναι, έχει τα χάλια της.<br/><i>"Αλλά, δεν ξέρω τι παθαίνω, δεν μπορώ να καταλάβω τι παθαίνουμε όλοι μας και μόλις πατήσουμε το πόδι μας στο κτίριο της ΕΡΤ, πέφτουμε σε κατάθλιψη. Ακούς τι λέω; Σε βαριά κατάθλιψη." </i><br/>"Σε μένα μίλησε;" ρωτάω την γκαρσόνα σκύβοντας προς το μέρος της.<br/>"Ναι, έτσι νομίζω."<br/>"Μαντάμ, μην κάνετε έτσι, υπάρχουν και τα χάπια." της λέω, προσπαθώντας να δώσω έναν τόνο αισιοδοξίας στην φωνή μου. <br/><i>"Α, ναι τα χάπια. Τα παίρνουμε με τις χούφτες. Τα καταναλώνουμε με αλκοόλ. Τα συνοδεύουμε με πρέζες κοκαΐνης. Δεν κάνουν τίποτα. Δεν γίνεται τίποτα. Βαριά, μαύρη, σκοτεινή, απόλυτη κατάθλιψη. Κάθε φορά που είναι να εκφωνήσω δελτίο νιώθω τόσο χάλια, που οι τεχνικοί με δένουν με σχοινιά στην καρέκλα και με τσουλάνε από το γραφείο μου μέχρι το πλατό. Μερικές φορές, όταν τελειώσει το δελτίο, με ξεχνάνε εκεί. "</i><br/>"Ωχ, πες της να το βουλώσει μωρέ, μου χαλάει την γεύση της μπύρας." γκρινιάζω.<br/>"Σσσσ, σταμάτα, θέλω να καταλάβω τι λέει. Να πάρε ένα σφηνάκι να σου φτιάξει η γεύση." λέει η γκαρσόνα με το βλέμμα καρφωμένο στην κατατονική κυρία.<br/>Αρπάζω το σφηνάκι. Και μόλις το πίνω, ερωτεύομαι την γκαρσόνα με έναν βαθύ έρωτα που με συγκλονίζει. <br/><i>"...Αλλά δεν τους κακολογώ. Συνάδελφοι είναι. Τι να κάνει κι ο άλλος άμα έχει σχολάσει; Το χειρότερο είναι όταν ξεχνάνε να κλείσουν τα φώτα...Και τότε, η βασανιστική δίψα που προκαλεί το ecstasy, που συνήθως μου στουμπώνουν στο στόμα λίγο πριν βγω στον αέρα, γίνεται αφόρητη μέσα στο λιοπύρι που δημιουργούν οι πυρακτωμένοι προβολείς."</i><br/>"Ωραία τα λέει ε;" παρατηρεί η γκαρσόνα, που φαίνεται να απολαμβάνει το παραλήρημα της κυρίας. Εκνευρίζομαι, γιατί με τα δικά μου παραληρήματα συνήθως τα "παίρνει". Από τα νεύρα, μου περνάει και ο έρωτας. Άι στο διάολο.<br/>"Ναι, τι να σου πω, σαν να διαβάζει απόσπασμα από βιβλίο του <a href='http://en.wikipedia.org/wiki/Malcolm_Lowry'>Malcolm Lowry</a>." την ειρωνεύομαι, αλλά δεν το παίρνει χαμπάρι. Καλύτερα, γιατί θέλω να παραγγείλω μπύρα.<br/><i>"... και τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια και να ταξιδέψω στην παιδική μου ηλικία. Τότε, που μέναμε στην Κυψέλη και τα καλοκαίρια δροσιζόμαστε από την φρικτή ζέστη της τσιμεντούπολης, κλέβοντας παγάκια από το ψυγείο του κυρ - Μήτσου του μπακάλη. Να, σαν να τον βλέπω μπροστά μου, να παίζει τάβλι με τον πατέρα μου στο πεζοδρόμιο, δυο μεσήλικες άντρες με φαλάκρα, που οι κοιλιές τους ξεχειλίζουν μέσα από τα βρόμικα φανελάκια Μινέρβα, ενώ ποταμοί ιδρώτα τρέχουν από τις μαλλιαρές μασχάλες τους."</i><br/>"Και 'γω στην Κυψέλη μεγάλωσα!" ταυτίζεται η γκαρσόνα.<br/>"Και 'γω έχω μαλλιαρά βρώμικα αρχίδια που έχουν πρηστεί από τις μαλακίες που ακούω" μουρμουρίζω.<br/>"Εσείς κύριε, εσείς, πιστεύετε ότι τα δελτία της κρατικής τηλεόρασης χρειάζονται περισσότερο κέφι;" <br/>Πάλι σε μένα μιλάει η τρελή; Βρε λύσσα κακιά. Βρε άι στο διάολο, γουρλομάτα. <br/>Και ενώ έχω αποφασίσει να την αγνοήσω, η γκαρσόνα με σκουντάει έντονα και μου δείχνει με το κεφάλι της προς το μέρος της τρελής. Ε, τι θες, να κάνω; Αναστενάζω και γυρίζω το κεφάλι μου να την αντιμετωπίσω.<br/>"Λοιπόν;" επιμένει η τρελή.<br/>"Ε, τώρα, ξέρω γω, τι να σας πω..Όχι."<br/>"Όχι; Όχι; Διαφωνείτε λοιπόν με την MRB και τον πρόεδρο Παναγόπουλο ότι τα δελτία της κρατικής τηλεόρασης έχουν την υψηλότερη κοινωνική απήχηση και το ότι το μόνο που τους λείπει για να κατακτήσουν την κορυφή, είναι περισσότερο κέφι;" <br/><br/>"Λοιπόν ναι, διαφωνώ. Για την ακρίβεια, σας βρίσκω υπερβολικά κεφάτους. Θα σας ήθελα όλους πιο πένθιμους. Θα προτιμούσα οι ειδήσεις να εκφωνούνται μπροστά σε ένα death σκηνικό στο οποίο να κυριαρχούν το μαύρο και το κόκκινο. Θα ήθελα να φοράτε μαύρα ρούχα ώστε να μην ξεχωρίζετε από το background και να σας μακιγιάρουν με τόση πούδρα ώστε το πρόσωπο σας να έχει την άσπρη όψη του θανάτου. Θα ήθελα κάθε φορά που κάνετε σαρδάμ να εμφανίζεται ένας τεχνικός ντυμένος με στολή Ες Ες και να σας χαστουκίζει με δύναμη στο πρόσωπο. Θα ήθελα η μουσική έναρξης του δελτίου να ήταν το "<a href='http://en.wikipedia.org/wiki/Blessed_are_the_Sick'>Blessed Are the sick</a>" των Morbid Angel. Θα ήθελα να λέτε τον καιρό μόνο στην περίπτωση καταστροφικών καταιγίδων και αυτό για να μας υπενθυμίσετε ότι ο θάνατος είναι κοντά για όλους. Θα ήθελα να αφιερώνεται πιο πολύ χρόνο σε κηδείες. Θα ήθελα το δελτίο να τελειώνει με τον τεχνικό-Ες Ες να σας φοράει απροειδοποίητα μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι και να σας σέρνει με την βια έξω από το πλατό, ενώ ταυτόχρονα να ξεσπάει πυρκαγιά που να καταστρέφει τα πάντα. Πως σας φαίνεται αυτό για περισσότερο κέφι;"<br/><br/>Την κοιτάζω στα μάτια και κατεβάζω μονομιάς την μπύρα μου. Η γκαρσόνα φοβισμένη μου την ξαναγεμίζει χωρίς να πει τίποτα, ενώ η κατατονική κυρία ανάβει τσιγάρο και καρφώνει το άδειο βλέμμα της στο τασάκι.<br/>Νιώθω εντυπωσιασμένος από τον εαυτό μου συνειδητοποιώντας ότι η τεχνική μου για τον τερματισμό ανούσιων συζητήσεων με άσχημες γκόμενες, έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα.<br/></font><br/></div></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-61458246124127774102008-05-27T11:38:00.003+03:002008-05-27T11:47:40.772+03:00Παραισθήσεις<span style="font-family:verdana;">"Ρε μαλάκα, να ρωτήσω κάτι; Ότι ώρα και να έρθω στο μπαρ, σε βρίσκω να έχεις ήδη πιει ένα σωρό ποτά. Τι σκατά, δεν δουλεύεις; Κι αν δεν δουλεύεις, που τα βρίσκεις τα χρήματα, κληρονόμησες; Κι αν κληρονόμησες, γιατί δεν κερνάς ρε τσιγκούνη;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Α, μα φίλε μου, φυσικά και δουλεύω. Για την ακρίβεια, αυτήν την ώρα που μιλάμε κάνω υπερωρίες."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Πίνοντας μπύρες;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Μα αγαπητέ μου, δεν πίνω μπύρες. Αυτή είναι απλώς μια οπτική παραίσθηση την οποία βιώνεις με έντονο τρόπο. Στην πραγματικότητα, αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στο γραφείο μου στην Αμερικανική Πρεσβεία, όπου υπηρετώ ως ειδικός σύμβουλος της Ελλάδας σε θέματα εκπαίδευσης. Αντικείμενο της εργασίας μου είναι, να διευκολύνω τους Αμερικανούς πολίτες που επιλέγουν την Ελλάδα ως προορισμό για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, εκμεταλλευόμενοι τα τρομερά πλεονεκτήματα της ελληνικής εκπαίδευσης."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Μα μου κάνεις πλάκα; Υπάρχουν Αμερικανοί που έρχονται στην Ελλάδα για να σπουδάσουν σε Ελληνικά Πανεπιστήμια; Και, καλά, εγώ τώρα γιατί να έχω παραίσθηση με εσένα να πίνεις μπύρες;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Βάζεις πολλά θέματα συνάδελφε. Κάτσε να παραγγείλω μια μπύρα. Λοιπόν, πρώτον δεν μίλησα για πανεπιστήμια. Εγώ είμαι υπεύθυνος για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Για τα πανεπιστήμια είναι υπεύθυνος έτερος επιφανής συνάδελφος, ο οποίος νομίζω ότι αυτή την στιγμή έχει πάει τουαλέτα. Α, να τος, αυτός ο καράφλας είναι. Στην παραίσθηση που έχεις συμπεριλαμβάνεται και αυτός."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Δεν μου αρέσει που έχω παραισθήσεις με καράφλες."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Κατανοητό. Δεύτερον, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το γιατί βιώνεις την συγκεκριμένη παραίσθηση. Αυτό θα απαιτούσε μια εκτενή αναφορά στις εργασίες του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ilya_Prigogine">Πριγκοζίν</a> για το βέλος του χρόνου, την λεπτομερειακή επεξήγηση των ισoεντροπικών καμπύλων στο σύμπαν και το πως η υφή τους μεταλλάσσεται κάτω από το πρίσμα των ανακαλύψεων του κανόνα 110 για τα <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Cellular_automata">cellular automata</a> του Wolfram, καθώς και της αποκάλυψης της σημασίας που έχει η ύπαρξη σου για την ισορροπία του σύμπαντος, κάτι που θα σε οδηγούσε αυτόματα σε μια ζωή χωρίς νόημα."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Ναι, εντάξει για αυτό το τελευταίο δεν ανησυχώ και ιδιαίτερα. Πιο πολύ ο καράφλας με προβληματίζει."