Τσίπρας, μπαρ και αγοραίος έρωτας
"Ποιος μωρέ, ο Γιωργάκης;" είναι οι πρώτες λέξεις που ακούω μόλις μπαίνω στο μπαρ.
Κοντοστέκομαι στην πόρτα και ρίχνω μια ματιά στη μπάρα. Την καλύτερη θέση του μπαρ, την θέση μου δηλαδή, έχουν καταλάβει αυτοί οι δυο πολιτικό-μαλάκες, που τελευταία τους πετυχαίνω όλο και πιο συχνά. Τι γαμίδια, σπίτια δεν έχουνε να πάνε;
Η προοπτική να ακούω τις μαλακίες τους όλο το βράδυ σε συνδυασμό με την ανενδοίαστη και επαίσχυντη κατάληψη της θέσης μου, προκαλεί την ακαριαία απελευθέρωση αδρεναλίνης στον οργανισμό μου. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πιο γρήγορα, η αναπνοή μου επιταχύνεται, αίμα και οξυγόνο διοχετεύονται στους μυς μου. Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται.
Αρπάζω αστραπιαία μια χούφτα φιστίκια, τα χώνω στο στόμα μου και στριμώχνομαι δίπλα τους με τον πιο ενοχλητικό τρόπο που μπορώ να επινοήσω.
" Η Φάνη Πάλλη Πετραλιά είναι καραφλή -ναι ντε, περούκα φοράει- και την γαμάει ο Καστανίδης, επίσης καραφλός με περούκα.” λέω με μπουκωμένο στόμα, ενώ κομματάκια κονιορτοποιημένων φιστικιών εκτοξεύονται, καθώς μιλάω, με προορισμό τα πρόσωπα τους. “Σαββατοκύριακα, αργίες και εθνικές εορτές. Αμέ τι. Γεια σου Μαράκι, μπύρα-τεκίλα παρακαλώ."
"Τι σχέση έχει τώρα αυτό;" ρωτάει ο Πασόκος πολιτικό-μαλάκας, ελαφρά ζαλισμένος από την βίαιη είσοδο μου στην συζήτηση και την ριπή σαλιωμένων φιστικιών που δέχτηκε στην φάτσα.
"Ε ναι καλά, που να την δεις την σχέση εσύ." σχολιάζει ο έτερος σπαζαρχίδης, οπαδός του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κατά δήλωση του και μεγάλος μαλάκας κατά κοινή ομολογία. Τα πορτοκαλί παπουτσάκια του, που ούτε θα διανοούνταν να φορέσει πριν δυο χρόνια, είναι σήμα κατατεθέν του πόσο πολύ έχει πάρει τα πάνω του τον τελευταίο καιρό. Να δεις που θα βάζει και κρέμες νυχτός ο μαλάκας, σκέφτομαι.
Την ίδια στιγμή προσέχω ότι δίπλα του στέκεται η Σιμόν, η μοναδική Κονγκολέζα πόρνη της περιοχής, που το μαυριδερό προσωπάκι της και ο τρόπος που μιλάει αυτήν την καυλιάρικη γλώσσα – την γαλλική φυσικά – την έχουν αναγορεύσει σε τοπική διασημότητα της κοινότητας των αλκοολικών. Λίγα πράγματα μπορώ να ανασύρω από την ομίχλη της μνήμης μου στις δυο η ώρα το βράδυ, όταν πια το αλκοόλ έχει καταλάβει τον εγκέφαλο μου για τους δικούς του σκοπούς – τα νούμερα του τηλεφώνου της όμως, καίνε στο μυαλό μου σαν πυρωμένα κάρβουνα.
Α, μην ξεχάσω και τα τεράστια στήθη της -τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογίας.
Βέβαια τώρα που την βλέπω ξενέρωτος, μου φαίνεται να έχει το χάλι της. Θα το διορθώσω, σκέφτομαι και ρουφάω μονομιάς την μπύρα και το σφηνάκι τεκίλα.
