Five Minutes Ago
Θέλω να είμαι in!
Αλλά ουδέποτε τα καταφέρνω.
Οι ταχείς ρυθμοί της σύγχρονης ζωής με υποχρεώνουν να ρουφώ την μπύρα μου με δαιμονισμένη ταχύτητα που ως αποτέλεσμα έχει την υπέρβαση του φτωχού μου προϋπολογισμού, την προσφυγή στον δανεισμό, στην έκδοση δομημένων ομόλογων διαχείρισης του χρέους μου βασισμένα στο swap rate της μελλοντικής τιμής του λυκίσκου , στο «μιζαρισμα» του αδυσώπητου μπάρμαν, στην πληρωμή δυσθεώρητων τοκοχρεολυσίων και στην μόνιμη κατάταξη μου στην κατηγορία των υπερχρεωμένων αλκοολικών, τους οποίους ουδέποτε αναφέρει στα δελτία της η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. (φτου σας ρε)
Βάζω gel. ( να πάρει, πότε έγινε πάλι της μόδας; Ευτυχώς ανακαλύπτω ξεχασμένο στο ντουλαπάκι του μπάνιου μου ένα ταλαιπωρημένο σωληνάριο από τις ένδοξες μέρες των ‘80s, καταχωνιασμένο κάτω από ένα σωρό ροζ αντικαταθλιπτικών, στεροποιημενων ανθοιαματων του Bach, μια κονκάρδας του ΠΑΣΟΚ με την φάτσα του Αντρέα, μιας καπότας μάρκας Anti-Baby και ενός μπουκαλιού - δείγμα με κολόνια Azzaro )
Σκίζω τα τζιν μου.
Φοράω γυαλιά ηλίου αγορασμένα για το αποκριάτικο πάρτι του Monde το ‘92.
Αγοράζω τσιγάρα απαιτώντας από τον περιπτερά η προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας να αναφέρει ρητά τον καρκίνο. (αυτές τις αηδίες ότι ο καπνός περιέχει νιτροζαμινες, φορμαλδευδες, α-μεθυλαιθυλαμφεταμινη κλπ τις θεωρώ υποτιμητικές και απαιτούν για να τις καταλάβεις είτε α) δίπλωμα χημικού μηχανικού είτε β) σοβαρή ερασιτεχνική ενασχόληση με την κατασκευή συνθετικών ναρκωτικών ουσιών είτε γ) οποιονδήποτε συνδυασμό των προηγουμένων)
Αγοράζω i Pod.
Φτιάχνω σελίδα στο MySpace.
Μπα.
Λες και στο μέτωπο μου με τεράστια μαύρα γράμματα γράφει “ΛΗΓΜΕΝΟΣ!” - σαν τα ψυχοφάρμακα (δωρεά των πονόψυχων φαρμακευτικών εταιρειών) που προμηθεύομαι από ένα Αφρικανό λαθρέμπορο μέσω Internet.
Μόνιμα παγιδευμένος ανάμεσα στο Five Minutes Ago και το Out ρουφώ την μπύρα μου με μικρές γουλιές προσπαθώντας να μειώσω τον ρυθμό αύξησης του χρέους μου.
Μπα.
Αλλά ουδέποτε τα καταφέρνω.
Οι ταχείς ρυθμοί της σύγχρονης ζωής με υποχρεώνουν να ρουφώ την μπύρα μου με δαιμονισμένη ταχύτητα που ως αποτέλεσμα έχει την υπέρβαση του φτωχού μου προϋπολογισμού, την προσφυγή στον δανεισμό, στην έκδοση δομημένων ομόλογων διαχείρισης του χρέους μου βασισμένα στο swap rate της μελλοντικής τιμής του λυκίσκου , στο «μιζαρισμα» του αδυσώπητου μπάρμαν, στην πληρωμή δυσθεώρητων τοκοχρεολυσίων και στην μόνιμη κατάταξη μου στην κατηγορία των υπερχρεωμένων αλκοολικών, τους οποίους ουδέποτε αναφέρει στα δελτία της η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. (φτου σας ρε)
Βάζω gel. ( να πάρει, πότε έγινε πάλι της μόδας; Ευτυχώς ανακαλύπτω ξεχασμένο στο ντουλαπάκι του μπάνιου μου ένα ταλαιπωρημένο σωληνάριο από τις ένδοξες μέρες των ‘80s, καταχωνιασμένο κάτω από ένα σωρό ροζ αντικαταθλιπτικών, στεροποιημενων ανθοιαματων του Bach, μια κονκάρδας του ΠΑΣΟΚ με την φάτσα του Αντρέα, μιας καπότας μάρκας Anti-Baby και ενός μπουκαλιού - δείγμα με κολόνια Azzaro )
Σκίζω τα τζιν μου.
Φοράω γυαλιά ηλίου αγορασμένα για το αποκριάτικο πάρτι του Monde το ‘92.
Αγοράζω τσιγάρα απαιτώντας από τον περιπτερά η προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας να αναφέρει ρητά τον καρκίνο. (αυτές τις αηδίες ότι ο καπνός περιέχει νιτροζαμινες, φορμαλδευδες, α-μεθυλαιθυλαμφεταμινη κλπ τις θεωρώ υποτιμητικές και απαιτούν για να τις καταλάβεις είτε α) δίπλωμα χημικού μηχανικού είτε β) σοβαρή ερασιτεχνική ενασχόληση με την κατασκευή συνθετικών ναρκωτικών ουσιών είτε γ) οποιονδήποτε συνδυασμό των προηγουμένων)
Αγοράζω i Pod.
Φτιάχνω σελίδα στο MySpace.
Το γυρίζω στα σκυλάδικα (σταθερή αξία τα τελευταία 20 χρόνια)
Πληκτρολογώ SMS την ώρα που οδηγαω (πράγμα σχετικά εύκολο μια και η μέση ταχύτητα στους δρόμους της Αθήνας δεν ξεπερνάει το 1,5km ανά τυχερή μέρα – παρεμπιπτόντως η πιο χρήσιμη εφεύρεση της τελευταίας 30ετιας είναι ο φορτιστής αυτοκινήτου. Καφετιέρα με φορτιστή αυτοκίνητου, τοστιέρα, αποχυμωτής, μπλέντερ, φορητό ψυγειακι, φριτέζα, βραστήρας, σίδερο, όλες συσκευές πρώτης ανάγκης για το αυτοκινητο όποιου δεν επιλέγει τα θαυμάσια μέσα μαζικής μεταφοράς για να μετακινηθεί στην πόλη . Πω, οραματίζομαι ένα μέλλον στο οποίο δεν θα δουλεύουμε πια σε καταθλιπτικά γραφεία, αλλά μέσα στα ευάερα και ευήλια αμάξια μας, κάνοντας γύρους στο τετράγωνο γύρω από το σπίτι μας.)Μπα.
Λες και στο μέτωπο μου με τεράστια μαύρα γράμματα γράφει “ΛΗΓΜΕΝΟΣ!” - σαν τα ψυχοφάρμακα (δωρεά των πονόψυχων φαρμακευτικών εταιρειών) που προμηθεύομαι από ένα Αφρικανό λαθρέμπορο μέσω Internet.
Μόνιμα παγιδευμένος ανάμεσα στο Five Minutes Ago και το Out ρουφώ την μπύρα μου με μικρές γουλιές προσπαθώντας να μειώσω τον ρυθμό αύξησης του χρέους μου.
Μπα.
This entry was written by
and posted on
Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007
Post a comment
(
in a new window
)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου