Νισάφι πια με τον Μαρξισμό

Σε μια συζήτηση στο blog του Μίμη Ανδρουλάκη στην οποία ένας από τους συν-σχολιαστές αναφέρεται συστηματικά στα θετικά της εφαρμογής της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, έγινε αναφορά σε ένα άρθρο του Einstein πριν από 60 χρόνια, που κατέληγε στο ότι η η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας ήταν η απάντηση στα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο κόσμος τότε. Προηγουμένως είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του Λυσενκοϊσμού στην επιστήμη, που κατά την γνώμη μου είναι χαρακτηριστικό των ποικίλων διαστροφών που προκύπτουν από την εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Ο Lysenko, βιολόγος και αγρονόμος, απέρριπτε - λανθασμένα- την θεωρία της γενετικής του Mendel και υιοθέτησε τις θεωρίες υβριδοποίησης του Ivan Vladimirovich Michurin.
Θα ήταν μια συνηθισμένη επιστημονική διαμάχη, κατά την οποία ένας επιστήμονας, ο Lysenko, είχε διαλέξει λάθος πλευρά (άλλωστε σε όλους έχει συμβεί, ακόμα και στον Einstein με την απόρριψη της ερμηνείας της Κοπεγχάγης), που δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν άλλον παρά μόνο για τους βιολόγους και που αργά ή γρήγορα θα έληγε υπό το βάρος των αντικειμενικών πειραματικών δεδομένων.

Όμως, επειδή η άποψη του Lysenko θεωρήθηκε, από το Σοβιετικό κράτος, ότι ήταν συμβατή με την ιδεολογία του μαρξισμού-κομμουνισμού (σε αντίθεση με την γενετική του Mendel), υιοθετήθηκε και επιβλήθηκε ως η επίσημη και αδιαμφισβήτητη επιστημονική αλήθεια στον τομέα της βιολογίας.
Ο ίδιος ο Lysenko ανέλαβε να επιβάλει την θέληση του κράτους. Εξόρισε, φυλάκισε και εξόντωσε εκατοντάδες επιστήμονες (Isaak Agol, Georgii Nadson, Nikolai Vavilov κα) που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη. Εξαφάνισε κάθε έρευνα σε σχέση με την γενετική του Mendel, την ανακήρυξε “Μπουρζουάδικη ψευδοεπιστήμη” και την απαγόρευσε.
Το δόγμα ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις ήταν αποδεκτές μόνο εφ' όσον ήταν συμβατές με την ιδεολογία του κράτους, έγινε γνωστό ως Λυσενκοϊσμός και σύντομα εξαπλώθηκε.

Στα πλαίσια του Λυσενκοϊσμού, το Σοβιετικό κράτος απέδωσε τον τιμητικό τίτλο της “Μπουρζουάδικης ψευδοεπιστήμης” σε μια σειρά επιστημών που θεώρησε ότι ήταν ασύμβατες με την μαρξιστική-κομμουνιστική ιδεολογία, όπως για παράδειγμα η κυβερνητική , η κοινωνιολογία, η σημειωτική, η συγκριτική γλωσσολογία κλπ.
Κανένας τομέας της επιστήμης όμως δεν έμεινε ανεπηρέαστος καθώς, εφαρμόστηκε ασφυκτικός ιδεολογικός έλεγχος με την επιβολή της φιλοσοφίας του διαλεκτικού υλισμού ως βάση για οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα, ενώ όλες οι θεωρίες στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες έπρεπε να ελέγχονται για την συμβατότητα τους σε σχέση με τις αρχές του ιστορικού υλισμού.

Ο Λυσενκοϊσμός είχε τεράστιες επιπτώσεις – οι οποίες έγιναν ξεκάθαρες μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού οικοδομήματος- στην επιστημονική αλλά και την οικονομική ανάπτυξη στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. (η αιτία της σημαντικής υστέρησης των χωρών αυτών στα πεδία της επιστήμης των υπολογιστών, στην μικροηλεκτρονική, στην βιοτεχνολογία κλπ κλπ οφείλεται στην πιο πάνω θεώρηση της επιστήμης)
Οι δε συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πολιτών στα κράτη αυτά, ήταν τρομακτικές. Οι λεπτομέρειες που συνοδεύουν την πρακτική, για παράδειγμα, της επιστήμης της Ψυχιατρικής στην Σοβιετική Ένωση, είναι φρικιαστικές.

Στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, οι οπαδοί της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας,
συνήθως επιρρίπτουν όλα τα κακώς κείμενα των κομμουνιστικών καθεστώτων στον Στάλιν και την παρανοϊκή του προσωπικότητα.
Κανείς δεν φαίνεται να θυμάται ότι ο Λένιν ήταν υπεύθυνος για τις εκατόμβες θυμάτων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν ήταν που εμπνεύστηκε το περίφημο άρθρο 58 που χρησιμοποιήθηκε για όλα τα φρικτά εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο Λένιν που καθιέρωσε το αυτοκρατορικό σύστημα στο κομμουνιστικό κόμμα που αργότερα εκμεταλλεύτηκε ο Στάλιν, ο Λένιν που, όπως έλεγε ο Μολότοφ, περιφρονούσε τον Στάλιν για την μαλακότητα(!) και τον φιλελευθερισμό(!) του .