"Μωρό μου, τι κάνεις με αυτόν τον μαλάκα απογευματιάτικα;" της λέω με τα τουριστικά γαλλικά μου, η γνώση των οποίων αποτελεί μυστήριο ακόμα και για μένα.
"Δουλειά γλυκό μου αγόρι. Δουλειά. Δεν ξέρω τι έχει πάθει αυτός, αλλά τις τελευταίες μέρες με θέλει συνέχεια δίπλα του. Μέχρι και σε κάτι γραφεία σε μια πλατεία με πήγε. Χάλια ήταν. Μου είπε ότι ήταν τα γραφεία κάποιου κόμματος, αλλά εγώ δεν τον πίστεψα. Μόλις είδα κόσμο μέσα, νόμιζα ότι με πήγε για παρτούζα, αλλά τελικά κανείς δεν ζήτησε να με πηδήξει. Μόνο τα βυζιά μου κοιτάγανε συνέχεια και μια κοπέλα με κοντά μαλλιά μου έδωσε τσάι, σταφίδες και μια κουβέρτα. Αυτή σίγουρα ήθελε να με πηδήξει. Τέλος πάντων, μετά φύγαμε και όλοι με αγκάλιασαν λες και δεν θα με ξανάβλεπαν πότε. Θα τα ξαναπούμε, τους είπα εγώ, εδώ απέναντι κάνω πιάτσα, αλλά δεν νομίζω ότι καταλάβανε τίποτα."
"Είμαι σίγουρος. Πάλι καλά που δεν σε πήγε και στους γονείς του ο μαλάκας. Δηλαδή, σήμερα το βράδυ είσαι engagé; Πάλι απενεργοποιημένο θα είναι το κινητό σου;"
"Α, όχι γλυκέ μου. Μην ανησυχείς. Στις μια σχολάω. Θες να το κανονίσουμε;"
"Ε, όχι καλύτερα, που να υπολογίσω τι λεφτά θα μου έχουν περισσέψει στη μια η ώρα το βράδυ...Ξέρεις τώρα..."
"Όπως θες γλυκέ μου. Αλλά να ξέρεις, αν με πάρεις τελευταία στιγμή, είναι δύσκολο να βγει ραντεβού. Η δουλειά είναι μια τρέλα τον τελευταίο καιρό."
"Ε, ναι, το φαντάζομαι, ας είναι καλά ο Τσίπρας. "
"Τσίπρας; Τι είναι αυτό, δεν καταλαβαίνω."
"... αφού Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι 35 χρόνια τω... Τι έγινε με τον Τσίπρα; Τι λέτε για τον Τσίπρα ρε; Τον ξέρει αυτή τον Τσίπρα;" τσιμπάει ο Συριζιώτης μαλάκας, αμέσως μόλις ακούει τη Σιμόν να εκστομίζει το όνομα του αρχηγού.
"Ναι, αμέ πως δεν τον ξέρει, τώρα δα μου έλεγε ότι είναι τακτικός της. Τρεις φορές την βδομάδα, στάνταρ. Αμέ. Κάθε φορά, λέει, που το κάνουνε, μετά αυτός βάζει τα κλάματα και της δίνει μια εικονίτσα με έναν ήρωα του Μαρξισμού - Λενινισμού. Την τελευταία φορά όμως, της έδωσε μια με έναν σκύλο και η κακομοίρα αγριεύτηκε, γιατί σε τέτοια κόλπα δεν μπλέκει και πήγε να φωνάξει τον νταβά της. Αυτός τότε έπεσε στα πόδια της κλαίγοντας και επαναλάμβανε συνέχεια chien de l'espace, chien de l'espace, σκύλος του διαστήματος δηλαδή, οπότε αυτή τον λυπήθηκε και του είπε να κόψει την πρέζα γιατί δεν θα έχει καλό τέλος και μετά αυτός έφυγε τρέχοντας φωνάζοντας chien de l'espace, chien de l'espace, μέχρι που κάποιος γείτονας του φώναξε να το βουλώσει γιατί θα του γαμήσει την Παναγία, οπότε και το βούλωσε."
