Θέλω να είμαι in!

Αλλά ουδέποτε τα καταφέρνω.

Οι ταχείς ρυθμοί της σύγχρονης ζωής με υποχρεώνουν να ρουφώ την μπύρα μου με δαιμονισμένη ταχύτητα που ως αποτέλεσμα έχει την υπέρβαση του φτωχού μου προϋπολογισμού, την προσφυγή στον δανεισμό, στην έκδοση δομημένων ομόλογων διαχείρισης του χρέους μου βασισμένα στο swap rate της μελλοντικής τιμής του λυκίσκου , στο «μιζαρισμα» του αδυσώπητου μπάρμαν, στην πληρωμή δυσθεώρητων τοκοχρεολυσίων και στην μόνιμη κατάταξη μου στην κατηγορία των υπερχρεωμένων αλκοολικών, τους οποίους ουδέποτε αναφέρει στα δελτία της η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. (φτου σας ρε)

Βάζω gel. ( να πάρει, πότε έγινε πάλι της μόδας; Ευτυχώς ανακαλύπτω ξεχασμένο στο ντουλαπάκι του μπάνιου μου ένα ταλαιπωρημένο σωληνάριο από τις ένδοξες μέρες των ‘80s, καταχωνιασμένο κάτω από ένα σωρό ροζ αντικαταθλιπτικών, στεροποιημενων ανθοιαματων του Bach, μια κονκάρδας του ΠΑΣΟΚ με την φάτσα του Αντρέα, μιας καπότας μάρκας Anti-Baby και ενός μπουκαλιού - δείγμα με κολόνια Azzaro )

Σκίζω τα τζιν μου.

Φοράω γυαλιά ηλίου αγορασμένα για το αποκριάτικο πάρτι του Monde το ‘92.

Αγοράζω τσιγάρα απαιτώντας από τον περιπτερά η προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας να αναφέρει ρητά τον καρκίνο. (αυτές τις αηδίες ότι ο καπνός περιέχει νιτροζαμινες, φορμαλδευδες, α-μεθυλαιθυλαμφεταμινη κλπ τις θεωρώ υποτιμητικές και απαιτούν για να τις καταλάβεις είτε α) δίπλωμα χημικού μηχανικού είτε β) σοβαρή ερασιτεχνική ενασχόληση με την κατασκευή συνθετικών ναρκωτικών ουσιών είτε γ) οποιονδήποτε συνδυασμό των προηγουμένων)

Αγοράζω i Pod.

Φτιάχνω σελίδα στο MySpace.