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Μην κολλάς τώρα με τον καράφλα. Με αποσυντονίζεις. Τι έλεγα; Α, ναι και επίσης, αν δεν είχες αυτήν την παραίσθηση θα ήσουν μόνος σαν το μαλάκα στο μπαρ και θα βαριόσουνα."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Δηλαδή, για να καταλάβω, αν εγώ αυτήν την στιγμή ερχόμουν στο γραφείο σου στην Πρεσβεία θα σε έβρισκα εκεί να δουλεύεις; Και δεν είχα πια παραισθήσεις με τον καράφλα;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Κάτσε, κάτσε μην σηκώνεσαι. Όχι ακριβώς. Διότι στην περίπτωση μας εμπλέκεται και το επονομαζόμενο '<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Grandfather_paradox">παράδοξο του παππού</a><span style="text-decoration: underline;">'</span>. "</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Θα έχω παραίσθηση και με παππούδες τώρα; "</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Όχι, όχι, αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η εργασία μου στην Πρεσβεία είναι επίσης μια παραίσθηση - ομαδική αυτήν την φορά - επέκταση της τρέχουσας ατομικής παραίσθησης που βιώνεις. Στην πραγματική πραγματικότητα, την αντικειμενικά και ντετερμινιστικά ορισμένη, αυτήν την στιγμή κάνω μάθημα στο σχολείο του Άι Στράτη όπου είμαι διορισμένος ως καθηγητής. Και για αυτό ήρθα να πιω μπύρες. Πήζω τρελά στην παραμεθόριο."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Ααααα, τώρα κατάλαβα, είσαι δημόσιος υπάλληλος!"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Α μα γεια σου. Είδες; Αυτή είναι η δύναμη της εκλαϊκευμένης επιστήμης!"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Και ο καράφλας;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Υπηρετούμε μαζί, κάτω από δυσμενείς συνθήκες είναι η αλήθεια, στα σύνορα."</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Άι σιχτίρ, ησύχασα, τρόμαξα με τον καράφλα. Ας παραγγείλουμε μπύρες "</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Κερνάς;"</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Τον μισθό σου συνέχεια, την μπύρα όχι."</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-67770947973848547232008-05-19T21:34:00.001+03:002008-05-19T21:58:51.825+03:00Γιατί δεν φοράς το κράνος σου Κούλογλου;<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Πως τον ελένε αυτόν τον μαλάκα που είναι πρόεδρος της ΕΡΤ; <br/>Γόντικα; Όχι, αυτός είναι άλλος μαλάκας. Μα με τόσους μαλάκες που έχουν μαζευτεί εκεί πέρα που να θυμάσαι και ονόματα.<br/>Αυτός μωρέ, που «το όνομά του έχει συνδεθεί με την Έλενα Παπαρίζου και τη φούστα της, την Άννα Βίσση και το μοντέλο Gautier, τις φραπελιές και τους εξωγήινους της Άννας Δρούζα και φυσικά με την Καλομοίρα».<br/>(όπως λέει η βουλευτής της ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή)<br/>Αυτός που έδιωξε τον Κούλογλου, γιατί λέει δεν του άρεσε η εκπομπή "Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα". <br/>Α, ναι Παναγόπουλος - Magistrum Paparum Malakokavlium.<br/>Και μένα ρε σκατομαλάκα δεν μου αρέσει που πληρώνω την γαμο-ΕΡΤ και τον γαμο-μισθό σου, αλλά δεν το κάνω θέμα. <br/>Τι να περιμένεις όμως από έναν πρόεδρο της ΕΡΤ που έχει ως ειδικό σύμβουλο τον Τζώνυ (σαν αυτόν της Πάτυ) Καλημέρη. <br/>Αλλά βέβαια σε μια χώρα όπου κατά το παρελθόν, ένας τριτοκλασάτος ηθοποιός, με μόνο προσόν την ιδιότητα του ως αγαπητικός της κόρης του εφοπλιστή, έγινε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ποιος άλλος θα μπορούσε να διευθύνει την Κρατική Τηλεόραση;<br/>Α, να, έχω μια ιδέα. <br/>Ο Αντρέας Μικρούτσικος. (και στο εθνικό θέατρο να βάλουμε τον Πρέκα - τι, καλύτερος είναι ο Νικήτας Τσακίρογλου που είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ;)</font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-5855988576028048762008-05-11T22:28:00.001+03:002008-05-11T22:28:08.922+03:00Νεότητα<div xmlns='http://www.w3.org/1999/xhtml'><font face='verdana'>Καθώς το μυαλό μου πλέει στην παράξενη ηρεμία που προκαλεί η νερουλή μπύρα, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι πια νέος. Ρίχνω μια διστακτική ματιά στον καθρέφτη πίσω από το μπαρ. <br/>Προφανώς.<br/>Δε γαμιέται. Άλλωστε η νεότητα είναι υπερτιμημένη. Περνάς το ίδιο σκατά όπως όταν είσαι και μεγάλος και όλοι κάτι περιμένουν από εσένα. Ότι θα διαπρέψεις, ότι θα τους κάνεις περήφανους, ότι, ότι, ότι. <br/>Δε πα να γαμηθείτε.<br/>Αρπάζω στύλο και χαρτί από το μπαρ και αρχίζω να φτιάχνω μια λίστα με τα καλά του να είσαι νέος σήμερα:<br/><br/>1. Δεν θα μου είχε ζαλίσει κανείς τ' αρχίδια με Σοβιετική Ένωση, κομμουνισμό και άλλες τέτοιες παπάρες<br/>2. Θα διάβαζα μανιωδώς τον Πιτσιρίκο (τώρα δε διαβάζω τίποτα, βαριέμαι)<br/>3. Υπάρχει το Internet<br/>4. Υπάρχει το Internet (ναι, μετράει διπλά)<br/>5. Θα έκανα περισσότερο σεξ (θα είχα περισσότερες πιθανότητες δηλαδή)<br/>6. Θα πήγαινα κάθε χρόνο στο RockWave (τώρα βαριέμαι την περπατάδα)<br/>7. Δεν θα είχα καμία ανάμνηση από τον Σαρτζετάκη ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας <br/>8. Δεν θα είχα δει ποτέ Μπόλεκ και Λόλεκ<br/>9. Θα είχα γλιτώσει το Τσερνομπίλ<br/>10. Δεν θα είχα δει ποτέ τον Λυπηρίδη να παίζει μπάσκετ<br/>11. Θα είχα κινητό τηλέφωνο και δεν θα έχανα ποτέ εκείνη την γκόμενα<br/>12. Θα πήγαινα φαντάρος μόνο 12 μήνες<br/><br/>Μετά από λίγη σκέψη συμπληρώνω και τα καλά της εποχής που ήμουνα νέος:<br/><br/>1. Δεν έφαγα στην μάπα τον Χριστόδουλο (ως νέος, γιατί γενικώς δεν την γλίτωσα)<br/>2. Διάβαζα την Μαύρη Τρύπα (πριν ο Αναστασιάδης καταντήσει πουλημένος χοντρό-μαλάκας σε κρίση μέσης ηλικίας - αλλά οι περισσότεροι έτσι δε καταντάνε;)<br/>3. Πήγαινα για ποτό στην μπιφτεκούπολη, στα Αμερικάνικα μπαρ<br/>4. Τα club έπαιζαν μόνο ξένη μουσική - σκυλάδικα άκουγαν μόνο οι φορτηγατζήδες<br/>5. Στα Κουφονήσια κατέβαινες με λάντζα - ίχνος από τους μαλάκες που μαζεύονται τώρα<br/>6. Δεν είχα τον Ευριπίδη Στυλιανίδη υπουργό Παιδείας (τι 'ναι αυτό το ρομπότ - σαν να ξεπήδησε από το Futurama)<br/>7. Έβλεπα τους Απαράδεκτους<br/>8. Η μπύρα ήτανε φτηνή - για την ακρίβεια νομίζω ότι την μοιράζανε τσάμπα (αλλά δεν παίρνω και όρκο)<br/>9. Είδα live Γκάλη και Γιαννάκη<br/><br/>Έχεις πολύ όμορφα μάτια, συμπληρώνω στο τέλος της λίστας με κεφαλαία γράμματα. <br/>Διπλώνω το χαρτάκι και το πασάρω διακριτικά στην 20χρονη γκαρσόνα που στέκεται δίπλα μου. <br/>Με κοιτάει.<br/>Την κοιτάω.<br/>Γουργουρίζει το στομάχι μου. Ρεύομαι. Σκαλίζω και λίγο την μύτη μου.<br/>"Συγνώμη" λέω.<br/>"Δεν πειράζει, καταλαβαίνω" λέει.<br/>Φεύγει.<br/>Είδες; Κάνεις δεν περιμένει τίποτα πια από σένα σ' αυτήν την ηλικία.<br/>Παραγγέλνω μια μπύρα και ένα σφηνάκι τεκίλα.</font></div>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-70254298993432422782008-04-30T15:29:00.019+03:002010-06-10T20:41:37.577+03:00Νισάφι πια με τον Μαρξισμό<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Σε μια συζήτηση στο blog του <a href="http://mimisandroulakis.blogspot.com/">Μίμη Ανδρουλάκη</a> στην οποία ένας από τους συν-σχολιαστές αναφέρεται συστηματικά στα θετικά της εφαρμογής της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, έγινε αναφορά σε <a href="http://www.monthlyreview.org/598einst.htm">ένα άρθρο του Einstein</a> πριν από 60 χρόνια, που κατέληγε στο ότι η η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας ήταν η απάντηση στα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο κόσμος τότε. Προηγουμένως είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Lysenkoism">Λυσενκοϊσμού</a> στην επιστήμη, που κατά την γνώμη μου είναι χαρακτηριστικό των ποικίλων διαστροφών που προκύπτουν από την εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Trofim_Lysenko">Lysenko</a>, βιολόγος και αγρονόμος, απέρριπτε - λανθασμένα- την θεωρία της γενετικής του Mendel και υιοθέτησε τις θεωρίες υβριδοποίησης του Ivan Vladimirovich Michurin.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Θα ήταν μια συνηθισμένη επιστημονική διαμάχη, κατά την οποία ένας επιστήμονας, ο Lysenko, είχε διαλέξει λάθος πλευρά (άλλωστε σε όλους έχει συμβεί, ακόμα και στον Einstein με την απόρριψη της </span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><a href="http://plato.stanford.edu/entries/qm-copenhagen/">ερμηνείας της Κοπεγχάγης</a></span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >), που δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν άλλον παρά μόνο για τους βιολόγους και που αργά ή γρήγορα θα έληγε υπό το βάρος των αντικειμενικών πειραματικών δεδομένων.<br />