Ο νέο-αριστερός αρχίδης με κοιτάει με κενό βλέμμα καθώς φυσάω τον καπνό του τσιγάρου μου στα μούτρα του. Ο Πασόκος, εκπαιδευμένος στα νιάτα του από τον ίδιο τον Αντρέα, αντιλαμβάνεται ακαριαία την φύση του επαγγέλματος της Σιμόν και της πιάνει με την μια την κουβέντα.
"Μα τι λες τώρα;" καταφέρνει να ψελλίσει ταραγμένα η αποτυχημένη κόπια του Τσίπρα.
"Εμ, έτσι είναι. Αμέ. Τι νόμιζες;" λέω και κουνάω το κεφάλι επιτιμητικά. "Κοίτα όμως, θα στο φάει το κορίτσι ο Πασόκος. Ξέρεις τώρα, αυτοί είναι λαμόγια, κονομημένοι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα" βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω λάδι στην φωτιά.
Το θέαμα της Σιμόν να χαχανίζει με τον ξεπουλημένο Πασόκο που σημειώνει το τηλέφωνό της, αναγκάζει ένα σωρό αίμα από το σώμα του Συριζιώτη να ανηφορίσει προς το κεφάλι του. Εκεί, συναντιέται με μια παρέα από αλκοόλ και το πράγμα στραβώνει χοντρά.
Ο Συριζιώτης, γίνεται έξαλλος.
“Πουτάνα“ λέει με έντονο ύφος στην Σιμόν, σπρώχνει τον Πασόκο με τον ώμο του και φεύγει από το μπαρ σχεδόν τρέχοντας.
Την θέση του καλύπτει γρήγορα ο Γιατρός με μια επιδέξια κίνηση.
“Να σου πω τώρα“ μου λέει, “αυτός ο μαλάκας, ο κολλημένος με τον Τσίπρα, μόλις έβρισε την πουτάνα, πουτάνα, ή πάλι κάτι έχασα;”
“Μάγκες έφυγα, πάω να ρίξω έναν ύπνο να είμαι φρέσκος το βράδυ να το φχαριστηθώ” παρεμβαίνει ο Πασόκος με αυτάρεσκο ύφος πριν προλάβω να απαντήσω στον Γιατρό.
“Ψιτ, που είσαι, ο φίλος σου έφυγε χωρίς να πληρώσει. Κανόνισε, μην τα βάλει το Μαράκι από την τσέπη της.” του λέω.
“Ε, ναι βέβαια, βέβαια. Μαρία τι χρωστάμε;”
“70 ευρώ” λέει η Μαρία χαμογελώντας και μου κλείνει το μάτι.
“70; Μα τον βόθρο, τι πρόλαβε και ήπιε; Τέλος πάντων” μονολογεί τσουρουφλισμένος ο Πασόκος. Δίνει τα λεφτά στην Μαρία και βάζει ένα ευρώ στο ποτήρι με τα φιλοδωρήματα. Αι στο διάολο τσίπη.
Καταλαμβάνω με αυτοκρατορικό τρόπο την κενή θέση του αποχωρήσαντα Πασόκου. Ο Γιατρός συνοδεύει την ενθρόνιση μου απαγγέλοντας χωρία βασικής παθολογοανατομίας στα Βουλγάρικα, προς τιμή της ένδοξης επικράτησης μου απέναντι στους μαλακαρχίδες. Μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα, η μπύρα μου βρίσκει την ευκαιρία να κορτάρει ασύστολα με το σφηνάκι τεκίλα, παρά τα δυο επίπεδα γυαλιού που μεσολαβούν ανάμεσα τους.
Με μεγαλοκαρδία, αφαιρώ τα εμπόδια αναμεταξύ τους και τα στέλνω στο στομάχι μου να ζήσουν τον έρωτα τους.
Κοντοστέκομαι στην πόρτα και ρίχνω μια ματιά στη μπάρα. Την καλύτερη θέση του μπαρ, την θέση μου δηλαδή, έχουν καταλάβει αυτοί οι δυο πολιτικό-μαλάκες, που τελευταία τους πετυχαίνω όλο και πιο συχνά. Τι γαμίδια, σπίτια δεν έχουνε να πάνε;
Η προοπτική να ακούω τις μαλακίες τους όλο το βράδυ σε συνδυασμό με την ανενδοίαστη και επαίσχυντη κατάληψη της θέσης μου, προκαλεί την ακαριαία απελευθέρωση αδρεναλίνης στον οργανισμό μου. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει πιο γρήγορα, η αναπνοή μου επιταχύνεται, αίμα και οξυγόνο διοχετεύονται στους μυς μου. Οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται.
Αρπάζω αστραπιαία μια χούφτα φιστίκια, τα χώνω στο στόμα μου και στριμώχνομαι δίπλα τους με τον πιο ενοχλητικό τρόπο που μπορώ να επινοήσω.
" Η Φάνη Πάλλη Πετραλιά είναι καραφλή -ναι ντε, περούκα φοράει- και την γαμάει ο Καστανίδης, επίσης καραφλός με περούκα.” λέω με μπουκωμένο στόμα, ενώ κομματάκια κονιορτοποιημένων φιστικιών εκτοξεύονται, καθώς μιλάω, με προορισμό τα πρόσωπα τους. “Σαββατοκύριακα, αργίες και εθνικές εορτές. Αμέ τι. Γεια σου Μαράκι, μπύρα-τεκίλα παρακαλώ."
"Τι σχέση έχει τώρα αυτό;" ρωτάει ο Πασόκος πολιτικό-μαλάκας, ελαφρά ζαλισμένος από την βίαιη είσοδο μου στην συζήτηση και την ριπή σαλιωμένων φιστικιών που δέχτηκε στην φάτσα.
"Ε ναι καλά, που να την δεις την σχέση εσύ." σχολιάζει ο έτερος σπαζαρχίδης, οπαδός του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κατά δήλωση του και μεγάλος μαλάκας κατά κοινή ομολογία. Τα πορτοκαλί παπουτσάκια του, που ούτε θα διανοούνταν να φορέσει πριν δυο χρόνια, είναι σήμα κατατεθέν του πόσο πολύ έχει πάρει τα πάνω του τον τελευταίο καιρό. Να δεις που θα βάζει και κρέμες νυχτός ο μαλάκας, σκέφτομαι.
Την ίδια στιγμή προσέχω ότι δίπλα του στέκεται η Σιμόν, η μοναδική Κονγκολέζα πόρνη της περιοχής, που το μαυριδερό προσωπάκι της και ο τρόπος που μιλάει αυτήν την καυλιάρικη γλώσσα – την γαλλική φυσικά – την έχουν αναγορεύσει σε τοπική διασημότητα της κοινότητας των αλκοολικών. Λίγα πράγματα μπορώ να ανασύρω από την ομίχλη της μνήμης μου στις δυο η ώρα το βράδυ, όταν πια το αλκοόλ έχει καταλάβει τον εγκέφαλο μου για τους δικούς του σκοπούς – τα νούμερα του τηλεφώνου της όμως, καίνε στο μυαλό μου σαν πυρωμένα κάρβουνα.
Α, μην ξεχάσω και τα τεράστια στήθη της -τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογίας.
Βέβαια τώρα που την βλέπω ξενέρωτος, μου φαίνεται να έχει το χάλι της. Θα το διορθώσω, σκέφτομαι και ρουφάω μονομιάς την μπύρα και το σφηνάκι τεκίλα.
"Μωρό μου, τι κάνεις με αυτόν τον μαλάκα απογευματιάτικα;" της λέω με τα τουριστικά γαλλικά μου, η γνώση των οποίων αποτελεί μυστήριο ακόμα και για μένα.
