Ποτέ μα ποτέ μην κάθεσαι έξω στα μπαρ. Κυρίως το καλοκαίρι.

Η μόνη αξιόλογη θέση είναι στην μπάρα – ψηλή καρέκλα - άμεση πρόσβαση – αυξημένη πιθανότητα κεράσματος.

“Θα την πιεις;”

Α, επίσης αποφεύγεις και τον Βάλτο ( ή κάποιον σαν τον Βάλτο) τον τοπικό χρεοκοπημένο αλκοολικό.

“Θα πιω όση θα πιω και την υπόλοιπη θα την αλείψω στο πρόσωπο για τις ρυτίδες. Φύγε.”

Προστατεύω την μπύρα με το δεξί χέρι σαν επιδέξιος μπασκετμπολίστας που κατεβάζει την μπαλλα κάτω από ασφυκτικό πρέσινγκ. Διοχετεύω όσο περισσότερο μίσος μπορώ στο βλέμμα μου.

Φεύγει.

Ξανακοιτάω την μπύρα. Η χλωρίδα και η πανίδα της Πάρνηθας έχει αυξηθεί μέσα στην πλούσια σε λυκίσκο σούπα που έχει καταντήσει η μπύρα μου. Η ιστορία της εμφάνισης της ζωής στην γη ξετυλίγεται μπροστά στο κενό μου βλέμμα.

Δεν εντυπωσιάζομαι.

Αναρωτιέμαι αν το βουνό τα έχει μαζί μου ή γενικότερα με οποιονδήποτε κάτοικο αυτής της άθλιας πόλης.

Αν ο περιπτεράς της γειτονιάς μου με μισεί ή αν κατά λάθος μου δίνει πάντα λιγότερα ρέστα.

Ένα πυροσβεστικό περνάει με τα χίλια από μπροστά ενώ η σειρήνα του ουρλιάζει σαν να με περιπαίζει για την αδυναμία μου να ρουφήξω την μπύρα.

“Τι τρέχεις, αφού δεν θα προλάβεις,..” ψιθυρίζει ο Βάλτος που έχει τοποθετηθεί στρατηγικά πίσω από την πλάτη μου.

Τον κοιτάω.

Σκουπίζει με τον δείκτη του ένα πλούσιο σε αλκοόλ δάκρυ.

Γλύφει με μανία το δάκτυλο του.

Σαν να τελώ νεκροφαγική τελετή στον ποταμό Γάγγη προς τιμή του Σίβα, αρπάζω την μπύρα και με μοναδική δεξιοτεχνία την αδειάζω με μια γουλιά.

Το βουνό ζει πια μέσα μου.