<br />
Όμως, επειδή η άποψη του Lysenko θεωρήθηκε, από το Σοβιετικό κράτος, ότι ήταν συμβατή με την ιδεολογία του μαρξισμού-κομμουνισμού (σε αντίθεση με την γενετική του Mendel), υιοθετήθηκε και επιβλήθηκε ως η επίσημη και αδιαμφισβήτητη επιστημονική αλήθεια στον τομέα της βιολογίας.<br />
Ο ίδιος ο Lysenko ανέλαβε να επιβάλει την θέληση του κράτους. Εξόρισε, φυλάκισε και εξόντωσε εκατοντάδες επιστήμονες (Isaak Agol, Georgii Nadson, Nikolai Vavilov κα) που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη. Εξαφάνισε κάθε έρευνα σε σχέση με την γενετική του Mendel, την ανακήρυξε “Μπουρζουάδικη ψευδοεπιστήμη” και την απαγόρευσε.<br />
Το δόγμα ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις ήταν αποδεκτές μόνο εφ' όσον ήταν συμβατές με την ιδεολογία του κράτους, έγινε γνωστό ως Λυσενκοϊσμός και σύντομα εξαπλώθηκε.<br />
<br />
Στα πλαίσια του Λυσενκοϊσμού, το Σοβιετικό κράτος απέδωσε τον τιμητικό τίτλο της “Μπουρζουάδικης ψευδοεπιστήμης” σε μια σειρά επιστημών που θεώρησε ότι ήταν ασύμβατες με την μαρξιστική-κομμουνιστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα η κυβερνητική , η κοινωνιολογία, η σημειωτική, η συγκριτική γλωσσολογία κλπ.<br />
Κανένας τομέας της επιστήμης όμως δεν έμεινε ανεπηρέαστος καθώς, εφαρμόστηκε ασφυκτικός ιδεολογικός έλεγχος με την επιβολή της φιλοσοφίας του </span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Dialectical_materialism">διαλεκτικού υλισμού</a></span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" > ως βάση για οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα, ενώ όλες οι θεωρίες στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες έπρεπε να ελέγχονται για την συμβατότητα τους σε σχέση με τις αρχές του </span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Historical_materialism">ιστορικού υλισμού</a>.</span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><br />
<br />
Ο Λυσενκοϊσμός είχε τεράστιες επιπτώσεις – οι οποίες έγιναν ξεκάθαρες μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού οικοδομήματος- στην επιστημονική αλλά και την οικονομική ανάπτυξη στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. (η αιτία της σημαντικής υστέρησης των χωρών αυτών στα πεδία της επιστήμης των υπολογιστών, στην μικροηλεκτρονική, στην βιοτεχνολογία κλπ κλπ οφείλεται στην πιο πάνω θεώρηση της επιστήμης)<br />
Οι δε συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πολιτών στα κράτη αυτά, ήταν τρομακτικές. Οι λεπτομέρειες που συνοδεύουν την πρακτική, για παράδειγμα, της επιστήμης της Ψυχιατρικής στην Σοβιετική Ένωση, είναι φρικιαστικές.</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><br />
Στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, οι οπαδοί της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >συνήθως επιρρίπτουν όλα τα κακώς κείμενα των κομμουνιστικών καθεστώτων στον Στάλιν και την παρανοϊκή του προσωπικότητα. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Κανείς δεν φαίνεται να θυμάται ότι ο Λένιν ήταν υπεύθυνος για τις εκατόμβες θυμάτων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν ήταν που εμπνεύστηκε το περίφημο άρθρο 58 που χρησιμοποιήθηκε για όλα τα φρικτά εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο Λένιν που καθιέρωσε το αυτοκρατορικό σύστημα στο κομμουνιστικό κόμμα που αργότερα εκμεταλλεύτηκε ο Στάλιν, ο Λένιν που, όπως έλεγε ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Vyacheslav_Molotov">Μολότοφ</a>, περιφρονούσε τον Στάλιν για την μαλακότητα(!) και τον φιλελευθερισμό(!) του .</span><br />
<br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Το δε άρθρο του Einstein το οποίο γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, λίγη αξία έχει στην σημερινή πραγματικότητα - άλλωστε ξεκινάει και με την φράση “ ...η καπιταλιστική κοινωνία όπως υπάρχει σήμερα...” (πριν από 60 χρόνια) - καθώς </span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >έχω την αίσθηση ότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Το ενδιαφέρον όμως με το άρθρο είναι, ότι θέτει δυο ερωτήματα που σήμερα πια έχουν απαντηθεί. Αναρωτιέται ο Einstein: </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >“...πως θα ήταν δυνατόν, κάτω από το πρίσμα της πλήρως κεντροποιημένης διαχείρισης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (που προβλέπει ο μαρξισμός-κομμουνισμός) να εμποδιστεί η γραφειοκρατία από το γίνει παντοδύναμη και ισοπεδωτική; Πως θα ήταν δυνατόν τα ατομικά δικαιώματα να προστατευθούν και να εξασφαλιστεί ένα δημοκρατικό αντίβαρο απέναντι στις υπερεξουσίες της γραφειοκρατίας;...”</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Και η απάντηση είναι: Δεν είναι δυνατόν. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Οριστικά, αμετάκλητα και με τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές, η ιστορία, η επιστήμη, η φιλοσοφία έχουν αποφανθεί. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Τόσο αμετάκλητα, όσο ότι ο αιθέρας δεν υπάρχει, η ταχύτητα του φωτός είναι απόλυτη και ο Newton έκανε λάθος.</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Καθώς ένα από τα πιο δημοφιλή επιχειρήματα, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για την αποτυχία της κομμουνιστικού πειράματος συνίσταται στο ότι οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, (είτε οι ιστορικές, είτε της χώρας στην οποία έγινε τελικά) πρέπει να σημειώσω ότι ο πιο συνηθισμένος λόγος για την αποτυχία ενός πειράματος είναι η λάθος θεωρία.<br />
Έτσι απλά. Λάθος θεωρία.<br />
Στην πραγματική επιστήμη συμβαίνει συχνά, πολύ πιο συχνά από όσο φαντάζεται ο κόσμος. Στην ντετερμινιστική θεώρηση των πραγμάτων του ιστορικού αλλά και του διαλεκτικού υλισμού όχι και τόσο.</span><span style="font-family:verdana;"><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Η μοναδική δύναμη όμως της επιστημονικής διαδικασίας κρύβεται εκεί: στην αποδοχή του λάθους, στην δυνατότητα της ανατροπής της ίδιας σου της σκέψης και στην δημιουργική ενσωμάτωση της αποτυχίας στην συνεχιζόμενη εξερεύνηση.<br />
</span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" ><br />
Όμως αφού, όπως ισχυρίζομαι, έχει οριστικά και αμετάκλητα κριθεί η εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, γιατί κρίνω απαραίτητο να εμπλακώ σε αυτού του είδους την συζήτηση;<br />
<br />
</span><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί στην Ελλάδα, κυρίως λόγω της διακυβέρνησης της χώρας επί 20 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ, έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή εικόνα στην κοινωνία για την ιστορική κατάληξη και τις συνέπειες των σοσιαλιστικών πειραμάτων. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί η επιβεβλημένη δικαίωση όλων των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου, η αναγνώριση της συνεισφοράς των αριστερών στην Εθνική Αντίσταση και η καταδίκη των εγκλημάτων που το Ελληνικό κράτος διέπραξε εναντίον των πολιτών με αριστερές πεποιθήσεις επί σειρά ετών, δυστυχώς εμφανίστηκε στην Ελλάδα, λίγο-πολύ, ως αναγνώριση της ορθότητας της μαρξιστικής -κομμουνιστικής ιδεολογίας. </span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί αυτό οδήγησε σε μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, που σε συνδυασμό με τις ιστορικές ιδιαιτερότητες της δημιουργίας και της διαμόρφωσης του Ελληνικού κράτους, έχει οδηγήσει στα σοβαρά προβλήματα που σαν κοινωνία αντιμετωπίζουμε σήμερα.</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί αναφορές στα θετικά της εφαρμογής της συγκεκριμένης ιδεολογίας, χωρίς πλήρη και ξεκάθαρη αντίληψη των συνεπειών που είχε, είναι επιζήμιες, προσβλητικές για την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων και οπισθοδρομική αναζήτηση την ώρα που πρέπει να κοιτάμε μπροστά.</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί δυστυχώς αυτή η θεώρηση στην Ελλάδα παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής, όπως φαίνεται και από τις εγκωμιαστικές αναφορές του, υψηλής δημοτικότητας και αποδοχής, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Μάο (ο οποίος παρεμπιπτόντως υιοθέτησε τις θεωρίες του Lysenko κατά την εφαρμογή του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Leap_Forward">“Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός”</a> που οδήγησε στον θάνατο από πείνα εκατομμύρια ανθρώπους), αλλά και από την ίδια την ιδεολογική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην βάση των αρχών της Οκτωβριανής επανάστασης.</span><br />