"Δουλειά γλυκό μου αγόρι. Δουλειά. Δεν ξέρω τι έχει πάθει αυτός, αλλά τις τελευταίες μέρες με θέλει συνέχεια δίπλα του. Μέχρι και σε κάτι γραφεία σε μια πλατεία με πήγε. Χάλια ήταν. Μου είπε ότι ήταν τα γραφεία κάποιου κόμματος, αλλά εγώ δεν τον πίστεψα. Μόλις είδα κόσμο μέσα, νόμιζα ότι με πήγε για παρτούζα, αλλά τελικά κανείς δεν ζήτησε να με πηδήξει. Μόνο τα βυζιά μου κοιτάγανε συνέχεια και μια κοπέλα με κοντά μαλλιά μου έδωσε τσάι, σταφίδες και μια κουβέρτα. Αυτή σίγουρα ήθελε να με πηδήξει. Τέλος πάντων, μετά φύγαμε και όλοι με αγκάλιασαν λες και δεν θα με ξανάβλεπαν πότε. Θα τα ξαναπούμε, τους είπα εγώ, εδώ απέναντι κάνω πιάτσα, αλλά δεν νομίζω ότι καταλάβανε τίποτα."
"Είμαι σίγουρος. Πάλι καλά που δεν σε πήγε και στους γονείς του ο μαλάκας. Δηλαδή, σήμερα το βράδυ είσαι engagé; Πάλι απενεργοποιημένο θα είναι το κινητό σου;"
"Α, όχι γλυκέ μου. Μην ανησυχείς. Στις μια σχολάω. Θες να το κανονίσουμε;"
"Ε, όχι καλύτερα, που να υπολογίσω τι λεφτά θα μου έχουν περισσέψει στη μια η ώρα το βράδυ...Ξέρεις τώρα..."
"Όπως θες γλυκέ μου. Αλλά να ξέρεις, αν με πάρεις τελευταία στιγμή, είναι δύσκολο να βγει ραντεβού. Η δουλειά είναι μια τρέλα τον τελευταίο καιρό."
"Ε, ναι, το φαντάζομαι, ας είναι καλά ο Τσίπρας. "
"Τσίπρας; Τι είναι αυτό, δεν καταλαβαίνω."
"... αφού Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι 35 χρόνια τω... Τι έγινε με τον Τσίπρα; Τι λέτε για τον Τσίπρα ρε; Τον ξέρει αυτή τον Τσίπρα;" τσιμπάει ο Συριζιώτης μαλάκας, αμέσως μόλις ακούει τη Σιμόν να εκστομίζει το όνομα του αρχηγού.
"Ναι, αμέ πως δεν τον ξέρει, τώρα δα μου έλεγε ότι είναι τακτικός της. Τρεις φορές την βδομάδα, στάνταρ. Αμέ. Κάθε φορά, λέει, που το κάνουνε, μετά αυτός βάζει τα κλάματα και της δίνει μια εικονίτσα με έναν ήρωα του Μαρξισμού - Λενινισμού. Την τελευταία φορά όμως, της έδωσε μια με έναν σκύλο και η κακομοίρα αγριεύτηκε, γιατί σε τέτοια κόλπα δεν μπλέκει και πήγε να φωνάξει τον νταβά της. Αυτός τότε έπεσε στα πόδια της κλαίγοντας και επαναλάμβανε συνέχεια chien de l'espace, chien de l'espace, σκύλος του διαστήματος δηλαδή, οπότε αυτή τον λυπήθηκε και του είπε να κόψει την πρέζα γιατί δεν θα έχει καλό τέλος και μετά αυτός έφυγε τρέχοντας φωνάζοντας chien de l'espace, chien de l'espace, μέχρι που κάποιος γείτονας του φώναξε να το βουλώσει γιατί θα του γαμήσει την Παναγία, οπότε και το βούλωσε."