Το δε άρθρο του Einstein το οποίο γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, λίγη αξία έχει στην σημερινή πραγματικότητα - άλλωστε ξεκινάει και με την φράση “ ...η καπιταλιστική κοινωνία όπως υπάρχει σήμερα...” (πριν από 60 χρόνια) - καθώς έχω την αίσθηση ότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε.
Το ενδιαφέρον όμως με το άρθρο είναι, ότι θέτει δυο ερωτήματα που σήμερα πια έχουν απαντηθεί. Αναρωτιέται ο Einstein:
“...πως θα ήταν δυνατόν, κάτω από το πρίσμα της πλήρως κεντροποιημένης διαχείρισης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (που προβλέπει ο μαρξισμός-κομμουνισμός) να εμποδιστεί η γραφειοκρατία από το γίνει παντοδύναμη και ισοπεδωτική; Πως θα ήταν δυνατόν τα ατομικά δικαιώματα να προστατευθούν και να εξασφαλιστεί ένα δημοκρατικό αντίβαρο απέναντι στις υπερεξουσίες της γραφειοκρατίας;...”
Και η απάντηση είναι: Δεν είναι δυνατόν.
Οριστικά, αμετάκλητα και με τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές, η ιστορία, η επιστήμη, η φιλοσοφία έχουν αποφανθεί.
Τόσο αμετάκλητα, όσο ότι ο αιθέρας δεν υπάρχει, η ταχύτητα του φωτός είναι απόλυτη και ο Newton έκανε λάθος.
Καθώς ένα από τα πιο δημοφιλή επιχειρήματα, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για την αποτυχία της κομμουνιστικού πειράματος συνίσταται στο ότι οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, (είτε οι ιστορικές, είτε της χώρας στην οποία έγινε τελικά) πρέπει να σημειώσω ότι ο πιο συνηθισμένος λόγος για την αποτυχία ενός πειράματος είναι η λάθος θεωρία.
Έτσι απλά. Λάθος θεωρία.
Στην πραγματική επιστήμη συμβαίνει συχνά, πολύ πιο συχνά από όσο φαντάζεται ο κόσμος. Στην ντετερμινιστική θεώρηση των πραγμάτων του ιστορικού αλλά και του διαλεκτικού υλισμού όχι και τόσο.
Η μοναδική δύναμη όμως της επιστημονικής διαδικασίας κρύβεται εκεί: στην αποδοχή του λάθους, στην δυνατότητα της ανατροπής της ίδιας σου της σκέψης και στην δημιουργική ενσωμάτωση της αποτυχίας στην συνεχιζόμενη εξερεύνηση.

Όμως αφού, όπως ισχυρίζομαι, έχει οριστικά και αμετάκλητα κριθεί η εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας, γιατί κρίνω απαραίτητο να εμπλακώ σε αυτού του είδους την συζήτηση;

Γιατί στην Ελλάδα, κυρίως λόγω της διακυβέρνησης της χώρας επί 20 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ, έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή εικόνα στην κοινωνία για την ιστορική κατάληξη και τις συνέπειες των σοσιαλιστικών πειραμάτων.
Γιατί η επιβεβλημένη δικαίωση όλων των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου, η αναγνώριση της συνεισφοράς των αριστερών στην Εθνική Αντίσταση και η καταδίκη των εγκλημάτων που το Ελληνικό κράτος διέπραξε εναντίον των πολιτών με αριστερές πεποιθήσεις επί σειρά ετών, δυστυχώς εμφανίστηκε στην Ελλάδα, λίγο-πολύ, ως αναγνώριση της ορθότητας της μαρξιστικής -κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Γιατί αυτό οδήγησε σε μια πλήρως διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, που σε συνδυασμό με τις ιστορικές ιδιαιτερότητες της δημιουργίας και της διαμόρφωσης του Ελληνικού κράτους, έχει οδηγήσει στα σοβαρά προβλήματα που σαν κοινωνία αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Γιατί αναφορές στα θετικά της εφαρμογής της συγκεκριμένης ιδεολογίας, χωρίς πλήρη και ξεκάθαρη αντίληψη των συνεπειών που είχε, είναι επιζήμιες, προσβλητικές για την μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων και οπισθοδρομική αναζήτηση την ώρα που πρέπει να κοιτάμε μπροστά.
Γιατί δυστυχώς αυτή η θεώρηση στην Ελλάδα παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής, όπως φαίνεται και από τις εγκωμιαστικές αναφορές του, υψηλής δημοτικότητας και αποδοχής, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον Μάο (ο οποίος παρεμπιπτόντως υιοθέτησε τις θεωρίες του Lysenko κατά την εφαρμογή του “Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός” που οδήγησε στον θάνατο από πείνα εκατομμύρια ανθρώπους), αλλά και από την ίδια την ιδεολογική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην βάση των αρχών της Οκτωβριανής επανάστασης.
Γιατί είμαι βέβαιος ότι η απόρριψη της κυρίαρχης αυτής ιδεολογικής κατεύθυνσης από την ελληνική κοινωνία, αποτελεί το πιο σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει αν ευελπιστούμε να ζήσουμε κάποτε σε μια καλύτερη, δικαιότερη, δημοκρατικότερη κοινωνία ισότητας μέσα στην οποία κάθε πολίτης θα μπορεί να πραγματώσει πλήρως τις ατομικές του δυνατότητες.

This entry was written by tanevramou and posted on Τετάρτη, Απριλίου 30, 2008