<span style="font-family: verdana;font-family:verdana;" >Γιατί είμαι βέβαιος ότι η απόρριψη της κυρίαρχης αυτής ιδεολογικής κατεύθυνσης από την ελληνική κοινωνία, αποτελεί το πιο σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει αν ευελπιστούμε να ζήσουμε κάποτε σε μια καλύτερη, δικαιότερη, δημοκρατικότερη κοινωνία ισότητας μέσα στην οποία κάθε πολίτης θα μπορεί να πραγματώσει πλήρως τις ατομικές του δυνατότητες.</span><br />
</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-10985563268578813282008-04-28T00:02:00.003+03:002008-04-28T10:25:29.652+03:00Μουσάτοι, καμπάνες και πυροβολισμοί<span style="font-family:verdana;">Επισήμως, η κατάληψη των τηλεοπτικών συχνοτήτων από τους Μουσάτους έφτασε στο τέλος της.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Επί μια βδομάδα, όποιο κανάλι και να έβαζες το βράδυ, έπεφτες πάνω στους Άντρες με Μούσια Ολίγων Ημερών. (για συντομία οι Μουσάτοι). Ο συνδυασμός των Μουσάτων με τον συνεχόμενο ήχο των καμπάνων και τους σποραδικούς πυροβολισμούς, δημιουργούν μια ευχάριστη οπτικοακουστική παραίσθηση, αντάξια αυτών που μπορείς να απολαύσεις καταφεύγοντας στην χρήση LSD.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Α, ο θαυμάσιος, φιλεύσπλαχνος, τηλε-ελληνο-χριστιανικός πολιτισμός.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Αυτός, που δίνει την ευκαιρία σε κάθε φτωχομπινέ ξενέρωτο προλετάριο, έστω και για μια φορά τον χρόνο, να ζήσει την παραίσθηση του στην Ελλάδα. Χωρίς να καταφύγουμε στην ακραία λύση της ρίψης LSD στην λίμνη του Μαραθώνα, που πρότεινε προ ετών κάποιος σπουδαίος καλλιτέχνης και φιλάνθρωπος συμπολίτης μας.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Γιατί, γιατί όμως να κρατάει μόνο μια βδομάδα; Γιατί να μην κρατάει όλο τον χρόνο;</span><br /><span style="font-family:verdana;">Γιατί να ζούμε την απογοήτευση από την την έλλειψη των Μουσάτων κάθε φορά που χτυπάει μια καμπάνα στην γειτονιά μας; Γιατί να σκιρτάει η καρδιά μας περιμένοντας μάταια τον ήχο του πυροβολισμού; Γιατί δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια κρατική υπηρεσία που να αναλάβει την προσφορά της παραίσθησης όχι μόνο στους ημεδαπούς αλλά και σε, πρόθυμους να πληρώσουν ένα συμβολικό αντίτιμο, αλλοδαπούς τουρίστες;</span><br /><span style="font-family:verdana;">Τώρα που το σκέφτομαι μήπως να μετακομίσουμε όλοι στην Κρήτη που και περίσσεια μουσάτων έχει και καμπάνες αλλά και πυροβολισμούς σε κατοικημένες περιοχές;</span><br /><span style="font-family:verdana;">Τώρα που το σκέφτομαι μήπως στην Κρήτη είναι συνέχεια όλοι λιώμα;</span><br /><span style="font-family:verdana;">Τώρα που το σκέφτομαι μήπως αύριο θα ξυπνήσω πάλι στην ίδια Σκατούπολη που λέγετε Αθήνα;</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-13520860675897611262008-04-18T13:24:00.003+03:002008-04-18T14:18:25.052+03:00Ξανθιά και Εκνευρισμένος Τύπος<span style="font-family:verdana;">Θα ήταν ένα ήσυχο βαρετό βράδυ, ένα από εκείνα τα βράδια που περνάω την ώρα μου προσπαθώντας να υπολογίσω τον ρυθμό μεταβολής της μπύρας σε ούρα στον οργανισμό μου, όταν δίπλα μου ήρθε να σταθεί το αγαπημένο μου ζευγάρι. Η Ξανθιά -γκομενάρα- και ο Εκνευρισμένος Τύπος, τοπικά celebrities, που συνηθίζουν να εμπλέκονται σε συναρπαστικές πολίτικο-κοινωνικό-οικονομικές συζητήσεις που μπορείς να παρακολουθήσεις ακόμα και πιωμένος.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Παράγγειλα γρήγορα γρήγορα καινούριο ποτό, φιστίκια, καρφώθηκα στα μακρυά πόδια της Ξανθιάς και έγειρα προς το μέρος τους για να ακούσω καλύτερα τον Εκνευρισμένο Τύπο να ωρύεται:</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;"> -“...Τι είναι αυτές οι αηδίες που λες; Ποιος νομίζεις ότι είμαι; Καμία από αυτές τις νοικοκυρές ή τους λιγούρηδες στους οποίους απευθύνονται τα χαμηλού επιπέδου διαφημιστικά που γυρίζεις;”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -”Α, να μου κάνεις την χάρη. Τα διαφημιστικά μου αποτελούν υπόδειγμα δημιουργικής έμπνευσης.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ναι σιγά την έμπνευση. Αυτές δεν είναι διαφημίσεις είναι τρέιλερ για τις αισθησιακές βραδιές του Filmnet.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Υπερβολές.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Τι υπερβολές μωρέ. Πάρε παράδειγμα το διαφημιστικό για τα δημητριακά που κάνατε τώρα τελευταία.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ε, ποιο είναι το πρόβλημα; Παιδάκι παίζει στο διαφημιστικό.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ναι, αλλά το παιδάκι έχει και μαμά. Που τι μαμά δηλαδή, φτυστή η Traci Lords στα νιάτα της η μαμά.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Έλα τώρα...”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ναι παιδί μου σου λέω. Άσε το άλλο. Το ύφος της το πρόσεξες όταν χάιδευε το παιδάκι στο κεφάλι; Έτοιμη να το αρπάξει ήταν η λυσσάρα.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Υπερβάλλεις.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Υπερβάλω; Άι, παράτα με. Θα παραγγείλω κάτι να πιω. Κοπελιά. Ένα Black Russian. Άσε που σας βλαστημάνε όλα τα βιντεοκλάμπ γιατί από τότε που εξελίχθηκε η ελληνική διαφήμιση έπεσε η κίνηση στις τσόντες.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Άντε πάλι το ίδιο βιολί.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Καταντήσατε την ελληνική κοινωνία, κοινωνία ματάκηδων και παθητικών... αυνανιστών. Τέτοιων.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ώρα είναι να αρχίσεις τώρα και το κήρυγμα για την σοσιαλιστική κοινωνία”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ναι κορόιδευε εσύ. Την είδες την κατάντια της Ρωσίας;”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ναι, άσχημα σου έκατσε η κατάντια της Ρωσίας. Που αν δεν έπεφτε ο σοσιαλισμός θα έκανες σεξ στην επόμενη πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Τι εννοείς;”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ωχ, μωρέ, τι εννοώ τώρα…”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Πάλι αυτή η καταραμένη ιστορία; Πόσα χρόνια θα με κυνηγάει; Λες να το ‘ξερα ότι θα τύχαινε η πρώτη φορά που πήγα με γυναίκα να ήταν το βράδυ που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου; Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Ε, καλά τώρα δεν περίμενε εσένα ο Χόνεκερ για να ρίξει το τείχος. “</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Έτσι λες εσύ. Για αυτό δε με έφτυσε η Μαρία; Γιατί της θύμιζα την χειρότερη μέρα της ζωής της; Τι εννοούσε δηλαδή ε; Τι;”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -¨Την πτώση του Τείχους, είμαι σίγουρη.”</span><br /><span style="font-family:verdana;"> -“Άσε που από τότε μου κόλλησε η φήμη του γκαντέμη. Μέχρι και από την ΚΝΕ με διαγράψανε για αυτόν τον λόγο. Λες και ήμουνα ο μοναδικός σύντροφος που πηδούσε εκείνο το βράδυ. Όλοι οι άλλοι φύλαγαν Θερμοπύλες... “</span><br /><span style="font-family:verdana;">Έχω μείνει αποσβολωμένος από την εξέλιξη της συνομιλίας. Ποιος να φανταζόταν τις ιστορικές στιγμές που θα ζούσα εδώ, μέσα σε ένα τρίτης κατηγορίας μπαρ.