Ο νέο-αριστερός αρχίδης με κοιτάει με κενό βλέμμα καθώς φυσάω τον καπνό του τσιγάρου μου στα μούτρα του. Ο Πασόκος, εκπαιδευμένος στα νιάτα του από τον ίδιο τον Αντρέα, αντιλαμβάνεται ακαριαία την φύση του επαγγέλματος της Σιμόν και της πιάνει με την μια την κουβέντα.
"Μα τι λες τώρα;" καταφέρνει να ψελλίσει ταραγμένα η αποτυχημένη κόπια του Τσίπρα.
"Εμ, έτσι είναι. Αμέ. Τι νόμιζες;" λέω και κουνάω το κεφάλι επιτιμητικά. "Κοίτα όμως, θα στο φάει το κορίτσι ο Πασόκος. Ξέρεις τώρα, αυτοί είναι λαμόγια, κονομημένοι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα" βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω λάδι στην φωτιά.
Το θέαμα της Σιμόν να χαχανίζει με τον ξεπουλημένο Πασόκο που σημειώνει το τηλέφωνό της, αναγκάζει ένα σωρό αίμα από το σώμα του Συριζιώτη να ανηφορίσει προς το κεφάλι του. Εκεί, συναντιέται με μια παρέα από αλκοόλ και το πράγμα στραβώνει χοντρά.
Ο Συριζιώτης, γίνεται έξαλλος.
“Πουτάνα“ λέει με έντονο ύφος στην Σιμόν, σπρώχνει τον Πασόκο με τον ώμο του και φεύγει από το μπαρ σχεδόν τρέχοντας.
Την θέση του καλύπτει γρήγορα ο Γιατρός με μια επιδέξια κίνηση.
“Να σου πω τώρα“ μου λέει, “αυτός ο μαλάκας, ο κολλημένος με τον Τσίπρα, μόλις έβρισε την πουτάνα, πουτάνα, ή πάλι κάτι έχασα;”
“Μάγκες έφυγα, πάω να ρίξω έναν ύπνο να είμαι φρέσκος το βράδυ να το φχαριστηθώ” παρεμβαίνει ο Πασόκος με αυτάρεσκο ύφος πριν προλάβω να απαντήσω στον Γιατρό.
“Ψιτ, που είσαι, ο φίλος σου έφυγε χωρίς να πληρώσει. Κανόνισε, μην τα βάλει το Μαράκι από την τσέπη της.” του λέω.
“Ε, ναι βέβαια, βέβαια. Μαρία τι χρωστάμε;”
“70 ευρώ” λέει η Μαρία χαμογελώντας και μου κλείνει το μάτι.
“70; Μα τον βόθρο, τι πρόλαβε και ήπιε; Τέλος πάντων” μονολογεί τσουρουφλισμένος ο Πασόκος. Δίνει τα λεφτά στην Μαρία και βάζει ένα ευρώ στο ποτήρι με τα φιλοδωρήματα. Αι στο διάολο τσίπη.
Καταλαμβάνω με αυτοκρατορικό τρόπο την κενή θέση του αποχωρήσαντα Πασόκου. Ο Γιατρός συνοδεύει την ενθρόνιση μου απαγγέλοντας χωρία βασικής παθολογοανατομίας στα Βουλγάρικα, προς τιμή της ένδοξης επικράτησης μου απέναντι στους μαλακαρχίδες. Μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα, η μπύρα μου βρίσκει την ευκαιρία να κορτάρει ασύστολα με το σφηνάκι τεκίλα, παρά τα δυο επίπεδα γυαλιού που μεσολαβούν ανάμεσα τους.
Με μεγαλοκαρδία, αφαιρώ τα εμπόδια αναμεταξύ τους και τα στέλνω στο στομάχι μου να ζήσουν τον έρωτα τους.
This entry was written by
and posted on
Κυριακή, Αυγούστου 10, 2008
Post a comment
(
in a new window
)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου