Ρουφώ την μπύρα μου κάτω από το ημίφως των κεριών και δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου.
Η σκουπιδίλα που εισβάλει από το ανοιχτό παράθυρο και πλημμυρίζει τον χώρο του μπαρ, καλύπτει την μπόχα που αναδύεται από το άπλυτο κορμί μου. Το μισο -σκόταδο είναι η καλύτερη κρέμα περιποίησης για την άθλια φάτσα μου. Η απουσία μουσικής μου επιτρέπει να συγκεντρώνομαι χωρίς περισπάσεις στην κατανάλωση αλκοόλ. Η προοπτική να ζητήσω χειρόγραφη απόδειξη από την σπαστικιά γκαρσόνα που δεν κερνάει ποτέ, αναδεικνύεται στην εντονότερη διασκέδαση των τελευταίων 5 ετών.
Ενώ η χώρα βυθίζεται στο χάος και την απελπισία που μόνο ένα δελτίο ειδήσεων των 8 μπορεί να συλλάβει, ζω στιγμές πλασμένες να αναπολούνται με νοσταλγία, στιγμές ποτισμένες με αυτήν την γλυκιά αίσθηση της ντόλτσε-βίτα που έλεγε και ένας φίλος μου, πριν η ζωή μας πλακώσει στα κλωτσίδια.
“Θα καταστραφώ με αυτήν την κατάσταση” μονολογεί δίπλα μου ο αλκοολικός ζαχαροπλάστης που δεν θέλω να βλέπω ούτε στο ημίφως.
Σηκώνω το ποτήρι μου σε μια νοερή πρόποση:
“Στις καλύτερες στιγμές που δεν ήρθαν ακόμα...”