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Μπροστά μου, ολοζώντανος, πιωμένος και εκνευρισμένος όσο ποτέ, στέκεται ο πραγματικός υπεύθυνος για την κατάρρευση του σοσιαλιστικού παράδεισου.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Ο Μητσοτάκης του Σοσιαλισμού.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Χαίρε.</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-521814400379336972008-04-18T12:23:00.001+03:002008-04-18T12:27:14.968+03:00Ο Γιατρός<span style="font-family:verdana;">“Για πες μου πάλι, που είπαμε ότι είναι το Βουκουρέστι;” ρωτάει ο εύσωμος ενοχλητικός του μπαρ στριμωχνοντάς με πάνω στην μπάρα. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Κάθε μέρα, τέτοια ώρα, οκτώ με οκτώμισι το βράδυ, όταν η ποσότητα αλκοόλ έχει φτάσει σε ικανά επίπεδα συσσώρευσης στον εγκέφαλο του, έχει την τάση να γίνεται χοντρό-μαλάκας. </span><br /><span style="font-family:verdana;">“Ρώτα τον Γιατρό, εκεί σπούδασε” του λέω, όχι μόνο για να τον ξεφορτωθώ, αλλά και για να την σπάσω στον Γιατρό. Ο άτιμος έχει διπλαρώσει, με σχετική επιτυχία, το γκομενάκι που ζαχάρωνα από μακριά όλο το απόγευμα.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Πέραν αυτού, ο Γιατρός είναι μια αυθεντική εκδοχή του αντιπαθητικού χρήσιμου μαλάκα. Η παρουσία του, που αποτελεί πρόκληση για τους μόνιμους θαμώνες του μπαρ μιας και γαμάει συνέχεια, γίνεται ανεχτή μόνο και μόνο για το σχετικό αίσθημα ασφάλειας που προσφέρει. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Όσο να 'ναι, αν κάτι χρειαστεί, μια τεχνητή αναπνοή, μια τραχειοστομία, κάτι βρε αδερφέ, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι ο Γιατρός θα είναι αρκετά νηφάλιος ώστε να προλάβει να επέμβει. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Μικρή πιθανότητα βέβαια, αλλά οι αλκοολικοί δεν έχουν πρόβλημα με τις μικρές πιθανότητες. Είναι ο τρόπος ζωής τους.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Ως εκ τούτου, το να την σπάσεις στον Γιατρό αποτελεί μια περίπλοκη άσκηση διπλωματίας, τόσο περίπλοκη όσο και ο χορός των μελισσών, και αποτελεί προσφιλές θέμα συζήτησης ανάμεσα μας, κατά την διάρκεια του πρώτου ποτού της ημέρας.</span><br /><span style="font-family:verdana;"> “Στη Βάρνα, στη Βάρνα” φωνάζει προς το μέρος μου ο Γιατρός και μου κλείνει το μάτι αγκαλιάζοντας το γκομενάκι.</span><br /><span style="font-family:verdana;">“Ναι, ναι, άντε γαμήσου” σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου και χαμογελάω απολογητικά, δείχνοντας ταυτόχρονα το φρεσκογεμισμένο με αλκοόλ ποτήρι μου.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Τι να κάνεις. Απούσας της κρατικής πρόνοιας, που ουδέποτε έσκυψε με συμπάθεια πάνω από τα προβλήματα της ευγενούς τάξης των αλκοολικών, είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε την σατανική ιδιωτική πρωτοβουλία.</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-78992035252054541122008-04-16T16:02:00.001+03:002008-04-16T16:05:30.202+03:00Μεσημεριανά Νεύρα<span style="font-family:verdana;">Απόσπασμα από το <a href="http://e-rooster.gr/03/2008/690">άρθρο </a>του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 16/3/2008 σε σχέση με το <span>ασφαλιστικό</span> νομοσχέδιο:</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">"...Από τις 215 σελίδες της μεταρρύθμισης, οι 208 αφορούν τη διοικητική οργάνωση των νέων ταμείων και οι 7 (ναι, επτά!) τις ασφαλιστικές διατάξεις.Η δε γραφειοκρατική λογική είναι τόσο βαθιά που το νομοσχέδιο προβλέπει μέχρι και πού θα στεγαστούν -με οδό και αριθμό!- τα νέα διοικητικά συμβούλια των νέων οργανισμών...</span><br /><span style="font-family:verdana;">...Το πρόβλημα και με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι η σοβιετικής υφής λογική του. Η κεντρική διοίκηση προσπαθεί να ρυθμίσει τη ζωή και τη σύνταξη στην πιο απίθανη λεπτομέρειά τους. Κυρίως προβλέπει να μην χαθεί ο ασφυκτικός έλεγχος της κυβέρνησης στα Ταμεία. Ο υπουργός δεν διορίζει απλώς τις διοικήσεις. Θα ασχολείται και με το δώρο των Χριστουγέννων των εφημεριδοπωλών! Δεν αστειευόμαστε. Το άρθρο 43 της «μεταρρύθμισης» προβλέπει: «Το ύψος των καταβαλλόμενων δώρων εορτών από το Λογαριασμό Δώρου Εορτών Εφημεριδοπωλών καθορίζεται με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας». Έλεος..."</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Έλεος λέω και εγώ... Σε λίγο και λόγω και της αυξανόμενης καταστροφής του περιβάλλοντος, θα γίνουν πραγματικότητα οι προφητικοί στίχοι (αρχές του '80) του ποιητή <a href="http://kithara.vu/ss.php?id=MTQ1ODA0MDcy">Δημήτριου Πανούση</a>:</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">"..Το κόμμα μοιράζει κρατικό οξυγόνο</span><br /><span style="font-family:verdana;">τρεις μήνες το χρόνο στα μέλη του μόνο.."</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-386499853283739592008-04-11T12:03:00.003+03:002010-06-10T20:38:42.438+03:00Πρωινά Νεύρα και σήμερα...<span style="font-family:verdana;">Ε, δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα μ' αυτήν την λούγκρα τον Βγενόπουλο.</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Διαβάζω στα ΝΕΑ (11/4/08): </span><br />
<span style="font-family:verdana;">“...O κ. Βγενόπουλος εξήγγειλε ότι θα κάνει μήνυση και αγωγή αποζημίωσης ενός εκατομμυρίου ευρώ κατά του Αλ. Τσίπρα...ενώ είπε χαρακτηριστικά «στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα στοχεύουμε να δικαστούν ηθικά και όλοι αυτοί που σήμερα καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία»...”</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Τι λέει μωρέ αυτός ο χτικιάρης; </span><br />
<span style="font-family:verdana;">Μήνυση και αγωγή αποζημίωσης, ρε σάχλα, πρέπει να γίνει κατά του πατέρα σου, που δεν τραβήχτηκε όταν έπρεπε. </span><br />
<span style="font-family:verdana;">Αλλά βέβαια, όταν κάποιος πάει να καταστεί ντε φάκτο εθνικός ντίλερ όπως ο Βγενόπουλος, όταν συναλλάσσεται με την διεφθαρμένη κρατική εξουσία με αυτόν τον τρόπο και απολαμβάνει την προστασία της, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Αλλά αδέρφια, όταν κολλάμε στους φόβους μας, όταν φοβόμαστε την αλλαγή, όταν έχουμε παγώσει σαν τον λαγό μπροστά στους προβολείς του αυτοκινήτου, δίνουμε χώρο σε τέτοιου είδους χταποδο-ανθρώπους να απλωθούν.</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Εμείς που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, ή που είμαστε μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που δουλεύουμε χωρίς ωράρια, χωρίς ουσιαστικό δικαίωμα στην απεργία, χωρίς κάπου να αφήσουμε τα παιδιά μας όταν πρέπει να πάμε στην δουλειά, χωρίς προνόμια, πολλές φορές ανασφάλιστοι, με την απειλή κάθε λαμόγιου δημόσιου υπάλληλου πάνω από το κεφάλι μας, με τα χαράτσια υπέρ χρεοκοπημένων οργανισμών που τίποτα δεν μας προσφέρουν, τι έχουμε να φοβηθούμε από τις απαραίτητες αλλαγές;</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Ως πότε θα περιμένουμε τους πολιτικούς με αριστερές καταβολές να κάνουν την ψυχολογική υπέρβαση που απαιτείται απέναντι στο χαμένο όνειρο του κολεκτιβισμού; Πότε επιτέλους θα αποδεχτούν ότι αριστερή πολιτική σήμερα στην Ελλάδα, είναι όλα αυτά που πριν 25 χρόνια πολεμούσαν; Ως πότε θα αδυνατούν να κάνουν αυτό, που μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν, να εκφράσουν δηλαδή την νέα κοινωνική ανάγκη και να οδηγήσουν την χώρα στις αναγκαίες αλλαγές χωρίς ακρότητες και εξαθλίωση της κοινωνίας; </span><br />
<span style="font-family:verdana;">Και πόσο θα πρέπει να περιμένουμε πριν πέσουμε στην πρέζα και αρχίζουμε να ψηφίζουμε μαζικά μια κάποια Γιάννα;</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Ως πότε πρέπει να περιμένουμε ώστε να γίνει:</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, ώστε να αποκτήσουμε το κοινωνικό συμβόλαιο που αρμόζει σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Ώστε να απαλειφθούν όλες οι αναφορές σε θρησκείες και λιβανιστήρια, να καταργηθεί το άρθρο 16 (ναι το άρθρο 16, ξέρεις φίλε τι λέει για να δικαιολογήσει την απαγόρευση των μη κρατικών πανεπιστημίων; Μάθε λοιπόν: “...H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό .....την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης....” - σοβαρά; αυτή είναι η αποστολή της παιδείας;) και άλλα όμοια που καταπιέζουν τις ατομικές ελευθερίες.</span><br />
<span style="font-family:verdana;"><br />
Ως πότε πρέπει να περιμένουμε να γίνει εξορθολογισμός της νομοθεσίας ώστε να απαλειφθεί ο λαβύρινθος αυτός, που μόνο στόχο έχει την διατήρηση της εξουσίας της γραφειοκρατίας πάνω στον πολίτη; Το ξέρεις ότι περίπου το 70% της υφιστάμενης νομοθεσίας θα μπορούσε να καταργηθεί, μιας και πρόκειται για αλληλοκαλυπτόμενες, αντικρουόμενες και απαρχαιωμένες διατάξεις;</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Πότε θα καταργηθεί κάθε νόμος που περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα ώστε να σταματήσει επιτέλους το κράτος να ρυθμίζει την ηθική μας, την σεξουαλικότητα μας κλπ κλπ.;</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Πότε θα γίνει διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας και κατάργηση όλων των προνομίων της εκκλησίας; Πότε θα καταργηθεί ο νόμος της σαρίας στην Θράκη; (ακούει κανείς ρε, συμπολίτες μας, Έλληνες πολίτες υπόκεινται στην δικαιοδοσία του μουφτή και όχι στους νόμους του κράτους. Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, την Σαουδική Αραβία, το Ιράν και την Υεμένη)</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Πότε θα καταργηθεί η άθλια φορολογική νομοθεσία και θα αντικατασταθεί με νέα, γραμμένη από την αρχή; (ξέρεις, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, ας κάνουμε και κάνα copy-paste). </span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Πότε θα καταργηθούν όλες οι ρυθμίσεις που επιβάλλουν μονοπώλια σε διάφορους τομείς της οικονομίας και εκμεταλλεύονται οι διάφοροι Βγενόπουλοι, πότε θα γίνει απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων και πραγματικός έλεγχος του ανταγωνισμού;</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Πότε θα γίνει ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών επιχειρήσεων (ιδιωτικοποίηση ε, όχι ντιλς με επίδοξους εθνικούς ντίλερ-ιδιοκτήτες ΠΑΕ). Πότε θα δοθούν κίνητρα και αντί-κίνητρα με στόχο την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (όχι εθελούσιες και άλλα τέτοια κόλπα.). Ως πότε θα περιμένουμε να απαλλαγούμε από το βάρος χρηματοδότησης 1.000.000 (αν δεν είναι παραπάνω, κανείς δεν ξέρει πόσοι ακριβώς είναι) υπαλλήλων που εργάζονται στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνούν τα 2.000.000;</span><br />
<br />
<span style="font-family:verdana;">Άιντε να δούμε.</span><br />
<span style="font-family:verdana;">Καλημέρα. (λέμε τώρα)</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-55513779397305639122008-04-10T11:19:00.003+03:002008-04-11T09:05:19.125+03:00Πρωινά Νεύρα<span style="font-family:verdana;">Τα νεύρα μου με έχουν πιάσει πρωί πρωί. Πρέπει να την κόψω την ρημάδα την εφημερίδα.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Διαβάζω στα ΝΕΑ 10/4/08:</span><br /><span style="font-family:verdana;">"Ανοίγουν παράθυρο για λαδώματα με την ενεργειακή ταυτότητα των κτιρίων...αν δεν μπουν σύντομα κανόνες υπάρχει ο κίνδυνος φαινομένων συναλλαγής και παραοικονομίας στη φάση των επιθεωρήσεων που προβλέπονται για την έκδοση πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης...</span><br /><span style="font-family:verdana;">...Επιφυλάξεις διατύπωσε και ο εκπρόσωπος του ΤΕΕ κ. Σπύρτζης, σημειώνοντας πως ούτε οι Πολεοδομίες είναι έτοιμες, ενώ κάλεσε την Πολιτεία να δώσει «το καλό παράδειγμα υποχρεώνοντας να εφαρμόσουν τον κανονισμό κατά προτεραιότητα τα δημόσια κτίρια, τα νοσοκομεία και τα κτίρια συνάθροισης κοινού, όπως τα εμπορικά κέντρα, που θεωρούνται ενεργοβόρα». Ο ίδιος εξέφρασε την απορία γιατί εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής του νομοσχεδίου οι </span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >εκκλησίες</span><span style="font-family:verdana;">..."</span><br /><span style="font-family:verdana;">Γαμώ το κράτος και την εκκλησία μου μέσα.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Διαβάζω επίσης ότι ο Ανδρέας Βγενόπουλος θέλει να πάρει την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Κοίτα τώρα μπελάς που μας βρήκε. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Δεν μας έφτανε ο εθνικός προμηθευτής με τον κόκκινο ιδιωτικό στρατό του, τώρα θα αποκτήσουμε και εθνικό ντίλερ (αυτόν που στήνει τα ντιλς ντε...) με πράσινο ιδιωτικό στρατό. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Και ο εθνικός πετρελαιάς; Αυτός τι θα απογίνει τώρα; </span><br /><span style="font-family:verdana;">Ε, ας πάρει την ΑΕΚ. Ή ας πάρει τον ΠΑΟΚ να βοηθήσει και το εθνικό μας θέμα.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Ακόμα καλύτερα, μπορεί να ξεκουμπιστεί από την Ελλάδα και αυτός και όλο του το σόι (εκτός από την Μαριάννα), όπως προτείνει και ο Ανδρέας Βγενόπουλος (ο ντίλερ) σύμφωνα με τα ΝΕΑ (10/4/08):</span><br /><span style="font-family:verdana;">“...'Συνεργαστείτε ή <span style="font-weight: bold;">φύγετε επιτέλους</span> να ησυχάσουμε!' άστραψε και βρόντηξε ο Ανδρέας Βγενόπουλος στο τέλος της συζήτησης με τους παλαίμαχους του Παναθηναϊκού,...Στο τέλος σε πηγαδάκι (ο ντίλερ ντε...) ρωτούσε τους δημοσιογράφους, ανάβοντας το τεράστιο πούρο του (απαραίτητο αξεσουάρ κάθε καλού ντίλερ ντε...), αλλά δείχνοντας καλή και φιλική διάθεση: «Πώς το είδατε εσείς; Ήθελα να περάσω μήνυμα ενότητας»...”</span><br /><span style="font-family:verdana;">Κοίτα, μιας και ρώτησες, άι στο διάολο πρωινιάτικα.</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">ΥΓ: προς τον δημοσιογράφο του τελευταίου δημοσιεύματος: να ξέρεις ότι τα αφεντικά πάντα δείχνουν καλή και φιλική διάθεση προς τους υπαλλήλους τους, μέχρι βέβαια να έρθει η κακιά η ώρα. (για τον υπάλληλο)</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-30511229523203326552008-04-09T11:12:00.003+03:002008-04-09T12:27:01.603+03:00Ψυχική Ανάταση<span style="font-family:verdana;">Κάθε φορά που πηγαίνω για τσιγάρα, περνάω μπροστά από το σχολείο στην γειτονιά μου και κάθε φορά νιώθω ρίγη συγκίνησης. Νιώθω να ξεχειλίζω από εθνική υπερηφάνεια για το θέαμα, από μια ανάταση που μου υπενθυμίζει γιατί αξίζει να ζεις, να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους, να τα καταφέρνεις...</span><br /><span style="font-family:verdana;">Είναι τόση η χαρά και η αισιοδοξία που με γεμίζει το θέαμα, που με εμποδίζει να κόψω το τσιγάρο, γιατί τότε δεν θα έχω την μοναδική ευκαιρία να νιώθω καθημερινά με αυτόν τον τρόπο.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Α, ναι, τα σχολικά κτίρια... </span><br /><span style="font-family:verdana;">Τι δόξα, τι τιμές και αυτές... </span><br /><span style="font-family:verdana;">Κατατροπώσαμε -χωρίς ντόπα- ακόμα και την παντοδύναμη Σοβιετία, με την καταπληκτική ελληνικότατη πατέντα μας. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Οι εκπληκτικοί μηχανικοί μας-δημόσιοι υπηρέτες, δούλεψαν πυρετωδώς κάτω από την ζεστή θαλπωρή του ελληνικού Κράτους. Στην προσπάθεια τους να σχεδιάσουν το τέλειο σχολικό κτήριο, μίλησε η αθάνατη ελληνική ψυχή! Πέτυχαν το θαύμα, κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, σκαρφάλωσαν στις κορυφές του Ολύμπου!</span><br /><span style="font-family:verdana;">Η αρμονική συνύπαρξη του Bauhaus με την παράγκα του Καραγκιόζη, το ιερό δισκοπότηρο της αρχιτεκτονικής, ήταν πια πραγματικότητα!</span><br /><span style="font-family:verdana;">Το όραμα τους εξαπλώθηκε αστραπιαία απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα, σαν φωτιά που καίει την Πελοπόννησο.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει -ποιος να το φανταζόταν άλλωστε- για το εκπληκτικό μπόνους, την απόλυτη επιβράβευση αυτής της αρχιτεκτονικής μας επιτυχίας. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Την κατασκευή ψυχωτικών παιδιών!</span><br /><span style="font-family:verdana;">(και έτσι μπορούμε να τους πουλάμε με ευκολία, ναρκωτικά, αναβολικά, ανθοιάματα του Bach...,ή απλώς, να τα διορίσουμε στο Δημόσιο!)</span><br /><span style="font-family:verdana;">Έξω από το σχολείο, τα γουργουρητά ικανοποίησης που βγάζουν οι γάτες καθώς κυλιούνται πάνω στους σωρούς σκουπιδιών, σιγοντάρουν τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που παίζουν στο προαύλιο. </span><br /><span style="font-family:verdana;">Ενώ η μυρωδιά της σαπίλας, καλύπτει τα πάντα.</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-15478102255816038542008-03-31T22:05:00.001+03:002008-03-31T22:13:49.131+03:00Χάος στην χώρα<span style="font-family:verdana;"></span><span style="font-family:verdana;">Ρουφώ την μπύρα μου κάτω από το ημίφως των κεριών και δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου.<br />Η σκουπιδίλα που εισβάλει από το ανοιχτό παράθυρο και πλημμυρίζει τον χώρο του μπαρ, καλύπτει την μπόχα που αναδύεται από το άπλυτο κορμί μου. Το μισο -σκόταδο είναι η καλύτερη κρέμα περιποίησης για την άθλια φάτσα μου. Η απουσία μουσικής μου επιτρέπει να συγκεντρώνομαι χωρίς περισπάσεις στην κατανάλωση αλκοόλ. Η προοπτική να ζητήσω χειρόγραφη απόδειξη από την σπαστικιά γκαρσόνα που δεν κερνάει ποτέ, αναδεικνύεται στην εντονότερη διασκέδαση των τελευταίων 5 ετών. <br />Ενώ η χώρα βυθίζεται στο χάος και την απελπισία που μόνο ένα δελτίο ειδήσεων των 8 μπορεί να συλλάβει, ζω στιγμές πλασμένες να αναπολούνται με νοσταλγία, στιγμές ποτισμένες με αυτήν την γλυκιά αίσθηση της ντόλτσε-βίτα που έλεγε και ένας φίλος μου, πριν η ζωή μας πλακώσει στα κλωτσίδια.<br />“Θα καταστραφώ με αυτήν την κατάσταση” μονολογεί δίπλα μου ο αλκοολικός ζαχαροπλάστης που δεν θέλω να βλέπω ούτε στο ημίφως.<br />Σηκώνω το ποτήρι μου σε μια νοερή πρόποση:<br />“Στις καλύτερες στιγμές που δεν ήρθαν ακόμα...”<br /></span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-48019094837570179542008-02-23T20:59:00.001+02:002008-02-23T21:04:07.279+02:00Η τέλεια λυση για το FYROMιανό<span style="font-family: verdana;">Μιας και γίνεται συζήτηση για το νέο όνομα της FYROM, θέλω να προτείνω μια λύση η οποία πιστεύω ότι έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει κοινά αποδεκτή.</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Προτείνω λοιπόν ως νέο όνομα το “ΜΗ ΠΑΟΚΤΣΙΔΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ”.<br />Στα αγγλικά μπορεί να μεταφραστεί ως “PAOK-FREE REPUBLIC OF MACEDONIA”, ενώ στην γλώσσα τους μπορούν να το λένε όπως θέλουν – δεν δίνω δεκάρα.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Με αυτό το όνομα επιτυγχάνεται ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς και εμάς, καθώς ως γνωστόν στην κανονική Μακεδονία όλοι είναι παοκτσήδες, ακόμα και αυτοί που δεν είναι ΠΑΟΚ. </span><br /><span style="font-family: verdana;">Εάν δε, συνυπολογιστούν και τα δυο πιο κάτω επιχειρήματα ότι, </span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">α) χαρακτηριστικό στοιχείο της περιόδου του Φιλίππου και του Μεγαλέξανδρου, είναι η ανάδειξη της επιγραφής “Γαμιέται ο Θρύλος και ο Πειραιεύς” σε κυρίαρχο στοιχείο της προσόψεως, όλων ανεξαιρέτως, των Μακεδονικών μνημείων της εποχής (τάφοι, θέατρα, ουζερί κλπ)</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">β) η έντονη παρουσία παραδόσεων στην σύγχρονη Ελλάδα, οι οποίες αποτελούν ιστορική συνέχεια του μακεδονικού πολιτισμού και προσφέρουν αδιάσειστες αποδείξεις της ελληνικότητας της Μακεδονίας, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι αν είσαι Αθηναίος, ήταν (και είναι) πιο ασφαλές να κυκλοφορείς στο Skupi (Skopje) παρά στην Βεργίνα (Θεσσαλονίκη)</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">νομίζω ότι εμπεδώνεται, ατράνταχτα και πέρα από κάθε αμφιβολία, η ιστορική αλήθεια, ότι εμείς (οι πραγματικοί Μακεδόνες) με δαύτους τους νέο-χαμουτζήδες (γιαλαντζί Μακεδόνες), δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση. </span><br /><span style="font-family: verdana;">Οι FYROMιανοί από την άλλη θα το δεχτούν, γιατί πολύ απλά δεν είναι παοκτσήδες! (φυσικά, αφού δεν είναι πραγματικοί Μακεδόνες! - σατανικό ε;)</span><br /><span style="font-family: verdana;">(είχα σκεφτεί ως εναλλακτική λύση και το “ΑΡΕΙΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ” αλλά η μετάφραση του στα αγγλικά “MARS REPUBLIC OF MACEDONIA” μου ακουγόταν κάπως κούκου...)</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-37394335224058584652008-02-20T16:36:00.000+02:002008-02-20T16:39:09.125+02:00Το σύμπτωμα<span style="font-family:verdana;">Στην ταινία “Όταν ο Χάρυ γνώρισε την Σάλυ” ο Harry εξομολογείτε στον φιλο του Jess, ότι η γυναίκα του τον απατάει και θα την χωρίσει. Ακολουθεί ο πιο κάτω διάλογος:</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Jess: Marriages don't break up on account of infidelity. It's just a symptom that something else is wrong.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Harry: Oh really? Well, that "symptom" is fucking my wife.</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Θα μπορούσαμε να φανταστούμε έναν πιο πολιτικό διάλογο για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, όπου ο Harry εξομολογείται στον Jess ότι έχει αρχίσει να νοσταλγεί την χούντα:</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Jess: “Democracies don't break up on account of corruption. It's just a symptom that something else is wrong.”</span><br /><span style="font-family:verdana;">Harry: Oh really? Well, that "symptom" is fucking my life.</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1463520476445400188.post-61522350655848962732007-12-05T11:57:00.001+02:002010-06-10T20:34:22.683+03:00Το σαλιγκάρι<span style="font-family: verdana;">Το σαλιγκάρι περνάει αργά αργά από μπροστά μου. Η ύπαρξη του αποτελεί ένα θαύμα. Μια απάντηση της φύσης στον χρόνο. Μια θεμελιώδης αντίφαση στην ίδια την ροή του χρόνου – μια αμφισβήτηση αν υπάρχει καθόλου χρόνος. Ή αν είναι δημιούργημα του άρρωστου μυαλού μας.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Κοιτάω προς τα αριστερά μου, ο δρόμος τελειώνει κάπου που δεν μπορώ να δω. Ο ήλιος είναι χαμηλά - όπου να ΄ναι θα δύσει. Το σαλιγκάρι θα μαζευτεί και θα συνεχίσει το ταξίδι του για το επόμενο εκατοστό την επόμενη μέρα του καλοκάγαθου θεού.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αγγίζω το ιδρωμένο μου μέτωπο και ανασηκώνω λίγο το καπέλο μου. Που στην ευχή το βρήκα το καπέλο; Οπου και αν το βρήκα μου ‘ρθε χρήσιμο.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Ο λαιμός μου είναι στεγνός. Κοιτάω προς τα δεξιά του δρόμου, νομίζω ότι μπορώ να δω την είσοδο ενός μπαρ. Ή είναι αντικατοπτρισμός. Μια τεκίλα φαντάζει η καλύτερη επιλογή. Μετά από μια μπύρα. Τουλάχιστον όλα είναι ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Η εποχή που βασανιζόμουν από αγωνιώδη διλήμματα έχει περάσει οριστικά. Κουνάω το κεφάλι μου ικανοποιημένος.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αρπάζω την τσάντα μου και αρχίζω να προχωράω. Σταματάω γυρίζω και ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σαλιγκάρι.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Νιώθω λίγο άσχημα που θα το αποχωριστώ.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αντίο φίλε, κάναμε πολύ δρόμο μαζί, είδαμε άγριες χειμωνιάτικες θύελλες και γλυκά ανοιξιάτικα πρωινά, λιώσαμε κάτω από την καλοκαιρινή μεσημεριάτικη ζέστη που πυρακτώνει την άσφαλτο, φάγαμε μαζί από τα ξερά φύλλα που σκέπασαν τον τόπο το φθινόπωρο, κοιμηθήκαμε κάτω από τα άστρα που γεμίζουν τον ουρανό τις νύχτες χωρίς σύννεφα. Άραγε είναι πάντα εκεί; Άραγε είναι κανένας μας πάντα κάπου;</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αναστενάζω. Αρχίζω να προχωράω. Ο τόπος περνάει από δίπλα μου με ιλιγγιώδη βραδύτητα. Κάποια στιγμή που δεν μπορεί να προσδιοριστεί πλήρως διότι είναι συνάρτηση της ταχύτητας, και ως γνωστόν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και την θέση και την ταχύτητα ταυτόχρονα σύμφωνα με τον Χάιζενμπεργκ, φτάνω στο μπαρ που έχει μια πλήρως καθορισμένη θέση μέσα στο σύμπαν.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αυτό είναι καλό, γιατί θέλω να ξέρω ακριβώς που βρίσκομαι όταν πίνω. Έχει ουσιώδη σημασία από τότε που ξύπνησα μούτσος σε ένα πλοίο στον Ειρηνικό και με πείσανε ότι εκεί βρισκόμουν και το προηγούμενο βράδυ.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Στέκομαι έξω από την είσοδο του μπαρ. Χρησιμοποιώ το καπέλο μου για να ξεσκονίσω τα σκονισμένα μου ρούχα.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Θα ανοίξω την πόρτα.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Μπαίνω μέσα και μου κόβεται η ανάσα. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά ενός μπαρ που φωτίζεται από το τελευταίο γλυκό φως της ημέρας. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου αλλά η εικόνα παραμένει η ίδια. Μια γλυκιά αγαλλίαση πλημμυρίζει την καρδιά μου. Κοιτάζω προς το μέρος της μπάρας και τότε το βλέπω.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Μια πανέμορφη ξανθιά, ψηλή με τέλειο κορμί και εκρηκτικές καμπύλες χαμογελάει προς το μέρος μου. Κοιτάω γύρω μου για να σιγουρευτώ – είμαι ο μοναδικός άλλος άνθρωπος στο μπαρ. Κάνω μεταβολή και βγαίνω γρήγορα από το μπαρ.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Στον δρόμο βλαστημάω την τύχη μου - σιχαίνομαι τα μπαρ με τις όμορφες γκαρσόνες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από τον όμορφο κώλο μιας πανέμορφης γκαρσόνας να σε αποσπάει από το ποτό σου. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, σ’ αυτόν άθλιο μικρό πλανήτη στην ξεχασμένη γωνία αυτού του βρώμικου γαλαξία, από το να μην καλυτερεύουν τα πράγματα με το ποτό. Δεν υπάρχει επιτέλους ένα μπαρ με άσχημες χοντρές γκαρσόνες σ’ αυτόν τον βρωμο – τόπο;</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Δεν απογοητεύομαι. Έχω κάνει πολύ δρόμο για να τα παρατήσω με την πρώτη κακοτοπιά. Συνεχίζω το περπάτημα μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Περνάω έξω από αυλές σπιτιών με κήπους γεμάτους τριανταφυλλιές και εκείνα τα μοβ λουλούδια που δεν μπορώ ποτέ να θυμηθώ - και λεμονιές. Μεγάλες, ψηλές, γεμάτες από καρπούς λεμονιές.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Στα μπροστινά σκαλιά ενός σπιτιού κάθεται μια γυναίκα. Απολαμβάνει τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Η ποδιά της είναι γεμάτη με φασολάκια που τα καθαρίζει και τα ρίχνει σε μια λεκάνη δίπλα της.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Κοντοστέκομαι μια στιγμή. Αν ήμουνα ζωγράφος θα ζωγράφιζα αυτήν εδώ την σκηνή, αν ήμουνα συγγραφέας θα έγραφα μια μικρή ιστορία που θα συγκλόνιζε, αν…</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Το μόνο όμως που ξέρω να κάνω καλά είναι να φεύγω. Και να πίνω. Γι αυτό φεύγω προσπαθώντας να το κάνω με το καλύτερο τρόπο που γνωρίζω, με τις κινήσεις εκείνες του κορμιού που φωνάζουν ΦΕΥΓΩ, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο με τον οποίο έχει φύγει ποτέ άνθρωπος από οπουδήποτε σ’ αυτόν τόπο.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Και όλα αυτά για εκείνη.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Αγγίζω για μια στιγμή το καπέλο μου - ένα μυστικό σήμα ανάμεσα μας καθώς απομακρύνομαι με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν την πλάτη μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Που στην ευχή το βρήκα το καπέλο; Οπου και αν το βρήκα μου ‘ρθε χρήσιμο.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Περπατώ με αποφασιστικότητα προς το σκοτάδι. Μπροστά μου ο ουρανός χάσκει μαύρος - ένα τεράστιο ανοιχτό στόμα που σύντομα θα καταβροχθίσει το μοβ από πάνω μου και το πορτοκαλί πίσω μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Το σκοτάδι είναι φίλος μου. Δεν φοβάμαι. Δείχνω πιο όμορφος το βράδυ. Το χρειάζομαι να δείχνω πιο όμορφος.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Θα κάτσω σε εκείνη την γωνία να καπνίσω ένα τσιγάρο. Θα κοιτάξω και την Αφροδίτη που ανατέλλει στον ουρανό. Ίσως και να ουρλιάξω προς την μεριά του φεγγαριού.Ισως και οχι.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Ακουμπάω το καπέλο δίπλα μου. Και η ερημική γωνιά γίνεται πολυσύχναστη.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Κάθε λογής άνθρωποι περνούν από μπροστά μου. Όμορφοι, άσχημοι, ψηλοί, χοντροί, με πλακουτσωτές φάτσες, με μακρόστενες φάτσες, με μικρά δάχτυλα, με μεγάλα αυτιά, με στρογγυλές μύτες - και όλοι τους αφήνουν από κάτι μες το καπέλο μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Τσεπώνω τα χρήματα, μια οδοντόβουρτσα από ξενοδοχείο, - οδοντόπαστα; φχαριστώ - ξεφορτώνομαι τα κλειδιά, με εκνευρίζουν τα κλειδιά εξάλλου η μόνη χρησιμότητα που έχουν είναι να τα ξεχνάς κάπου, μια φωτογραφία μιας γυναίκας με ξυσμένο το πρόσωπο την ακουμπάω μπροστά στο καπέλο μου για να προσθέσω λίγο μελό στην κατάσταση μου. Ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς με τόνο το πετάω - μισώ τον τόνο, εξαιτίας του ψαρέματος του εξολοθρεύονται τα δελφίνια, μια μαργαρίτα θα την κρατήσω στο χέρι μου μέχρι να μαραθεί και μετά θα την βάλω στην τσέπη μου κι ας είναι κακό Κουν - Φενγκ, καθησυχάζω το στομάχι μου με μια σοκολάτα, να πίναμε και κάτι - ωπ, ένα κουτάκι μπύρα διαγράφει μια αργή τροχιά, σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος, από το χέρι του ψηλού μακρομουτσουνου καράφλα περαστικού που για μια στιγμή με κοιτάει με έντονο τρόπο και προσγειώνεται με απαλό τρόπο σαν να 'ναι φτερό μέσα στο καπέλο μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Είναι βράδυ και έχω μια μπύρα στο χέρι μου. Στο απέναντι σπίτι ένα φως ανάβει. Η εξώπορτα είναι ανοιχτή, μπορώ να δω μια γυναικεία σιλουέτα να κινείται μέσα. Μια μαύρη γάτα με άσπρα ποδιά με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου κοιτώντας προς την ίδια κατεύθυνση.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Περαστικός;</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Υπάρχει και άλλο είδος;</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Αυτήν την φέτα ζαμπόν θα την φας;</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Δε το βλέπω πιθανό. Τσίμπα την.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Φχαριστώ. Το αφεντικό λείπει ταξίδι αν ενδιαφέρεσαι, λεει δείχνοντας με την ουρά προς την πλευρά του σπιτιού σταματώντας για μια στιγμή το μασούλισμα.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Κι αυτό δεν το βλέπω πιθανό, αλλά φχαριστώ έτσι κι αλλιώς.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Είναι καλό να ξέρεις ποτέ λείπει το αφεντικό από το σπίτι. Σήμερα θα κοιμηθώ σε μαλακό κρεβάτι. Και θα πιω φρέσκο γάλα. Και θα μου χαϊδέψουν την κοιλιά.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Ένα χαΐδεμα στην κοιλιά είναι σαφώς ένα από τα πέντε πιο σημαντικά πράγματα αυτού του κόσμου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Θα σε ρωτούσα ποια είναι τα άλλα τέσσερα αλλά νύσταξα με την κουβέντα. Λεω να παω να την πέσω.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Ένα πράσινο βλέμμα που σε κοιτάει ίσια στα μάτια, το λεμόνι στην τεκιλα, τα σωστά ρέστα και τα δυνατά πόδια.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Ε, ξέρω τι εννοείς χα,χα...Καληνύχτα..</span><br />
<span style="font-family: verdana;">-Καληνύχτα...</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Η γλώσσα μου. Κουράστηκε.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Χρησιμα - αχρηστα πραγματα ξεχειλιζουν απο το χρησιμο καπελο μου.</span><br />
<span style="font-family: verdana;">Ενα ψαλιδι - χρησιμο. Θα κοψω φρεσκο πρασινο χορταρι που πλημυριζει τον τοπο, θα φτιαξω στρωμα. Θα κοιμηθω και σημερα.</span>tanevramouhttp://www.blogger.com/profile/01999545334147851508noreply@blogger.com1